Chicas (2010)

Regie: Yasmina Reza | 84 minuten | drama | Acteurs: André Dussollier, Emmanuelle Seigner, Carmen Maura, Valérie Dréville, Bouli Lanners, Christelle Tual, Philippe Uchan, Antonio Gil Martinez, Stephen Frears, Antonio Gil

In de Franse speelfilm ‘Chicas’ van Yasmine Reza staan vier vrouwen centraal: drie zussen en hun moeder. Dankzij het scenario (door Reza zelf geschreven, zij baseerde het op een toneelstuk dat zij eveneens zelf schreef) kunnen we deze dames goed doorgronden. Reza doet haar voordeel met een uitmuntende cast, waarbij het moeilijk kiezen is wie het meest uitblinkt: Emmanuelle Seigner, Carmen Maura, Valérie Dréville of Christèle Tual. Maar ook de mannelijke bijrollen zijn goed ingevuld: Bouli Lanners en André Dussollier zetten hun personages levensecht neer.

Moeder Pilar (Maura) is weduwe, maar inmiddels weer verliefd op de wat saai ogende Fernand (Dussollier), tot afgrijzen van haar dochters, die de ‘vriendjes’ van hun moeder liever kwijt dan rijk zijn. De dochters hebben in het verleden al vaker flink commentaar op de keuzes van hun moeder gehad en daarom ziet Pilar de lunchafspraak waarbij ze Fernand aan twee van haar dochters, Nuria (Seigner) en Aurelia (Dréville) plus haar echtgenoot (Lanners), voor kan stellen met angst en beven tegemoet. De derde dochter, Cristal (Tual), woont te ver weg om het gezellige samenzijn bij te wonen, maar ook haar leven komt in ‘Chicas’ ruim aan bod.

Nuria is op het eerste gezicht de succesvolste van de drie: ze is een gevierd actrice, die zelfs genomineerd is voor een BAFTA (Britse Oscar). Met succes en rijkdom komt echter ook eenzaamheid en onzekerheid. Aurelia is net als haar zus gezegend met acteertalent, maar zij staat niet voor de camera’s maar op het toneel. Momenteel worstelt ze met een moeilijk Bulgaars stuk, waarin ze een pianolerares speelt die verliefd wordt op haar leerling. Maar ook gevoelens van jaloezie spelen haar parten: ze is jaloers op Nuria, die door iedereen voorgetrokken wordt en zelfs haar verliefde moeder gunt ze het licht in de ogen niet. Cristal is de oudste van de drie, maar dat is haar niet echt aan te zien. Ze gedraagt zich als een verliefde puber, omdat ze er sinds enige tijd stiekem een minnaar op nahoudt. De parallellen tussen moeder en dochter zijn evident: beide vrouwen hebben flink veel vlinders in de buik, maar vooral Pilar weet deze gevoelens met waardigheid te dragen en zijn haar scènes met Fernand eerder vertederend, zoals ze bijvoorbeeld samen over de kermis lopen.

‘Chicas’ leunt sterk op de geloofwaardige dialogen en het acteerwerk. Op plotgebied is er niet zo heel veel dat verrast. De kijker kan op zijn klompen al aanvoelen hoe het Nuria bijvoorbeeld vergaat, dat Aurelia kracht haalt uit de familiesituatie en dat het met Pilar en Fernand wel snor zit. Het camerawerk is af en toe erg fraai, zoals wanneer Nuria de door haar PR-assistente gekozen jurken past om te tonen aan haar familie: dat de mooie, gestileerde beelden het hier winnen van een realistische beeld van hoe ze de jurk aandoet, geeft niets, want het spel met stof en huid heeft een prettige, bijna erotische uitwerking (geen kunst natuurlijk met de beeldschone Emmanuelle Seigner). Het is alleen jammer dat ‘Chicas’ uiteindelijk zo vrijblijvend blijft. Het is bijna of Reza zelf niet weet in welke situatie ze haar protagonisten achter wil laten. Het einde voelt daarom te plotseling en daardoor laat de film de kijker wat teleurgesteld achter.

Monica Meijer