Children of God (2010)
Regie: Kareem Mortimer | 104 minuten | drama | Acteurs: Johnny Ferro, Stephen Tyrone Williams, Sylvia Adams, Van Brown, Aijalon Coley, Mark Ford, Jay Gotlieb, Jason Elwood Hanna, Christopher Herrod, Juanita Kelly, Margaret Laurena Kemp, Adela Osterloh, Craig Pinder, Leslie Vanderpool
Wie zou niet op de Bahamas willen wonen? Alle clichés uit de reisbrochures komen hier tot leven: wuivende palmen, helblauwe zee, pittoreske huisjes, veelkleurig koraal, tropische vissen, tropische cocktails, laidback muziek. Het soort locatie waar je de liefde van je leven vindt, of mee naartoe neemt.
Behalve als je gay bent.
Dat beweert tenminste het Bahamaanse liefdesdrama ‘Children of God’. De film behandelt een probleem dat in het jaar van release (2010) urgent is in oorden als de Bahamas, Jamaica en de Maagdeneilanden. Homofilie is vaak verboden, homofobie en geweld tegen homoseksuelen is dagelijkse praktijk.
Het verhaal van ‘Children of God’ volgt twee lijnen. In het ene maken we kennis met predikantenvrouw Lena, die klem zit tussen de liefde voor haar homohatende echtgenoot en de vriendschap voor een veel toleranter predikant. In de andere verhaallijn volgen we de jongelingen Johnny en Romeo. Twee jongeren die voor elkaar bestemd lijken, ware het niet dat homofilie niet wordt geaccepteerd door de omgeving. Minstens zo erg: Johnny is blank en Romeo zwart.
Het zal niet verbazen dat ‘Children of God’ een lans breekt voor liefde die zich niet laat stoppen door religieuze, raciale of culturele belemmeringen. God heeft al zijn kinderen lief, dat is zo’n beetje de boodschap. Helaas komt die boodschap op een weinig originele manier tot ons. De grootste homohaters zijn latente homoseksuelen, de mensen die zich het hardst vastbijten in hun geloof zijn de grootste hypocrieten, de meest tolerante personages zijn kunstenaars, enzovoort. Ook de verhaallijnen blinken niet uit in originaliteit, al heeft ‘Children of God’ nog wat late verrassingen in petto.
Filmisch en op acteergebied presteert ‘Children of God’ redelijk. De stranden van de Bahamas komen zo uit de reisgids, al wordt het visueel nooit echt spannend. Montage en acteerwerk zijn soms wat houterig, dialogen komen niet altijd even naturel over de lippen. Ondanks die minpuntjes is ‘Children of God’ een film die gezien mag worden. Het is zeldzaam dat we de schaduwzijde zien van die zonnige eilanden, een schaduwzijde die hier volkomen geloofwaardig wordt gepresenteerd. Een urgente film dus, waarvan je alleen maar mag hopen dat hij snel aan urgentie verliest.
Henny Wouters