Child’s Play (1988)
Regie: Tom Holland | 86 minuten | horror, thriller | Acteurs: Catherine Hicks, Chris Sarandon, Alex Vincent, Brad Dourif, Dina Manoff, Tommy Swerdlow, Jack Colvin, Neil Giuntoli, Juan Ramirez, Alan Wilder, Richard Baird, Raymond Oliver, Aaron Osborne, Tyler Hard, Ted Liss
Elk decennium kent haar eigen iconen. De bonte jaren 80 moesten het doen met een hele schare aan horrorfiguren, zoals Michael Myers uit de ‘Halloween’-films en Freddy Krueger uit ‘The Nightmare on Elmstreet’-reeks. Maar naast deze bekende griezels kende de eighties ook wat minder voor de hand liggende horror-schurken: de moorddadige pop Chucky bijvoorbeeld. In 1988 hoorde de wereld voor het eerst van het bloeddorstige stukje speelgoed.
De, met een ironische titel gezegende, prent begint met de kennismaking van de sadistische seriemoordenaar Charles Lee Ray (Dourif). De killer wordt op de hielen gezeten door de politie. Ray is dodelijk gewond geraakt en blaast zijn laatste adem uit in een speelgoedzaak. Maar voordat de schurk definitief het loodje legt, heeft hij door Voodoo-magie zijn ziel in een pop verplaatst. Ray leeft nu voort in het kleine lichaam van ‘Chucky’, een populaire ‘Good Guy’-pop. Het toeval wil dat deze pop in handen komt van het jongetje Andy (Vincent). Al snel beginnen er doden te vallen en komt Andy in gevaar.
Tja, het verhaal is op zijn zachtst gezegd bizar te noemen. Maar deze originele verhaallijn wordt op een goede, bevredigende manier uitgewerkt door regisseur Tom Holland. De cineast besefte maar al te goed dat ‘Child’s Play’ pure pulp was en die constatering heeft de filmmaker dan ook ter harte genomen. Je kunt de film dan ook moeilijk serieus nemen, maar de knappe, ingetogen manier waarop Holland het gebeuren vertelt, zorgt er voor dat je toch keer op keer op het puntje van je stoel zit. Deze productie leunt op de kracht van de sugesstie, de gouden regel van Hitchcock: “wat je niet ziet is enger”. En dát is juist de kracht van ‘Child’s Play’, naast de op tactische momenten aanzwellende muziek uiteraard.
In feite kun je de film eigenlijk geen horror noemen. Er vallen weinig doden en het ‘blood and gore’-gehalte is erg laag. Het zijn juist de erg korte flitsen die je van de slechte ‘Chucky’ ziet, die voor de spanning zorgen. Het moet gezegd worden: de pop ziet er fantastisch uit. Zelfs na 17 jaar weet de film te overtuigen met de special-effects van het op bloed beluste speelgoedje. Je hoeft absoluut geen computerachtige beelden te verwachten in deze productie. ‘Chucky’ is op ambachtelijke wijze gemaakt. Via allerlei radertjes en mechanica komen de gezichtsuitdrukkingen van de pop op overtuigende wijze tot leven. Voor de bewegingen van de pop, zijn lilliputters gebruikt. Je krijgt Chucky amper in zijn geheel te zien, maar snelle camerabewegingen laten af en toe wat meer zien van het monstertje.
De acteur Brad Dourif verzorgt op sterke wijze de donkere en duistere stem van de kleine killer. Catharine Hicks speelt de rol van Andy’s moeder. Hicks overtuigt als bezorgde moeder die steeds meer begint te twijfelen aan de verhalen van haar kind die stellig beweert dat zijn pop geen zuivere bedoelingen heeft. Helaas houdt het sterke acteerwerk op bij de prestaties van Dourif en Hicks. Het kindacteurtje Alex Vincent begint redelijk snel te irriteren met zijn quasi schattige maniertjes en jengelende stemmetje. Gelukkig is zijn aandeel in de film redelijk beperkt en wordt zijn aanwezigheid gecompenseerd met de spanning rondom zijn boosaardige pop.
De eerste ‘Child’s Play’-film is een leuke popcornfilm geworden, die nooit echt smerig of eng wordt. De film is bij vlagen best spannend, voor de rest is deze productie een leuke pulpfilm die voor plezierig vermaak zorgt. Tevens is dit deel duidelijk de beste van de hele reeks vervolgen die na dit illustere deel verschenen.
Frank v.d. Ven
Waardering: 3
Bioscooprelease: 25 mei 1989