Child’s Play 2 (1990)
Regie: John Lafia | 84 minuten | komedie, horror, thriller | Acteurs: Alex Vincent, Jenny Agutter, Brad Dourif, Gerrit Graham, Christine Elise, Grace Zabriskie, Peter Haskell, Beth Grant, Greg Germann, Raymond Singer, Charles Meshack, Stuart Mabray, Matt Roe, Herbie Braha, Don Pugsley
Na het cultsucces van de eerste ‘Child’s Play’-film, kon een vervolg niet uitblijven. En twee jaar na het origineel verscheen de opvolger, simpelweg ‘Child’s Play 2′ genaamd. En ja, de sequel is niet zo sterk als het origineel. Maar dat wil niet zeggen dat je deze film maar meteen moet negeren, integendeel: de opvolger biedt een bij vlagen erg komische en smerige cinematische kijkervaring.
Naar goed gebruik is ook het verhaaltje van deze opvolger te belachelijk voor woorden. De killer-pop Chucky (Dourif) wordt weer opgelapt, nadat hij op gruwelijke wijze werd verbrand in het eerste deel. Het lichaam van de pop mocht dan wel verwoest zijn, de ziel van seriemoordenaar Charles Lee Ray is allerminst vernietigd. Sterker nog, Ray is sadistischer en kwader dan ooit. Als de pop zijn voormalige eigenaar, het jongetje Andy (Vincent), op het spoor komt wil Chucky opnieuw proberen om bezit te nemen van het lichaam van het jonge kind.
De film begint vrij sterk met de ‘wederopbouw’ van Chucky. Je ziet wat handen met gereedschap in de weer gaan, begeleid met schaafgeluiden. De bombastische muziek geeft je een gevoel van onbehagen. Je weet dat er iets ergs gaat gebeuren. Maar dan zakt de film als een pudding in elkaar. Regisseur John Lafia besteedt veel teveel tijd aan saai en onnodig lang geneuzel rond de beslommeringen van Andy. Het arme joch is na de schokkende gebeurtenissen uit het eerste deel in een pleeggezin geplaatst.
Natuurlijk weet de bloeddorstige pop het jongetje snel te vinden en haalt hij allerlei rottige streken uit, waarvan de arme Andy uiteraard de schuld krijgt. Kindacteurtje Vincent is absoluut geen begaafd acteur en al snel begint zijn monotone stem en geforceerde schattigheid je de keel uit te hangen. Daarnaast wordt de irritatiegrens nog wat verder opgeschroefd door de rest van de cast die niet veel beter presteert. B-filmactrice Christine Elise acteert emotieloos en weet met haar vlakke spel en zeurderige stem een slechte indruk achter te laten. Vincent en Elise zijn belangrijke personages in het verhaal van de prent. Helaas zijn beide acteurs zoals gezegd erg vervelend om naar te kijken, laat staan dat je je met ze kunt/wilt identificeren. Hun grote aandeel in ‘Child’s Play 2′ is zeker één van de grootste minpunten van de prent. Temeer omdat je deze personen liever ziet sneuvelen, dan dat je door hen door de hele film heen geloodst wordt. In een film als deze draait het natuurlijk puur om de killer en het spoor van gruwelijke moorden die hij achterlaat. ‘Child’s Play 2′ is geen Oscar-winnend materiaal, laat staan een Shakespeareaans drama maar wat enthousiaster acteerwerk had de film beslist niet misstaan.
Gelukkig ís Dourif er nog als de stem van Chucky. Met de hysterische, ijzingwekkende stem van deze acteur wordt het toch nog leuk om deze productie te bekijken. Dourif beseft ook wel dat hij in een niet al te serieus te nemen project zit en dat merk je al snel aan zijn idiote, vet aangedikte one-liners en de heerlijke sarcastische ondertoon in zijn stem. Naast wat spanning zorgt Dourif ook voor wat humor in de film. Maar helaas krijgt de (stem)acteur te weinig ruimte, omdat de regisseur zich teveel focust op de saaie Vincent en Elise. Af en toe worden de voorthobbelende perikelen van die twee acteurs onderbroken door een bizarre moord, maar helaas wordt de vaart niet vastgehouden en blijft de prent niet spannend of onderhoudend genoeg om te blijven beklijven.
Maar net op het moment dat je ‘Child’s Play 2′ wilt afschrijven als irritante, pure bagger, komt er een verrassende wending in de film. De climax van deze prent is werkelijk hilarisch. Die hilariteit moet je niet zoeken in verfijnde humor, maar in kolderieke smerigheid en over-de-top onzin. Plotseling valt alles op zijn plek. Het eerst zo op de zenuwen werkende en zwaar hyperactieve keyboard-gepingel van componist Graeme Revell is op het einde van de film wel uiterst passend en het predikaat van horrorfilm wordt in de finale van de prent meteen gehandhaafd. Cineast Lafia trekt het laatste half uur van de film alle registers open en trakteert je op een compleet van de pot gerukte kijkervaring. Zonder al te veel te verklappen kun je zeggen dat Chucky in behoorlijk wat pijnlijke situaties beland.
Al met al is ‘Child’s Play 2′ een redelijke film voor de horrorliefhebber. Met de suspense-achtige thrillereffecten en de meer stijlvolle griezelsfeer uit deel één heeft het niet meer zoveel te maken. Maar voor wie niet genoeg kan krijgen van de vuilbekkende pop is dit deel in de Chucky-saga niet eens zo verkeerd.
Frank v.d. Ven