Chocolate (2008)
Regie: Prachya Pinkaew | 110 minuten | actie, drama | Acteurs: JeeJa Yanin, Hiroshi Abe, Pongpat Wachirabunjong, Ammara Siripong, Dechawut Chuntakaro, Hiro Sano, Aroon Wanatsabadeewong, Anusuk Jangajit, Nattakit Teachachevapong, Kittitat Kowahagul, Thanyathon Seekhiaw, Pirom Ruangkitjakan
Dit is alweer de derde Muy Tai film van Prachya Pinkaew, die in 2003 ‘Ong Bak’ regisseerde en produceerde. Na het iets mindere ‘Honour of the Dragon’ (2005) schiet hij met ‘Chocolate’ weer helemaal in de roos.
Het plan van hem en de andere makers van ‘Ong Bak’ (2003) begint al vorm te krijgen. Met hun film hoopten ze Thailand als een soort nieuw Hongkong op de kaart zetten in filmland; Hongkong, het land van de legendarische Bruce Lee die in de jaren 70 de wereld verbaasde met zijn onnavolgbare vechttechnieken in films als ‘Fist of Fury’ (1972) en ‘Fury of the Dragon’ (1972). Zijn films kregen veel navolging en lanceerden zo het Kung Fu/martial arts genre op het internationale filmtoneel.
Nieuwkomer en Muy Tai meester Tony Jaa werd ingehuurd om hetzelfde te doen voor de Thaise filmindustrie. Vier jaar lang werd er getraind om Muy Tai geschikt te maken voor het witte doek en om de meest waanzinnige vechtchoreografieën uit te werken en in te studeren. Jaa moest de nieuwe Bruce Lee worden. Nu was er wel eens eerder zoiets geprobeerd (bijvoorbeeld door Hollywood) en meestal zonder succes, of in ieder geval: niemand kon aan Bruce Lee tippen. Echter met een perfect uitgevoerde en voor de filmindustrie nieuwe vechtstijl maakte Tony Jaa grote indruk. ‘Ong Bak’ werd legendarisch en kreeg al snel vervolgen. Waar ‘Chocolate’ er in feite ook eentje van is.
In ‘Chocolate’ wordt Tony Jaa vervangen door het meisje JeeJa Yanin (die jonger speelt dan ze is hoor!). En Yanin is misschien klein van stuk, maar oh zo snel en sterk, griezelig gewoon. De makers hebben nog geprobeerd het verhaal kloppend te maken en van enige ‘diepgang’ te voorzien, maar zijn hierin een beetje doorgeschoten, zodat een aantal sentimentele scènes nogal op de lachspieren werken. De film bevat gewoon te veel vechtscènes en te veel bloed en de premisse is eigenlijk te ongeloofwaardig, hoewel gesteld kan worden dat Yanin ook het acteren serieus heeft genomen en goed wegkomt met haar invulling van het autistische meisje. De grootste indruk maken, uiteraard, haar vechtkunsten. Yanin is verschrikkelijk goed en steekt haar voorganger Tony Jaa naar de kroon. Waar en hoe ze haar tegenstander nu weer gaat raken blijft elke keer een verrassing.
De Japanse kwaliteitsacteur Hiroshi Abe (geen vechter dus) maakt zijn opwachting als vader van het meisje en laat in de finale zien enigszins met het Japanse zwaard om te kunnen gaan. Die connectie met Japan is belangrijk in de film, er wordt door de Japanners ook echt hun eigen taal gesproken. Zou de invloed van de Yakuza echt zo groot zijn in de onderwereld van Bangkok, of is dit een poging van de makers de Japanners (die ook een lange martial arts filmtraditie kennen) voor zich te winnen? Waarschijnlijk het laatste en dat is hun goed recht.
De Muy Tai vechtstijl en prachtige choreografieën, maken grote indruk. De vechtsport verdient zijn zuur verdiende plekje in het filmgenre absoluut. Voor de liefhebbers van martial arts is ‘Chocolate’ dan ook een driedubbele aanrader. Kicken!
Arjen Dijkstra