Choose (2011)

Regie: Marcus Graves | 83 minuten | drama, horror, thriller, misdaad | Acteurs: Katheryn Winnick, Kevin Pollak, Nicholas Tucci, Bruce Dern, Richart Short, Alexi Wasser, Lenny von Dohlen, Cady Huffman, Billy Kay, Billy Magnussen, Tom Cleary, Shana Dowdeswell, John Rothman, Cathy Ladman, David Iacono, Kate Nauta, Henry Baker, James Riordan, Oliver Solomon, Jason Good, Trip Langley, Patrick Noonan, Barbara Ann Davison, Lisa McCullough

Moralistische moordenaars in films hebben altijd iets interessants. Niet omdat ze per se realistischer of afschrikwekkender zijn in hun gedrag, maar de kijker kan er wat meer mee. Op een bepaalde manier kun je je wat meer in deze mensen verplaatsen en kun je zelfs een zekere bewondering krijgen voor hun methodiek en volharding. De killer in ‘Se7en’ is een goed voorbeeld. Niet alleen intrigeert hij vanwege zijn moralistische redenen, maar ook vanwege de wijze waarop hij door zijn grote intellect en kennis van de menselijke aard de helden in de film moeiteloos weet te manipuleren in hun hoofd weet te kruipen. De Jigsaw-killer uit de ‘Saw’-films is nog zo’n manipulatieve moralist, net als de moordenaar uit Bill Paxtons regiedebuut ‘Frailty’, al had deze laatste een wat meer religieuze component. De killer in ‘Choose’ lijkt ook zo’n intelligente moordenaar met een missie te zijn wanneer in de eerste scène een meisje door deze sadistische moordenaar voor de keuze wordt gesteld om haar vader of moeder te vermoorden. Als ze niet kiest, sterven ze allebei.

Het is natuurlijk een onmogelijke keuze, en het is helemaal onmenselijk dat ze zelf het oordeel moet uitvoeren. Ook al zal ze door haar keuze in ieder geval één ouder overhouden, het is een trauma waar ze nooit meer vanaf komt. Het is een huiveringwekkende scène maar de vraag is wat de moordenaar hier precies mee wil aantonen. Waarschijnlijk dat sommige keuzes niet gemaakt mogen of kunnen worden. Is dat dan de les: dat je niet bepaalde keuzes niet mag voorleggen aan mensen? Maar als de ware motieven van de moordenaar duidelijk worden – die overigens snel geraden kunnen worden – blijkt het niet zozeer om een keuze te gaan, maar meer om een onmenselijke wens of beslissing. De keuzes die de moordenaar de rest van zijn slachtoffers voorlegt zijn ook geen echte breinbrekers in de zin dat de beslissingen iets wezenlijks zeggen over de mens of de manier waarop hij keuzes maakt. Het is allemaal lood om oud ijzer en bovendien doet de moordenaar uiteindelijk toch wat hij zelf wil.

In een instituut waar een gestoorde arts onderzoek deed naar de wijze waarop mensen keuzes maken, wordt wel een interessante case getoond: een jongen die nog vele jaren in het instituut zou moeten doorbrengen wordt gevraagd of hij een puppy de nek om wil draaien om zo direct naar buiten te mogen. Hij weigert. “Maar wat als ik je zou vertellen dat hij anders toch afgemaakt zou worden in het asiel?” vraagt de onderzoeker. Dat maakt het al wat moeilijker. Ook is het interessant om keuzes te onderzoeken die iets zeggen over het eventuele egoïsme of altruïsme van de mens. Wil deze uiteindelijk toch altijd vooral zichzelf redden? ‘Choose’ blijkt echter niet echt in dit soort vragen geïnteresseerd te zijn, en verzandt in een voorspelbaar plot met een oninteressante moordenaar die toch vooral wraak wil nemen en weinig “hogere” motieven heeft.

Jammer genoeg vallen de overige moorden in de film wat tegen qua spanning, en ook qua gore hebben ze weinig smeuïgs te bieden. De acteurs doen redelijk hun best, waarbij hoofdrolspeelster Katheryn Winnick er nog redelijk in slaagt om een personage te creëren waar de kijker zich mee kan en wil identificeren. Veteraan Kevin Pollak lijkt een beetje op de automatische piloot te opereren als detective en vader van de hoofdpersoon, maar hij wordt ook behoorlijk tegengewerkt door het dommige script dat hem erg passief en aan de zijlijn houdt, zelfs wanneer zijn dochter duidelijk te kennen geeft gestalkt te worden door de moordenaar. Uiteindelijk wordt hij wat actiever maar het is allemaal wat te laat.

De muziek is sfeervol, net als vaak de cameravoering en belichting, die scènes toch spannender maken dan ze zouden “moeten” zijn. Stereotiepe scènes waarin de heldin in bad zit, onder de douche gaat, het medicijnkastje (met spiegel) open en dicht doet, of in het donker een trap oploopt, zijn vaak best effectief. Het is jammer dat dit meestal eindigt in een anticlimax, maar de opzet is goed.

‘Choose’ heeft op zichzelf een interessant concept maar de makers weten helaas niet zo goed wat ze ermee moeten doen en kiezen voor de makkelijke en voorspelbare uitweg bij de motivatie van de killer en het vormgeven van het onderzoek. De soms houterige dialoog en personages die maar geen vorm krijgen maken het plaatje in negatieve zin af. Het uitgangspunt is aardig, de film begint spannend genoeg, en muziek en camerawerk weten best wat sfeer te scheppen maar het is helaas niet voldoende om de film aan te kunnen raden. Heb je de keuze: laat ‘Choose’ dan aan je voorbij gaan.

Bart Rietvink

‘Choose’ verschijnt woensdag 11 april 2012 op DVD.