Christo: Walking on Water (2018)

Regie: Andrey Paounov | 105 minuten | documentaire

Kunstenaar Christo (1935-) maakte faam met het inpakken van het Rijksdaggebouw in Berlijn, een commercieel project uitgevoerd in 1995. Dat kon toen nog, omdat de Reichstag nog in herontwikkeling verkeerde. De Amerikaans-Bulgaarse Christo ging er bijna failliet aan, en vele andere droomprojecten, zoals een netwerk van drijvende pieren in het Italiaanse Lago Iseo, werden uitgesteld. Christo bleef dromen. Deze documentaire is de weerslag van het realisatieproces in 2016, allereerst in de bestuurlijke wandelgangen. Door zijn eigen bureau wordt hij aangehoord als een koppige oude heer die tegenspraak negeert, maar niemand lijkt de aimabele Christo veel te kunnen weigeren. Zijn drijvende pieren zijn ook niet alleen symbolisch of publicitair interessant, ze verbinden het vasteland met een eiland in het Lombardische meer.

Italië verwelkomt Christo, van bakker tot burgemeester. Als het drijvende materiaal wordt getest op het deinende water, zien wij een kind dat zijn eerste fiets krijgt, zo blij is Christo. Emozione, dat zien Italianen graag, en ze spreken Engels met een vergelijkbaar accent. ‘Christo: Walking on Water’ oogt als een liefdevolle real life-soap, met exemplarisch cello-gebrom op de achtergrond. De kijker wordt meegevoerd in het gevaarloze universum van de kunstenaar. Op een persconferentie zitten de stropdassen achter een desk, met Christo druk gebarend ertussen. De bestuurders hebben hun halfgod gevonden en laten hem doen. Dan zien we Christo in de Sixtijnse Kapel omhoog staren naar de Bijbelse taferelen van Michelangelo. Het Lago Iseo is de achtergrond van de Mona Lisa, zegt hij. De drijvende pontons worden gelegd, drie kilometer in totale lengte.

De persoonlijk assistente zit met de handen in het haar, want ministeries denken niet als kunstenaars. ‘Bella Italia’, blijft Christo roepen. Dat horen Italianen graag. Ondertussen gaat het bestuurlijke gekrakeel langs hem heen. Een geluk: Italianen lopen ook graag over water, en leggen niet als Nederlanders zout op elke slak. ‘Christo: Walking on Water’ geeft daarmee een inkijkje in de Italiaanse bestuurlijke cultuur, waarin dromen een grotere plaats hebben dan afspraken, waardoor er toch grote dingen tot stand komen. Een zaak van lange adem is het wel, want het kan spoken in de Lombardische Alpen. Als een onthechte bouwpastoor is Christo overal bij, en dat kan in Italië. Hartelijke desorganisatie, daar kan een kunstenaar mee uit de voeten, ook al komen er helikopters te pas aan de constructie en regent het pijpenstelen.

Cello’s gaan over in slagwerk. Een villa verscholen door acacia’s wordt omringd met plastic pontons, bekleed met geel-oranje tentdoek. Finished? Yes! De documentaire is dan net over de helft. Wat volgt? De brandweer rennend naar de openingslocatie als de eerste drommen al over water lopen. Dat gaat gesmeerd, al zijn het twee keer zoveel mensen als verwacht en gebruiken ze het ding als strand. Halfgod Christo kan het niet geloven en is inmiddels een verlosser, zo zijn Italianen. En zeg nu zelf: wie wil er niet over water lopen? Tot de prijs aan de orde komt. Mamma Mia! En de veiligheid, om welke Christo zich nog het meest lijkt te bekommeren. Dan vertrekt hij. Volgende bestemming: de woestijn van Abu Dhabi.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 23 mei 2019