Christopher Robin – Janneman Robinson & Poeh (2018)

Recensie Christopher Robin (Janneman Robinson & Poeh) CinemagazineRegie: Marc Forster | 104 minuten | animatie, avontuur | Acteurs: Ewan McGregor, Hayley Atwell, Bronte Carmichael, Mark Gatiss, Oliver Ford Davies, Ronke Adekoluejo, Adrian Scarborough, Roger Ashton-Griffiths, Ken Nwosu, John Dagleish, Amanda Lawrence, Orton O’Brien, Katy Carmichael, Tristan Sturrock, Paul Chahidi | Originele stemmencast: Jim Cummings, Nick Mohammed, Brad Garrett, Toby Jones, Peter Capaldi, Sophie Okonedo, Sara Sheen

A.A. (Alan) Milne creëerde hem al in 1926, maar dik negentig jaar later is Winnie the Pooh nog altijd geliefd en populair. In korte tijd verschenen maar liefst twee speelfilms over de zachtaardige gele teddybeer die zo verzot is op honing. Of eigenlijk is het niet Pooh die de hoofdrol heeft in deze films, maar Christopher Robin, de zoon van Milne voor wie de Britse schrijver de verhaaltjes schreef. Simon Curtis richtte zich met ‘Goodbye, Christopher Robin’ (2017) op de moeizame relatie tussen vader Alan en zoon Christopher, die het zat was steeds te moeten opdraven voor commerciële activiteiten om zijn vaders boeken te promoten. Die film, met een verhaal dat gebaseerd is op waargebeurde feiten, kreeg wonderlijk genoeg geen release in de Nederlandse bioscopen. ‘Christopher Robin’ (2018) van Marc Forster (bekend van ‘Monster’s Ball’ uit 2001 en ‘Finding Neverland’ uit 2004) kreeg die wel. In twee versies zelfs (de originele en de nagesynchroniseerde). In ‘Christopher Robin’ is Milne’s inmiddels volwassen geworden zoon zo ver verwijderd geraakt van zijn zorgeloze jeugd, dat zijn oude knuffeldieren hem noodgedwongen moeten wakkerschudden, voor hij het contact met zijn vrouw en dochter definitief kwijtraakt. Het is een geheel fictief verhaal, al vertoont het leven van de filmversie van Christopher Robin wel degelijk parallellen met dat van de echte zoon van A.A. Milne.

‘Christopher Robin’ vermengt animatie en poppenspel met live-action. De film begint met het slot van het boek ‘The House at Pooh Corner’ (1928), waarin Pooh (met de stem van Jim Cummings, die de beer al drie decennia vertolkt) en zijn vriendjes Tigger (eveneens Cummings), Piglet (Nick Mohammed), Eeyore (Brad Garrett), Owl (Toby Jones), Rabbit (Peter Capaldi), Kanga (Sophie Okonedo) en Roo (Sara Sheen) een afscheidsetentje hebben voorbereid voor de negenjarige Christopher Robin (Orton O’Brien), die binnenkort naar een kostschool vertrekt. Het afscheid markeert tevens de fase waarin het volwassen worden begint. In een romantische, bosrijke setting die the Hundred Acre Woods moet voorstellen, in stemmige kleuren, zien we verweerde knuffels een theekransje houden. De toon is gezet. De poppen zijn fantastisch: ze zien er precies zo uit als in je fantasie en hoewel het duidelijk knuffelbeesten zijn, lijkt het toch levensecht. Dankzij subtiele computeranimatie en een geweldige stemmencast heeft Forster leven weten te blazen in deze speelgoeddieren. Dit zijn beesten waar volop mee geknuffeld is, hier en daar een beetje versleten. De boodschap is duidelijk; dit is een film met een melancholische ondertoon. Na het feestje wordt de kijker via de geweldige originele animaties van E.H. Shepard met reuzensprongen meegenomen in de tijd. We zien hoe Christopher Robin zijn toekomstige vrouw Evelyn (Hayley Atwell) ontmoet en hoe hij wordt uitgezonden om te mee te strijden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Doordat hij jarenlang van huis is, mist hij de eerste jaren van het leven van zijn dochter Madeline (Bronte Carmichael).

Vlak na de oorlog pakken we de draad van het verhaal op. Christopher Robin (Ewan McGregor op de automatische piloot) is inmiddels werkzaam als efficiëntiemanager bij een grote kofferfabrikant. Maar zo kort na de oorlog hebben de meeste mensen wel wat anders aan hun hoofd dan vakantie vieren, en dus draait de afdeling verlies. Christophers onuitstaanbare werkgever dringt er dan ook op aan dat er bezuinigd moet worden. Aan Christopher de taak om uit te rekenen hoe dat het beste kan en of er mensen ontslagen moeten worden. Net in het weekend dat hij met Evelyn en Madeline een uitstapje wilde maken naar het platteland, moet hij zich buigen over de cijfers. En dus gaan zijn vrouw en kind dan maar met zijn tweeën. Het weekendje een paar weken opschuiven is namelijk geen optie, aangezien Madeline hetzelfde lot wacht als haar vader ooit; kostschool. En precies op de dag dat Christopher de strijd aangaat met de cijfers, raakt Pooh zijn vrienden kwijt en besluit zijn oude maatje Christopher Robin om hulp te vragen. Dat doet hij door in een gat in een boomstam te kruipen die hem op magische wijze naar Londen transporteert. Pooh overtuigt Christopher om met hem mee te komen. Eenmaal terug in zijn ooit zo geliefde bos moet hij zijn best doen de knuffels ervan te overtuigen dat hij echt Christopher Robin is. Want ze geloven hem aanvankelijk niet; hij kan toch niet zo veel veranderd zijn?

Het vervolg laat zich raden: Christopher ontdekt dat zijn ‘grotemensenproblemen’ niet het einde van de wereld zijn en herontdekt het kind in zichzelf. Dat doet hij met name in de leukste scène van de film, waarin Christopher de fictieve Heffalumps zogenaamd te lijf gaat om Pooh en zijn vriendjes te beschermen. Eeyore is daarbij zijn stille getuige (de neerslachtige ezel steelt sowieso elke scène waarin hij zit). Het is in deze scènes dat we Christopher eindelijk een beetje sympathiek gaan vinden, want ook al is Ewan McGregor een fijne acteur om naar te kijken, hij krijgt het maar niet voor elkaar de saaie Christopher een beetje boeiend te maken. Waar de makers er waarschijnlijk naar streven de emoties van de kijker te bespelen, komt dat vanwege het stugge hoofdpersonage amper tot stand. Pas in zijn interactie met de poppen komt er wat van de magie vrij die we eigenlijk gedurende de hele film hadden willen zien. Een betere aanpak was wellicht geweest om de poppen alleen in Christophers fantasie tot leven te laten komen en andere mensen hen niet te laten zien bewegen en horen praten. Dat had de magie zeker versterkt. Nu zitten we opgescheept met te veel saaie scènes waarin Christopher zich buigt over ‘grotemensenzaken’ die de meeste kinderen in slaap zullen sussen.

‘Christopher Robin’ zit vol goede bedoelingen en soms pakken die uitstekend uit, zoals met de doorleefde poppen die onze aandacht meteen weten vast te grijpen. Ook de stemmige, melancholische sfeer in The Hundred Acre Woods en de toepassing van de originele tekeningen van E.H. Shepard zijn sterk getroffen. Had Marc Forster zijn film maar in zijn geheel in het bos laten afspelen, dan zat het wel snor. Het uitstapje naar het jachtige leven van alledag, het zwoegen van volwassenen, valt hier jammerlijk uit de toon.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 9 augustus 2018