Citizen Dog – Mah Nakorn (2004)

Regie: Wisit Sasanatieng | 100 minuten | komedie, romantiek, fantasie | Acteurs: Mahasmut Bunyaraksh, Sanftong Ket-U-Tong, Sawatwong Palakawong, Na Ayuthaya, Nattha Wattanapaiboon, Pattareeya Sanittwate, Chuck Stephens

‘Amélie’, maar dan op z’n Thais. Heel kort door de bocht zou je de romantische komedie ‘Citizen Dog’ zo kunnen omschrijven. ‘Op z’n Thais’ slaat dan niet alleen op de gebezigde taal en het land waar het verhaal zich afspeelt, maar vooral ook op de grotere nadruk op surrealistische en bizarre gebeurtenissen en op de (soms nogal flauwe) humor in ‘Citizen Dog’. Het resultaat komt echter aardig overeen met ‘Amélie’: ‘Citizen Dog’ is een ontwapenende romantische komedie waar maar weinig mensen een hekel aan kunnen krijgen.

Hoofdpersonen zijn Pod, een jongen zonder dromen, en Jin, een meisje dat juist boordevol dromen zit. Voor beiden levert dat soms problemen, of op z’n minst vrij bizarre situaties op. Zo zien we hoe Pod een vinger kwijtraakt maar hem uiteindelijk ook terugvindt omdat zijn vinger altijd tikt, hoe Pods vriend Yod in een drukke bus letterlijk en figuurlijk aanrijdt tegen zijn grote liefde, of hoe Jin een berg lege plastic flessen verzamelt die zo hoog wordt dat de berg een favoriete picknickplek wordt voor veel Bangkokse inwoners.
Om nog maar te zwijgen van de wederwaardigheden van een verwaand kindvrouwtje en haar stoere teddybeer, de inhoud van een wit boekje dat Jin obsessief probeert te doorgronden, en de in een hagedis gereïncarneerde oma van Pod.

Het op zich magere verhaaltje wordt dus flink opgedoft door de bizarre vorm waarin het gegoten wordt. De steeds weer nieuwe personages en situaties houden de film lekker fris. Dat sommige grappen wel erg flauw zijn, maakt dan niet eens zo heel veel uit. ‘Citizen Dog’ geeft genoeg gelegenheid om in de juiste stemming te komen voor bijna elke grap, als het maar op bizarre en onvoorspelbare wijze gebracht wordt.
Dat Pod en Jin elkaar uiteindelijk vinden mag natuurlijk geen verrassing heten. Eindelijk hebben ze de ‘wijze les’ begrepen: idealen en liefde laten zich pas vinden als je stopt met zoeken. Je ziet pas, als je niet meer zoekt maar gewoon om je heen kijkt.
Een cliché. Maar wel een cliché over ‘zien’ dat aan het slot wordt verkondigd door een band die bestaat uit blinde muzikanten. Je moet er maar opkomen.

Daniël Brandsema