City of the Steppes (1993)
Regie : Peter Brosens, Odo Halflants | 52 minuten | documentaire
‘City of the Steppes’ maakt onderdeel uit van Peter Brosens’ Mongoolse trilogie. In deze trilogie onderzoekt hij het dagelijkse leven van de mysterieuze steppen van Mongolië waarbij verstilling een belangrijk thema in zijn werk is, strakke beelden vangen mensen tijdens hun bezigheden en het landschap waarin ze leven.
Dit deel richt zich specifiek op de overblijfselen van het Sovjettijdperk. In alles zie je nog de Russische invloed, onder meer in beelden van Stalin en het vele achtergebleven militaire materieel. Peter Brosens toont ons een land dat na het communisme verwoede pogingen doet om een markteconomie te beginnen, perfect uitgebeeld in de vorm van een burgemeester die in een kleine nietszeggende Mongoolse stad de eerste vrijhandelszone van Mongolië wil starten. Iets dat overigens nog niet erg succesvol is gebleken, de erfenis van het oude systeem weegt te zwaar. Mongolië lijkt na het vertrek van de Russische soldaten in een groot zwart gat te zijn geraakt, mede het gevolg van de financiële crisis die samenhing met het wegtrekken van het Sovjetregime. Niet voor niets kent dit deel vele archiefbeelden van Russische tanks, verlaten vliegvelden en soldaten.
De soldaten zijn niet de enigen die de revue passeren, alle groepen van de samenleving lijken even hun opwachting te maken: priesters, herders, politie, kooplui en artiesten. Voor een moment krijg je een glimp te zien van hun leven maar het is jammer dat je nooit vat op de personen krijgt, daarvoor is de introductie te kort en wellicht iets te onsamenhangend.
Cinematografisch is ‘City of the Steppes’ voor een groot deel prima, met het majestueuze Mongoolse landschap in de hoofdrol. De cameravoering is een minder succes, de camera is eigenlijk constant in beweging waardoor de documentaire wat chaotisch overkomt en je er al snel aan gaat irriteren. Voeg hierbij de zeer wonderlijke keuze van vaak bombastische muziek en dit krijgt een te aanwezig aspect voor een eigenlijk verstilde documentaire. In feite is het namelijk wel een verstilde documentaire waarbij de aandacht op de gewone bevolking wordt gelegd die vaak niks anders doen dan in de camera kijken of een stukje voor de camera lopen. In de delen ‘State of Dogs’ en ‘Poets of Mongolia’ is beeld, geluid en boodschap beter op elkaar afgesteld.
‘City of the Steppes’ is een boeiende kijkervaring maar niet het beste deel van de trilogie. Een overkoepelende structuur lijkt te ontbreken waardoor de documentaire nooit echt indruk kan maken.
Meinte van Egmond