Clara Sola (2021)

Recensie Clara Sola CinemagazineRegie: Nathalie Álvarez Mesén | 106 minuten | drama | Acteurs: Wendy Chinchilla Araya, Ana Julia Porras Espinoza, Daniel Castañeda Rincón, Flor María Vargas Chavez, Laura Román Arguedas, Fabrizzio Josue Vallecillo Vargas, María Belén Román Quesada, Rodolfo Esquivel Gómez, Luis Gerardo Cruz Cruz, Kianny Castro Bravo, Yeimy Tellez Meneses, Ashley Campos Villalobos, Amalia Vargas Calderón

Het huis staat midden in de natuur, in een ruige uithoek van Costa Rica. Als afbakening staan er palen om de woning, met elkaar verbonden door linten. Die linten zijn niet bedoeld om indringers af te weren, maar om de zwakbegaafde veertiger Clara binnen te houden. In de diep katholieke dorpsgemeenschap staat Clara bekend als een heilige die allerlei wonderen kan verrichten. Alleen weet die gemeenschap niks van de minder heilige gedachten die door Clara’s hoofd spoken, gedachten over seks, seks en nog eens seks. Vandaar de linten.

Een exotische locatie, een onderdrukte vrouw, een religie die zwaar over een gemeenschap hangt. Wie een beetje de 21e-eeuwse arthouse volgt kan raden wat de achtergrond van de dienstdoende regisseur is. Dergelijke films zijn bijna altijd het product van een regisseur die afkomstig is uit het betreffende gebied, maar die zijn culturele opvoeding heeft genoten in het westen. Regisseurs die tegelijk de afgeschilderde gemeenschap kennen én de smaak van het westerse arthousepubliek. Waarbij ze steeds een evenwicht moeten vinden tussen authenticiteit en de wensen van de westerse filmliefhebber.

Met ‘Clara Sola’ is de Zweeds-Costa Ricaanse regisseuse Nathalie Álvarez Mesén daar maar ten dele in geslaagd. Het lijkt erop alsof de regisseuse het (wat oudere) westerse publiek precies het soort exotische trekjes wilt voorschotelen waar het zo van houdt. Jezelf wassen in de rivier of met een pannetje water (terwijl er een douche beschikbaar is), merkwaardige katholieke rituelen, middeleeuwse strafmethoden, het ontbreken van moderne communicatiemiddelen. En dat alles overgoten met een magisch-realistische saus en aangelengd met dubbeldikke religieuze symboliek (doop, herrijzenis, verlossing).

Die knievallen voor een westers publiek maken van ‘Clara Sola’ nog geen vervelende film. De beelden zijn vaak prachtig, de film kent een prettig tempo en het acteren is helemaal in orde. Daarnaast zijn de personages vaak sympathiek, behalve Clara’s moeder, die een late aanhanger van de inquisitie lijkt te zijn. Bovendien kun je weinig bezwaar maken tegen een film die de seksuele bevrijding van onderdrukte vrouwen bepleit. Maar dan nog vraag je je af wat Costa Ricanen zelf vinden van deze uitbeelding van hun maatschappij en cultuur. Waarschijnlijk hetzelfde als Nederlanders die worden geconfronteerd met een film vol klompen, kaas en molens.

Henny Wouters

Waardering: 3

Bioscooprelease: 11 augustus 2022
DVD-release: 16 november 2022