Cléo de 5 à 7 (1962)

Regie: Agnès Varda | 90 minuten | drama | Acteurs: Corinne Marchand, Antoine Bourseiller, Dominique Davray, Dorothée Blank, Michel Legrand, José Luis de Villalonga, Loye Payen, Renée Duchateau, Luciennne Marchand, Serge Korber, Robert Postec

Cléo (Corrine Marchand) is blond, mooi, jong, zangeres, ze heeft al wat platen opgenomen en het leven lacht haar toe. Het lot treft haar als er een vermoeden van kanker is. In gespannen afwachting van de uitslag loopt zij rond in Parijs. Een vrouw die voor haar tarotkaarten leest, trekt uiteindelijk een kaart met een afbeelding van de Dood. Een slecht voorteken? Volgens de voorspelster hoeft het niets te betekenen. Daarna leest zij haar hand. De bange voorgevoelens van Cléo worden versterkt, zij is vertwijfeld. Heen en weer geschud tussen angst en verwarring begint een tocht langs een bont gezelschap.

De sfeer van de gebeurtenissen wordt dan een stuk luchtiger. Samen met een vriendin/assistente gaat zij uitbundig stappen en winkelen om haar angsten te onderdrukken. Een spiegel in de winkel bevestigt haar dat zij nog steeds mooi en jong is en gesterkt koopt zij in een impuls een modieuze hoed. Als zij weer naar huis terugkeert, lijkt het gewone leven weer te kunnen beginnen. Musici en haar geliefde komen langs, maar kunnen uiteindelijk toch haar twijfels niet wegnemen. Dan lijkt zij troost te vinden bij een vriendin, maar het lot lijkt opnieuw toe te slaan. Een spiegel breekt en de symboliek hiervan wordt Cléo te machtig. Haar zwerftocht wordt voortgezet en het tijdstip van 7 uur komt steeds naderbij…

Afgezien van de scènes in kleur als de tarotkaarten worden gelegd, is de film verder geschoten in zwart-wit. ‘Cléo de 5 à 7′ is een klassieker uit de periode van de Nouvelle Vague en voor filmliefhebbers nog steeds een magnifiek stuk cinema uit die tijd. Hoewel qua opzet duidelijk een speelfilm is er in documentaireachtige stijl gefilmd. In cinematografisch opzicht is het geheel prachtig in balans, het camerawerk is subliem met sfeervolle zwart-wit beelden die het tijdsbeeld extra versterken. De acteerprestaties zijn overtuigend en fraaie shots, mooie doorkijkjes en een harmonieuze inpassing van diverse personages en straatfiguren completere het verhaal tot weer een mooie filmervaring.

Het verhaal ontwikkelt zich langzaam en harmonieus, de wisselende stemmingen van angst en hoop, vreugde en verdriet bij Cléo zijn gevoelvol vertolkt. Door het bij de diverse hoofdstukken steeds weer vermelden van de plaats en tijd van handeling tussen 5 en 7 uur, lijkt het alsof er een gedetailleerd en in tijd exact ‘verslag’ wordt gedaan, maar de oplettende kijker weet dat de filmlengte 90 minuten is. Het herhaaldelijk vermelden van die tijdstippen is meer een methode geweest om de per situatie wisselende stemmingen van Cléo in een kort tijdsbeslag te kunnen weergeven. Liefhebbers van Parijs zullen sowieso smullen van alle straatbeelden en heerlijke sfeerimpressies die voorbij komen. Agnès Varda toonde met deze film al vroeg in haar later nog zo glansrijke carrière aan, een groot filmmaakster te zijn. Een klassieker die voor velen dierbare herinneringen oproept en die het absoluut waard is weer eens bekeken te worden.

Rob Veerman

Waardering: 4

Bioscooprelease: 13 december 1962