Cocaine Cowboys (2006)

Regie: Billy Corben | 116 minuten | documentaire

De grootschalige drugshandel die zich in de eindjaren 70 en jaren 80 in de Verenigde Staten voordeed spreekt tot de verbeelding. De geoefende filmkijker heeft zich dankzij films en series als ‘Scarface’ en “Miami Vice” een helder beeld van de machts- en geweldspelletjes van de grote drugsbaronnen gevormd. De documentairemaker Billy Corben vraagt zich in ‘Cocaine Cowboys’ af hoe het er echt aan toe ging. Het antwoord? Zo gek ver zitten de drugs filmklassiekers er niet van af.

Het verhaal wordt door tal van betrokkenen uit de doeken gedaan. Voormalige drugshandelaars uit zowel de Verenigde Staten als Cuba en Colombia, politiemedewerkers en journalisten vertellen allemaal hun versie van de zogenoemde cocaine wars. En één ding valt al gauw op. De verhalen komen allemaal vrijwel geheel overeen. Met grootste woorden, bijgestaan door gewelddadige beelden en muziek van Jan Hammer, wordt een helder beeld geschetst van de niets ontziende cocainehandel. Echt genuanceerd komt het zodoende niet over, maar tegelijk wordt de kijker toch genoeg vrijheid gegeven om zelf tot een oordeel te komen.

De cocainehandel speelde zich af in Miami. Veel orde of controle was er niet en met name in de beginjaren van de steeds groter wordende handel was het kinderspel om de Zuid-Amerikaanse drugs de stad in te krijgen. Twee Amerikaanse voormalige drugssmokkelaars vertellen in de documentaire hoe snel ze schatrijk wisten te worden en hoe eenvoudig het was om niet gepakt te worden. En er werd in Miami flink van geprofiteerd. Verkopers van dure auto’s of juwelen, eigenaars van exclusieve clubs en banken hadden dankzij al het drugsgeld niets te klagen en zo ging het een tijd betrekkelijk goed in de stad.

De welvaart die de drugslords wisten te vergaren wordt zonder enige terughoudendheid gebracht. Alles was voor hen te koop en over de nadelen voor de stad wordt in de documentaire lang nauwelijks gerept. Tot de Colombianen en Cubanen in Miami de cocaine wars begonnen uit de vechten. De lijken stapelden zich soms letterlijk met tientallen tegelijk op en Miami werd dankzij de vechtende cocaine cowboys een van de gevaarlijkste steden ter wereld. De beruchte Griselda Blanco, ook wel bekend als de godmother, liquideerde de een na de andere concurrent of vijand. Het geweld dat in de jaren 80 hoogtij vierde kan alleen maar in de grootste hyperbolen worden omschreven.

Aan sensatie of grootse woorden is geen gebrek in ‘Cocaine Cowboys’. Hier en daar wordt even aangestipt dat het toch echt anders ging dan in de films, maar het beeld van de glorie van het drugsgeld en het tegelijk onontkoombare en buitensporige geweld blijft staan als een huis. Een vlotte montage en een overzichtelijke, chronologische opbouw leiden de kijker bekwaam door alle chaos heen. Alhoewel er wellicht enige vraagtekens kunnen worden gezet bij de vele getuigenverklaringen doet ‘Cocaine Cowboys’ hetzelfde wat ‘Scarface’ en “Miami Vice” doen en dat is vermaken, waardoor de tijdsduur van bijna twee uur een prima besteding zijn.

David Croese