Come True (2020)

Regie: Anthony Scott Burns | 105 minuten | horror, science fiction | Acteurs: Julia Sarah Stone, Landon Liboiron, Carlee Ryski, Christopher Heatherington, Tedra Rogers, Brandon DeWyn, John Tasker, Austin Baker, Shane Ghost Keeper, Christopher Thomas, Caroline Buzanko, Orin McCusker, Tyler Dreger, Karen Johnson-Diamond

In ‘Come True’ wordt de van huis weggelopen Sarah geplaagd door nachtmerries. Ze slaapt zo belabberd dat ze alleen in een lokaal speeltuintje nachtrust vindt en het gaat daardoor steeds slechter op school. Uit wanhoop besluit Sarah om aan een slaapexperiment deel te nemen. Vanaf dit punt transformeert ‘Come True’ van een unheimisch tienerdrama met een droogkomische noot in een akelige psycho-horror, met de nodige schrikmomenten.

Dromen en slapen, of het gebrek daaraan, spelen een grote rol in de Canadese productie ‘Come True’. De film bestaat uit hoofdstukken met titels als persona, anima en animus, en schaduw. Deze titels verwijzen naar begrippen van de psycholoog Carl Gustav Jung, wat een toepasselijke vondst is en de film een extra laagje geeft. Stukje bij beetje legt het verhaal Sarahs droomwereld bloot. De art-direction in de droomscènes bestaat volledig uit spookachtige grijstinten en heeft een groezelige beeldkwaliteit. De wakende wereld bestaat vooral uit pastelachtige kleuren en een jaren tachtig filmesthetiek. Het sterke contrast tussen droom en niet-droom zorgt voor een intens dreigende sfeer in bijna de hele film. Daarnaast voelt de wakende wereld net niet helemaal realistisch, alsof er constant iets niet in de haak is, zoals in de cultfavoriet ‘Donnie Darko’ (Richard Kelly, 2001). Al deze ingrediënten, plus een goede vertolking van hoofdrolspeelster Julia Stone als Sarah, garanderen een sterke start voor de film. Het is dan jammer dat de goede ideeën in ‘Come True’ al redelijk snel opraken. 

Wat betreft art-direction en casting speelt de regisseur Anthony Scott Burns veelal leentjebuur bij horror uit de late jaren zeventig en jaren tachtig uit Hollywood en Europese cinema, en doet dit op een bekwame en soms uitdagende manier. ‘Come True’ laveert qua stijl tussen gemoderniseerde Giallo horror, zoals de ‘Suspiria’ versie uit 2018 (Luca Guadagnino), en de bodyhorror van Canadese meesterfilmer David Cronenberg (‘Videodrome’, 1983; ‘Existenz’, 1999; ‘A History of Violence’, 2005). Tevens kun je ‘Come True’ prima bekijken als een volwassenere versie van “Stranger Things” (Matt and Ross Duffer, 2016) met een scheutje tienererotiek.

De sfeer van de film is dan ook vermakelijk en doeltreffend, maar inhoudelijk, met name verhaaltechnisch, wil het niet vlotten. De plot en backstory van ‘Come True’ zijn in vergelijking met de bodyhorror van landgenoot Cronenberg nogal aan de dunne kant. De film lijkt in de tweede helft zelfs het spoor bijster te raken. Ook zijn verschillende acteerprestaties kwalitatief gezien onevenwichtig. Hoofdrolspeelster Sarah Stone gaat compleet op in haar personage, maar sommige bijrollen lijken wel van bordkarton en in een licht komische versie van het scenario te vertoeven. Daar komt nog bij dat de soundtrack niet even subtiel en doordacht is als de art-direction. Zo nu en dan walst de muziek door de porseleinenkast heen, wat het sterkste punt van de film, de sfeer, niet altijd ten goede komt.

Hoewel ambitie zeker niet verkeerd is, wilde Scott Burns wellicht te veel tegelijk. Hij probeert hier namelijk een psychologische horror en tienerdrama met droogkomische elementen te combineren. Hij slaagt er dan ook niet in wat bijvoorbeeld generatiegenoot Ari Aster met ‘Hereditary’ (2018) en ‘Midsommar’ (2019) beter is gelukt – je eigen stempel drukken op een bekend genre op de basis van een robuust verhaal. Niettemin doet Scott Burns hier een moedige poging om bodyhorror van Canadese bodem te continueren en kun je ‘Come True’ gerust als tussendoortje opzetten.  

Roy van Landschoot

Waardering: 2.5

DVD-release: 16 april 2021