Comme une image (2004)

Regie: Agnès Jaoui | 110 minuten | drama, komedie | Acteurs: Jean-Pierre Bacri, Agnès Jaoui, Marilou Berry, Laurent Grévill, Virginie Desarnauts, Keine Bouhiza, Grégoire Oestermann, Serge Riaboukine, Michèle Moretti

Afgaande op haar films is regisseuse/scenariste/actrice Agnès Jaoui beslist geen vrolijk type. Ook haar laatste productie roept de befaamde woorden in herinnering van Jean Paul Sartre, nog zo’n Frans lachebekje, die ooit verklaarde dat de hel de ander is. Nu valt het met dat helse in ‘Comme une image’ nogal mee, maar wel wordt pijnlijk duidelijk dat menselijke communicatie een bijna onmogelijke opgave is. En dat liefde en opportunisme vaak lastig zijn te scheiden.

Middelpunt van ‘Comme une image’ is de gevierde schrijver Etienne Cassard, beroepscynicus, mopperkont en liefhebber van al te jonge vrouwen. De communicatie met zijn jeugdige vriendin is moeizaam, die met zijn dochter non-existent. Dochter Lolita heeft als voornaamste frustratie dat ze een paar kilo te veel weegt, en ze gebruikt deze kilo’s om iedere mislukking in haar moeizame liefdesleven op af te wentelen. Om deze personages heen cirkelt een groepje opportunisten waarvan ieder zijn eigen redenen heeft om aan te pappen met vader of dochter Cassard.

Verwacht vooral geen actie, seks of andersoortig spektakel in ‘Comme une image’. De film is gemaakt in de traditie van de Franse babbelfilm, er wordt wat geschreeuwd, een traan gelaten, een boze blik geworpen of veelzeggend gezwegen. Soms is dat voldoende. Het scenario overtuigt (winnaar in Cannes), de acteurs overtuigen eveneens en de dialogen zijn pijnlijk maar realistisch. Tellen we daar nog de prachtige muziek (Monteverdi, Mozart, Schubert) en het trefzekere sarcasme bij op, dan moet de conclusie luiden dat de film, ondanks de droevige toon, in alle opzichten geslaagd is.

‘Comme une image’ is waarschijnlijk de laatste productie die Jaoui samen met haar levenspartner Jean-Pierre Bacri (scenarist/acteur) heeft gemaakt. Het paar heeft besloten te scheiden. Misschien verklaart dit de teneur van de film, is het een weerslag van de sores, of misschien hebben Jaoui en Bacri de logische consequentie getrokken uit hun ideeën omtrent menselijke verhoudingen. Hoe dan ook, het doet verdriet dat het veelkleurige Franse filmlandschap het voortaan zal moeten stellen zonder de herfsttinten van dit gewezen koppel. We zullen hen missen.

Henny Wouters

Waardering: 4

Bioscooprelease: 11 november 2004