Con el viento (2018)

Regie: Meritxell Colell | 105 minuten | drama | Acteurs: Mónica García, Concha Canal, Ana Fernández, Elena Martín, Xavier Martín, Paquita Pérez, Rakhal Herrero, Florencio Ortega, José Mari Martín, Jose Mari Crespo

Een Spaanse vrouw keert na twintig jaar in Argentinië terug naar haar geboorteland voor de begrafenis van haar vader. De familie is blij haar te zien, maar er is ook koelte. De koelte van boerengezinnen lijkt het, maar ook van twintig jaar afwezigheid.

Er wordt veel gezwegen in ‘Con el viento’; er worden indrukwekkende natuurbeelden getoond. Maar na een half uur zijn we nog geen stap verder dan woordeloze emoties. Rauwe rouwprocessen in stilte, waar hebben we dat eerder gezien? Een diepere laag kan gezocht worden in de connectie met Argentijnse zwijgfilms als ‘La marea’ (2007).

De discrepantie tussen de 47-jarige cosmopoliet Mónica (Mónica Garciá) en de grauwe werkelijkheid van haar onthoofde kernfamilie is schurend. Mónica’s moeder en zussen hoeven geen verbinding te zoeken, de band is er gewoon – zij het op het oog basaal en praktisch. Leuk om naar te kijken is het niet; in meer of mindere mate kent iedereen dergelijke situaties wel. Een ver familielid wordt begraven; moet je echt gaan? Wat betekent een overlijden aan de andere kant van de wereld voor jouw realiteit?

Het wachten is in ‘Con el viento’ op duiding en catharsis. De boerderij moet worden verkocht, zoveel is duidelijk. Misschien komt die duiding helemaal niet. Waarom ook? De getoonde thuissituatie is beperkt genoeg om aan te willen ontsnappen, en sommigen willen een blanco herstart. Je voelt de beknelling van Mónica als ze in een storm helpt de was binnen te halen: dit is praktisch noodzakelijk, maar niet haar wereld. Niet gek dat je weg wilt, als er in plaats van gepraat krampachtig wordt getreurd.

Families zijn een gevangenis, toont ons Meritxell Colell. Deze Catalaanse debuteert met een langspeelfilm na enkele documentaires te hebben geproduceerd, onder meer over architectuur. Een beperkte bio: deze film moest blijkbaar gemaakt worden en heeft zeker documentaire trekjes met zijn amateurcast. Technisch en visueel vaardig gemaakt, maar emotioneel traag en zonder vuurwerk – wat sterrenregen daargelaten.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

Bioscooprelease: 1 augustus 2019