Conann (2023)

Regie: Bertrand Mandico | 105 minuten | actie, fantasie | Acteurs: Elina Löwensohn, Christa Théret, Julia Riedler, Claire Duburcq, Sandra Parfait, Agata Buzek, Nathalie Richard, Françoise Brion, Audrey Bonnet, Christophe Bier, Michaël Erpelding, Lucas Faulong, Karoline Rose Sun, Marie Drion, Yuming Hey, Anna Raisson, Holly-Rose Clegg, Anne Lise Maulin, Judith Williquet

In het rijk der geadapteerde helden vecht men sinds jaar en dag naarstig om aandacht. Elke held verhoopt z’n piëdestal. Al te vaak doen de anti-helden schaamteloos mee. Maar echte helden dienen geen aandacht na te streven. Veeleer zouden ze zich achter een zaak moeten scharen die een nalatenschap weet te installeren. Weinig adaptaties slagen daar zo sterk in als Bertrand Mandico’s ‘Conann’ (‘She is Conann’), dat effectief een lans breekt voor cinema. Met een cover en een naam die er geen twijfel over laten bestaan dat hier een dialoog met ‘Conan the Barbarian’ wordt aangegaan, stapt de kijker mee in een Barbaars offerfeest dat bloedt als een rund en glittert als een discobal. Het offer is ongetwijfeld de aandacht van de kijker. ‘Conann’ is geen immersief escapisme, maar een theatraal gemaniëreerd opgezwollen spektakel van dood en wedergeboorte. En het vergaat de aandacht van de toeschouwer net zo.

De kijker wordt naar de troon van Barbarenkoningin Conann (Françoise Brion) de onderwereld in geleid door psychopompos en hellehond Rainer (Elina Löwensohn), een demonische kruising tussen mens en hond. Met een afstotend uiterlijk en een krijtende stem tevens ook de tot de kijker veroordeelde verteller, die de nodige poëtische levensbeschouwingen levert. Rainer daalt met de kijker mee af in een niet-zo-goddelijke pseudo-komedie door de levensjaren van Conann. Sneller bijna dan dat de muziek van trommels naar techno naar piano kan wisselen, reïncarneren de Conanns. De 15-jarige (Claire Duburcq), 25-jarige (Christa Théret), 35-jarige (Sandra Parfait), 45-jarige (Agata Buzek) en 55-jarige (Nathalie Richard): Conann wordt steeds door een andere actrice belichaamd. Een band met Conann opbouwen is daardoor moeilijk, waardoor de verplichting optreedt met de verachtelijke Rainer te sympathiseren. Het is steeds weer Rainer die Conann aan haar barbaarsheid herinnert en aanmaant haar jongere zelf te vermoorden. Maar daarbij schemert steeds ook weer de bewondering door voor het leven – of beter: de levens – voor de inmiddels onsterfelijke matriarch.

De film lijkt te suggereren dat barbarij (wraak, moord, kannibalisme, oorlog …) gender overstijgt en geen uitsluitend mannelijke praktijk is. Robert E. Howards ‘Conan the Barbarian’ is als archetype van de ruige, onversneden mannelijkheid die de pulpverhalen van de vorige eeuw domineerden, niet zomaar te ‘genderbenden’ zonder in het clichématige te vervallen. Mandico gaat voor een aanpak die ongetwijfeld niet in het clichématige valt. Een echte psychologisering blijft uit, maar in plaats daarvan wordt de kijker getrakteerd op een iconoclastisch schokspel dat het aandurft het centrale aspect van de Conanmythe aan te boren. Geweld ten dienste van de identiteitsontwikkeling: het leven is een nooit eindigende cyclus van dood en wedergeboorte. Dat is de ultieme menselijke barbarij.

Arthur Vandermoere

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 4 april 2024