Confessions of a Shopaholic (2009)

Regie: P.J. Hogan | 101 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Isla Fisher, Hugh Dancy, Krysten Ritter, Joan Cusack, John Goodman, Leslie Bibb, Kristin Scott Thomas, John Lithgow, Julie Hagerty, Lynn Redgrave, Nick Cornish, Robert Stanton, Stephen Guarino, Chase Wilmot, Michael Panes, Lennon Parham, Jenn Harris, Yoshiro Kono, Katherine Sigismund, Ed Crescimanni, Cassidy Gard, Brandi Burkhardt, Victoria Roman, Sonny Vellozzi, Ilana Levine, Elisangela, Anthony C. Brown, Anthony Bradford, Heidi Kristoffer, Ginifer King, Claire Lautier, Robert Bizik, Anthony Correa, Anjali Bhimani, Ken Sladyk, Jennifer Merrill, Kathy Searle, Mike Agresta, Kristin Popelka, Jabari Gray, Garett R. Nadrich, Karen Summerton, Paloma Guzmán, Aristedes Philip DuVal, Ramon Flowers, Kelli Barrett, Steve Greenstein, Michelle Luchese, Eric Raddatz, Jared Masters, Almudena Alcazar, Lauren Steffany, Deborah Heagen

Het opzichtige pronken met mode-artikelen en merknamen waaraan de film ‘Confessions of a Shopaholic’ zich, net als het hoofdpersonage Rebecca Bloomwood, schuldig maakt, is in de huidige tijden van economische crisis wellicht geen boodschap die veel kijkers zullen kunnen waarderen, maar het is echter niet de reden dat de film als geheel niet geslaagd is. Immers, dit genre heeft niet bepaald als doel om de kijker op te voeden, net zo min als de personages een perfecte dwarsdoorsnede van de maatschappij vormen. Het zou al te saai zijn als dit een politiek correct werkje zou zijn geworden over de gevaren van uitgeven. De kijkers willen met dit soort films kunnen ontsnappen aan de werkelijkheid en genieten van een luchtige, bubbelige romantische komedie in de stijl van films als ‘Sex and the City’, ‘The Devil Wears Prada’, ‘Legally Blonde’, en ‘Clueless’. Helaas valt er net niet genoeg te genieten in ‘Confessions of a Shopaholic’.

Dat ‘Confessions of a Shopaholic’ uiteindelijk een onbevredigende film is geworden is niet te wijten aan een ongelukkige timing van het uitkomen ervan, maar aan de zwakte van het script, de vaak vlakke humor en het gebrek aan romantiek en chemie tussen de hoofdrolspelers. Hoofdrolspeelster Isla Fisher weet nog een hoop te compenseren met haar frisse, amusante optreden, en een handvol komische scènes leuken de film nog wat op, maar dit kan de middelmatigheid van de film helaas niet verbloemen.

De film volgt de overbekende structuur van de romantische komedie en heeft geen enkel origineel botje in zijn lichaam. Een andere vorm dan de geijkte was waarschijnlijk beter geweest, gezien de inhoud en de thema’s die behandeld moeten worden. Soms lijkt het of de makers per se aan genreconventies willen voldoen en daarom het verhaal heel krampachtig in een keurslijf dwingen. Zo is bijvoorbeeld de manier waarop Rebecca wordt aangenomen bij het financiële magazine – waar ze gesolliciteerd had om een voet tussen de deur te krijgen bij modeblad Aletta – is tegelijkertijd gekunsteld als voorspelbaar (ze stuurt brieven naar twee verschillende afzenders, die per ongeluk verwisseld worden), en is de romance die ontstaat tussen Aletta en haar baas Luke (Hugh Dancy) – die haar met alles weg laat komen: het missen van deadlines, het verpesten van vergaderingen – compleet ongeloofwaardig.

Ook de obstakels die de opbloeiende romance noodzakelijkerwijs in de weg moeten staan, komen geforceerd over en zijn (door hun veelvoud) niet effectief. Dit element zou voor drama en conflict moeten zorgen, maar bijna het tegenovergestelde is het resultaat. Het feit dat Rebecca heeft gelogen over haar sollicitatiebrief, haar schulden en de reden dat ze nu bij het financiële blad werkt, zou al genoeg drama moeten kunnen opwekken, maar de makers vonden het ook nodig om nog een bitchy concurrente van Rebecca een rol te laten spelen in het veroveren van de gunsten van de redacteur, en om een breuk te creëren tussen Rebecca en haar beste vriendin (Krysten Ritter). Wanneer ook nog eens de relatie met haar ouders onder spanning komt te staan, zijn er gewoon te veel ballen die in de lucht dienen te worden gehouden, waardoor vrijwel geen enkel verhaallijntje bevredigend wordt behandeld en elke conflictsituatie juist leeg aanvoelt – temeer omdat de conflicten zeer snel weer opgelost worden.

Gelukkig maken de acteurs veel goed. De bijrollen van John Goodman en Joan Cusack, die de ouders spelen van Rebecca, zijn de moeite waard (maar veel te klein), wat ook geldt voor de met Frans accent sprekende Kristen Scott Thomas als de koele hoofdredactrice van Alette, John Lithgow als baas van het financiële blad, en Ritter als de beste vriendin. Clea Lewis, bekend als Audrey in de serie “Ellen”, heeft een klein maar memorabel rolletje als de leidster van de Shopaholic-bijeenkomsten, die zelf ook slecht tegen verleidingen blijkt te kunnen. Hugh Dancy heeft weliswaar een charmant voorkomen maar heeft helaas weinig chemie met hoofdrolspeelster Fisher. Maar Isla Fisher is uiteindelijk degene die ‘Confessions of a Shopaholic’ naar een hoger plan trekt. Of het nu gaat om haar naïeve, ontwapenende gedrag, haar schattige pruilmondje en bambi-ogen, of haar talent voor slapstick – zoals het aanlopen tegen glazen deuren of het over mensen heen struikelen, ze weet bijna altijd wat leuks of charmants van haar scènes te maken en doet de kijker af en toe vergeten dat het materiaal zo ondermaats is. En er zitten ook best enkele goed gevonden of uitgevoerde scènes in de film, zoals de verschillende bijeenkomsten voor koopverslaafden (waar ook een ex-NBA-speler [basketballer] bij zit), en een erg grappige dansscène, waarin Fisher zich helemaal geeft in een vreemde dansroutine met een waaier. Rebecca heeft totaal geen idee waar ze mee bezig is en lijkt eerder met een paringsdans bezig te zijn dan met een romantische stijldans voor twee, wat de bedoeling was.

‘Confessions of Shopaholic’ was wellicht nooit een echte hoogvlieger geworden, maar had zeker een geslaagde film kunnen worden. Met een meer efficiënte, beter uitgewerkte romance, en betere en slimmere grappen, had dit een film kunnen worden die het duidelijke komische talent van Fisher waardig is. Helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Maar hou die Isla in de gaten.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 12 maart 2009