Constantine (2005)

Regie: Francis Lawrence | 121 minuten | actie, fantasie, horror | Acteurs: Keanu Reeves, Rachel Weisz, Tilda Swinton, Gavin Rossdale, Peter Stormare, Shia LaBeouf, Djimon Hounsou, Max Baker, Pruitt Taylor Vince, Peter Stormare, Jesse Ramirez

Keanu Reeves kan als enige zien wat voor wezens zich allemaal in de dagelijkse wereld voortbewegen en moet, gekleed in zwart, strijden tegen demonen en halve demonen die de wereld dreigen over te nemen. Hij doet dit voorzien van leuke gadgets, een side-kick, en een lieftallige vrouw-in-nood. En om zijn doel te kunnen bereiken moet hij oprecht “geloven”, waarvoor hij weer eerst liefde moet vinden. Inderdaad, bijster origineel is het allemaal niet. Vele elementen zijn allemaal wel in een bepaalde film terug te vinden, of zijn clichés van een specifiek genre. ‘The Matrix’, ‘Devil’s Advocate’, ‘Blade’, ‘Dirty Harry’, ‘The Exorcist’, ‘James Bond’… je krijgt vele déja vu’s bij het kijken naar ‘Constantine’. Aan de andere kant is de manier waarop al deze elementen samenkomen in één film ook wel weer interessant.

Hoe dan ook, het levert allemaal redelijk aangenaam vermaak op. De film begint aardig, met de vondst van de zogenaamde Speer van het Noodlot, waardoor Jezus uiteindelijk was gestorven. We zien hoe dit object wordt gevonden in Mexico en wat voor een ongelofelijke kracht het zijn drager geeft. Het blijkt dat de zoon van de Duivel, Mammon, deze speer wil hebben om in de mensenwereld dood en verderf te kunnen zaaien. In de tussentijd breken er allerlei demonen door in de wereld, die hier, zo horen we van John Constantine, helemaal niet geoorloofd zijn te komen. God heeft namelijk een deal gesloten met de Duivel over wie de meeste zieltjes kan winnen. De regels zijn wel dat ze ieder aan hun eigen kant blijven, met de wereld er tussenin. Kennelijk zijn de onderdanen van goede oude Lucifer het hier niet meer mee eens.

Na de vondst van de speer in Mexico, ontmoeten we John Constantine in Los Angeles, die aldaar een bezeten meisje te hulp schiet, dat haar ouders tot wanhoop drijft door gezellig grommend over het plafond te kruipen. Tijd voor J.C. om dit demonnetje ’s even goed te wassen met behulp van een spiegel en wat straffe taal. Het zorgt voor een goede, en spectaculaire binnenkomer.

John Constantine heeft een heerlijk cynische inslag. Een houding die het personage interessant genoeg maakt om de aandacht van de kijker vast te houden. Reeves zelf weet jammer genoeg weinig toe te voegen aan zijn rol. Een wat meer vloeiende, natuurlijke presentatie van zijn tekst zou hier en daar welkom zijn. Hij lijkt zich soms slaapwandelend door zijn scènes heen te werken. Zijn tegenspeelster Rachel Weisz doet het wat betreft beter; ze is overtuigend en voegt de nodige klasse en dramatiek toe aan de film.

Hoewel de kijker wordt geconfronteerd met aardig wat achtergrondinformatie en pseudo-religieuze regels, is de film aardig rechtlijnig en makkelijk te begrijpen. Sterker nog, het centrale gegeven van demonen die uit de wereld verjaagd moeten worden is juist wat té simpel en bekend, en kan voor desinteresse bij de kijker zorgen. Maar dat de film wat betreft de religieuze inslag niet altijd authentiek of consistent (of zelfs tegenstrijdig) is, is nauwelijks relevant: het is gewoon vermakelijke pulp. Religieus getinte horror-actie met een knipoog.

Het uiterlijk van de film is doorgaans prachtig. Videoclipregisseur Francis Lawrence laat zien een flair te hebben voor Gothic-achtige, atmosferische beelden. Hij gebruikt interessante camerahoeken en standpunten, en schaduwrijke shots. Z’n visualisatie van de Hel is mooi doch tegelijkertijd niet echt angstaanjagend in zijn computergeanimeerde uiterlijk. De demonen die Constantine moet bevechten zijn over het algemeen effectief, in zowel hun monsterlijke als menselijke vorm. Let op een leuke bijrol van Bush zanger Gavin Rossdale als Balthazar. Andere interessante bijrollen zijn die van Tilda Swinton, die de intrigerende, androgyne engel Gabriël speelt, en Peter Stormare, die een kostelijke Lucifer-interpretatie ten beste geeft in de laatste akte van de film: de moeite waard om voor te blijven zitten.

Ondanks het dramatische gegeven dat demonen de wereld dreigen over te nemen, is de spanning in het grootste gedeelte van de film niet genoeg voelbaar. De meeste onafhankelijke scènes werken dan wel goed in hun eigen recht, je voelt niet echt dat er veel op het spel staat, zoals dit bijvoorbeeld wel het geval was bij ‘The Matrix’. Maar ook al moet de film het niet hebben van zijn inhoudelijke kwaliteiten of consistente spanning, hij is desalniettemin de moeite waard. Het uiterlijk van de film, de bevredigende actiescènes, de gevarieerde personages, en de komische (levens)houding van de hoofdfiguur, maken van ‘Constantine’ uiteindelijk toch een vrij geslaagde stripboekverfilming.

Bart Rietvink

Waardering: 3

Bioscooprelease: 24 februari 2005