Cooties (2014)
Regie: Jonathan Milott, Cary Murnion | 88 minuten | actie, komedie, horror, science fiction | Acteurs: Elijah Wood, Rainn Wilson, Alison Pill, Jack McBrayer, Leigh Whannell, Nasim Pedrad, Ian Brennan, Jorge Garcia, Cooper Roth, Miles Elliot, Morgan Lily, Sunny May Allison, Armani Jackson, Peter Kwong, Kate Flannery, Matt Jones, Rebecca Marshall, Jake Brennan, Mark Christopher Lawrence
Een horrorkomedie van de makers van ‘Saw’ en ‘Glee’. Deze mededeling alleen al is genoeg om zin te krijgen in ‘Cooties’, een nieuwe, high concept film van de productiemaatschappij van Elijah Wood. Sorry? Een productiemaatschappij van Frodo de Hobbit? Jazeker! De beste heer Wood – die natuurlijk wel meer heeft gedaan dan ‘The Lord of the Rings’ – houdt zich sinds kort bezig met het produceren van ‘genrefilms’ of, meer specifiek, horrorfilms, een genre waar hij al zijn hele leven fan van is. Hij heeft een paar projecten lopen, maar ‘Cooties’, waarin hij ook de hoofdrol speelt, is naar eigen zeggen het meest publieksvriendelijk. Dat wil zeggen, commercieel het meest interessant. Want niet iedereen zal het idee van zombiekinderen die met brandblussers, ijshockeysticks, en andere geïmproviseerde wapens te lijf worden gegaan, kunnen waarderen. Iedereen die niet al te gevoelig of politiek correct is ingesteld zal best nog wat lol aan ‘Cooties’ kunnen beleven, al wordt er helaas niet voldoende uit de originele invalshoek gehaald.
In ‘The Faculty’, ook met Wood, bleken de docenten van een stel high school leerlingen monsters te zijn; hier zijn de rollen omgedraaid. Alleen gaat het hier om lagere schoolkinderen en veranderen ze, door geïnfecteerde kipnuggets, in razende, bloeddorstige zombies. Een deel van de grap is dat de wilde, schreeuwende zombiekids niet meteen opvallen omdat het gedrag van normale kinderen hier weinig van verschilt: het zijn sowieso al vaak hyperactieve, luidruchtige, en ongecontroleerde projectielen. Als dan ook een agent bij het schoolplein polshoogte komt nemen, en hij ziet een groep grommende, springende kids die zich aan het hek vastklampt, ziet hij niet in dat er iets vreemds aan de hand is. Het valt hem wel op dat velen een donkerrode substantie rond de mond en op de vingers hebben, maar hij vermoedt dat ze met zijn allen kersentaart hebben gegeten. Vervolgens komt hij iets te dicht bij het hek staan, en… *Hap! Klauw!*… de scherpe tandjes en nagels van de zombiekids doen hun werk. Dag meneer agent.
Op een bepaalde manier doet de film ook denken aan ‘Shaun of the Dead’. Ook in die film draait het in eerste instantie, en gedurende de hele film, om wat anders dan de zombies, namelijk het redden van de relatie van Shaun. En ook in die film vindt de zombificatie in komische wijze onder de neuzen plaats van de hoofdpersonages, zonder dat ze hier erg in hebben. In ‘Cooties’ staat in dramatisch opzicht enerzijds een tentatieve romance, of driehoeksverhouding, centraal en anderzijds de identiteitscrisis van docent/wannabe-auteur Clint (Wood), die weer bij zijn moeder is ingetrokken om zich op zijn eerste roman te kunnen storten. Gaandeweg wordt nog op luchtige wijze de uitdagende, soms zware baan die docenten hebben, belicht.
Deze verhaalelementen, die pakweg het eerste half uur van de film centraal staan, zorgen ervoor dat de prent aanvankelijk niet als een horrorfilm (of horrorkomedie) aanvoelt, maar als een luchtige romantische komedie. Los van de briljante montage van de openingstitels dan, waarin de kijker, onder meer middels enkele onsmakelijke close-ups, deelgenoot wordt gemaakt van het slachten van een kip, en het verwerken hiervan tot (ziekteverwekkende) kipnuggets. Wanneer de waanzin eenmaal losbarst verdwijnen deze elementen logischerwijs naar de achtergrond, met uiteraard wel enkele confrontaties tussen Clint en Wade (Rainn Wilson), die de invallende leerkracht als (terechte) concurrent ziet voor de hand van zijn vriendin Lucy (Alison Pill).
De horrorscènes met de dol geworden kinderen zijn zeker even de moeite waard – omsingelde gymleraar Wade die zich al beukend als een American Footballspeler een weg moet banen door de meute heen; de kinderspelletjes met lichaamsdelen: knikkeren met oogballen, touwtje springen met darmen; de creepy momenten met een rondsnuffelend zombiekind op een driewielertje – maar de derde akte van de film is wel erg oud & vertrouwd, met te weinig verrassingen, spanning of geslaagde humor. Zo is er de verplichte bewapeningsscène om de monsterlijke koters frontaal te lijf te kunnen gaan, een moment van conflict en verzoening tussen de twee strijdende kemphanen, en een scène waarin een (anti)held zich opoffert zodat de rest kan ontsnappen. En soms laat de geloofwaardigheid te wensen over. Zoals wanneer Clint door ventilatieschachten moet gaan kruipen omdat hij dat door zijn kleine afmetingen als enige zou kunnen, terwijl hij even later makkelijk zij aan zij met iemand anders hier doorheen komt. Het is maar net waar er in het scenario behoefte aan is.
Gelukkig houdt met name de door Wilson dik aangezette rol van gymleraar/pick-up truckbestuurder-met-foute-snor Wade de film grotendeels het aanzien waard, ook als bijvoorbeeld de humor van homokarikatuur Tracy (Jack McBrayer) doodslaat of de weg naar het einde te ongeïnspireerd blijkt te zijn. Al met al is ‘Cooties’ een interessant allegaartje dat van alles echter net te weinig biedt om volledig te kunnen overtuigen.
Bart Rietvink
Waardering: 2.5
DVD- en blu-ray-release: 14 oktober 2015