Copycat (1995)

Regie: Jon Amiel | 118 minuten | drama, misdaad, thriller | Acteurs: Sigourney Weaver, Holly Hunter, Dermot Mulroney, William McNamara, John Rothman, Harry Connick Jr., J.E. Freeman, Will Patton, Shannon O’Hurley, Bob Greene, Tony Haney, Danny Kovacs, Tahmus Rounds    

Dat Sigourney Weaver nooit tot de Hollywood-elite der beroemdste sterren heeft behoord is een groot raadsel. De Australische actrice kan met zowat elk flmgenre uit de voeten en geeft elke prent, hoe slecht ook, door haar verschijning een meerwaarde.

Weaver speelt Helen Hudson, schrijfster van ‘True Crime-boeken’. Door een traumatische ervaring heeft Hudson last van agorafobie: pleinvrees. Verbitterd en verdrietig slijt ze haar dagen in haar huis, dat door haar fobie een soort gevangenis voor haar is geworden. Als er brute moorden door een nieuwe seriemoordenaar worden gepleegd, wil Hudson de poliie helpen met haar kennis. Rechercheur Monahan (Hunter) heeft enige scepsis, maar besluit toch Hudson’s hulp te accepteren.

‘Copycat’ is zo’n Hollywoodfilm waarin alles klopt, maar die toch iets mist. Het acteerwerk is erg sterk, de spanning wordt goed opgebouwd en de montage en het camerawerk zijn vlot. Toch weet de film niet helemaal te beklijven, door enkele puntjes van kritiek. Zo is de climax van de prent veel te ongeloofwaardig en saai. ‘Copycat’ mikt erg op realisme en originaliteit, maar de voorspelbaarheid waarmee de film eindigt, doet veel afbreuk aan de prent.

Daarnaast heeft ‘Copycat’ te kampen met een teveel aan informatie. Omdat de moorden uit de film zijn gebaseerd op echt gepleegde misdaden, wordt er steeds naar gerefereerd. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar als je nagaat dat de film naar vele slachtpartijen verwijst dan wordt het verwarrend. Als de personages uit de film weer een slachtoffer vinden, dan vuren zij weer een korte geschiedenis af over de moordenaar. In snelle monologen hoor je wat triviale feitjes over beruchte, echt bestaande seriemoordenaars als Ted Bundy, John Wayne Gacy en Jeffrey Dahmer. Mensen die nog nooit van deze, in Amerika erg beroemde, serial killers hebben gehoord, zullen al snel de draad kwijt raken.

Maar tegenover bovenstaande puntjes van kritiek, staat een zeer geslaagde thriller. Zoals gezegd is het acteerwerk uitstekend. Weaver speelt een glansrol als verbitterde en beschadigde vrouw. De actrice zet een complex karakter neer dat door haar angsten en verslaving aan pijnstillers en drank een pessimistisch mens is geworden. Geen typische ‘good guy’ dus. Weaver weet een echt personage neer te zetten. Een mens van vlees en bloed, met slechte maar ook goede kanten. Ook de wijze waarop de actrice de agorafobie van haar personage vertolkt, getuigt van Weavers grote klasse.

Met Holly Hunter als tegenspeelster van Weaver, kent ‘Copycat’ een mooi koppel. Hunter zet een mooie rol neer als sterke vrouw. Ook Hunter’s personage is niet overwegend sympathiek. De methodes die de agente erop na houdt zijn niet altijd even zuiver. De verbale krachtmetingen tussen haar en Weaver leveren vuurwerk op. Juist de scherpe randjes van deze personages geven ‘Copycat’ een pittige sfeer.

De entourage aan bijfiguren zorgt ook voor een opwindende sfeer. Mulroney, Conick Jr. en McNamara leveren aantrekkelijk spel af. De rol van John Rothman is een verademing. Na een hele reeks van stereotype relnichten en verwijfde mannen, weet Rothman een normale weergave van een homoseksueel neer te zetten. ‘Copycat’ is duidelijk een progressieve film, met de weergave van twee sterke vrouwen in de hoofdrollen een respectvolle benadering jegens homoseksualiteit.

Regisseur Jon Amiel heeft erg veel aandacht besteed aan karakteruitdieping. Een goede zet, want de kijker kan zich zo veel beter inleven. Amiel maakt veelvuldig gebruik van de suspense manier. De term: ‘less is more’ lijkt dan ook op het lijf geschreven voor ‘Copycat’. Zelfs in ogenschijnlijk doodsaaie momenten, weet Amiel de spanning torenhoog op te schroeven. Zo zit er een scène in de film waarin Weaver een krant wil pakken. Het dagblad ligt in een gang, op twee meter verwijderd van Weavers deur. Vanwege haar pleinvrees durft de vrouw de deur niet uit te lopen. Wanhopig pakt ze een bezem en probeert de kranten te pakken. De dreigende muziek en de zwiepende camera maken van deze scène een beklemmend en spannend moment.

‘Copycat’ is een spannende, vakkundig gemaakte thriller. De film doet alles wat het moet doen goed. Toch knaagt er iets. Om ten volle van de film te kunnen genieten is enige kennis over seriemoordenaars gewenst. ‘Ongeoefende’ kijkers zal het snel duizelen van de vele informatie. Verder heeft de nabootsing van echt bestaande moorden het effect dat de prent zelf een eigen identiteit mist. Als ‘Copycat’ zelf een fictieve moordenaar met wat originelere misdaden had bedacht, dan had de film meer impact gehad.

Desalniettemin mogen thriller-fanaten deze productie niet missen. ‘Copycat’ is een uiterst genietbare film die je geregeld zal laten schrikken.

Frank v.d. Ven

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 28 maart 1996