Corpses (2004)

Regie: Rolfe Kanefsky | 85 minuten | horror, komedie | Acteurs: Jeff Fahey, Tiffany Shepis, Stephen Williams, Robert Donovan, Melinda Bonini, Khris Kaneff, Lorielle New, Andy Norsworthy, Thomas Crnkovich, Tyler Jolley, Tim Trobec, Jim Whipple, Richard Courte, Jude Lanston, Louie Hampton, Hannes Phinney, Ernesto Cornejo, Eva Derrek, Chad Henderson, Malcolm Bennett, Bart Noggle, Justin DeNino, Darryl Roberts, Ron E. Harris, Dan Lawler, Katie Whicker, Richard Nunoz

Zombies… levende doden die de laatste jaren met kwaadwillende bedoelingen weer in aanzienlijke mate hun opwachting maken in de filmindustrie. Zo ook in deze ‘Corpses’ uit 2004. Echter niet zoals dat in de meeste series georiënteerde zombieproducties het geval is. De openingsscènes duiden daar al direct op. Zombies die in het holst van de nacht basketbal spelen op een verlaten veld? En die de gealarmeerde bewaker toezwaaien om de bal naar hen terug te gooien? Het maakt duidelijk dat, ook al wordt de bewaker onder ijselijk gejammer door hen te grazen genomen, dat de insteek van deze productie niet al te serieus kan zijn.

En inderdaad, door de daaropvolgende gebeurtenissen die regisseur Kanefsky ons voorzet, blijkt maar al te snel dat het om een horrorkomedie gaat. Echter niet een waarin alleen het optreden van de zombies centraal staat. In een even zo grote mate staan de perikelen tussen de begrafenisondernemer Fred en zijn ex-vrouw Helen centraal, wiens wraakzuchtige plannen voor Fred reden zijn om zijn leger van zombies in te zetten om hem uit de financiële rompslomp te halen waarin hij verzeild is geraakt. Fred stuurt hiertoe zijn zombies op strooptocht, maar deze blijken ook over de nodige moordzuchtige neigingen te beschikken. En na een wat langzame start lukt het regisseur Kanefsky om de aandacht van de kijker vast te houden en komen er in een aardig tempo tal van confrontaties voorbij. Niet alleen met en tussen de zombies, maar ook tussen de diverse nog levende personages die bijna elk wel wat met ieder ander te stellen hebben. Er gebeurt wel het een en ander in deze productie, en in combinatie met Freds steeds verder tot uitvoering komende wraakplannen heeft deze film daarmee genoeg spanning en entertainment te bieden.

Tevens is de nodige geslaagde humor aanwezig. Niet alleen verbaal, maar ook de nodige visuele grappen zijn leuk gedaan. De over en weer vliegende hatelijkheden en one-liners, Fred die zijn zombies over zijn problemen en wraakplannen vertelt, de manier waarop de diverse ranzig uitziende zombies gewoon open en bloot over straat lopen zonder al teveel aandacht te trekken, de zombieprostituee die een klant probeert te verleiden, de omstandigheden en de manieren waarop diverse slachtoffers van de zombies ten onder gaan, de politiecommandant Captain Wilson die op een persiflageachtige manier met divers wapentuig op zombiestrooptocht gaat… het zijn voorbeelden van scènes waarin er genoeg amusants voorkomt. Weliswaar niet van een dusdanig gehalte dat er te schuddebuiken of te dijenkletsen valt, en ook komen sommige grappen en teksten wat flauw en/of melig over, maar meestentijds echter is het amusant genoeg. Reden waarom geconcludeerd kan worden dat wat dit betreft de opzet van Kanefsky geslaagd genoeg te noemen is.

Er zijn geen al te gruwelijke speciale effecten, iets dat ook niet helemaal zou passen bij een film met deze insteek en wellicht ook als gevolg van de low budget indruk die deze productie maakt. Niettemin is datgene wat voorbijkomt aardig weergegeven. Wat uitgetrokken ingewanden, wat rondvliegende en afgetrokken lichaamsdelen, wat spietswerk en wat aanverwante (on)smakelijke zaken, vergezeld van de nodige bloederigheid. Niet al te veel de haren te berge doen rijzend en ook de omstandigheden waaronder het een en ander zich voltrekt laten het allemaal niet als ijzingwekkend overkomen, maar desondanks zal de horrorfan het weten te waarderen. Ook het optreden van de zombies zelf is door regisseur Kanefsky op een niet al te traditionele manier weergegeven. Het zijn zombies die hun slachtoffers weliswaar zonder veel plichtplegingen afmaken, maar niet over een eeuwige honger blijken te beschikken en met de afgerukte lichaamsdelen van hun slachtoffers niet veel meer doen dan ermee in de rondte te lopen. Ook blijkt deze en gene zombie nog in enige mate een spraakvermogen te hebben. Niet iets dat van rechtgeaarde zombies verwacht zou worden, maar aan de andere kant maken de zombies op vastbesloten wijze slachtoffers genoeg en zijn ook de beelden van al de dan niet groepsgewijs rondstrompelende en hun slachtoffers naderende en verdienstelijk geschminkte zombies binnen de insteek van deze film dreigend en geslaagd genoeg weergegeven.

Het acteerwerk is wisselend. Keurig werk van Tifany Shepis als de rebelse Rhonda Winston die de strijd tegen de zombies aanbindt. Stephen Williams als Rhonda’s vriendje Jerry valt nauwelijks op en het optreden van Jeff Fahey als de politiecommandant komt niet op alle fronten even goed uit de verf, wanneer deze, gezien de insteek van deze productie, te lang te serieus door het verhaal heenloopt om daarna al te plotseling te veranderen in van humoristische bedoelingen voorzien karakter. Mooi werk van Melinda Bonini als Captain’s egoïstische en materialistische verloofde Helen. Een personage dat door al haar onhebbelijkheden weliswaar herhaaldelijk enigszins irritant maar ook vermakelijk overkomt. Het meest opvallend is echter Robert Donovan die de rol van de ambitieuze en met kwaadaardige bedoelingen te werk gaande maar vooral humoristisch overkomende begrafenisondernemer Fred op het lijf lijkt geschreven te zijn.

Het maakt deze ‘Corpses’ een aardige B-zombiekomedie. Niet de beste in zijn soort ooit gemaakt, en bij de hardcore zombie- of horrorfan zal het wellicht niet al teveel aanslaan maar voor degenen die een luchtige horrorkomedie die zichzelf ook niet al te serieus neemt kunnen waarderen, heeft het meer dan genoeg amusants te bieden.

Frans Buitendijk