Cosa voglio di più (2010)
Regie: Silvio Soldini | 126 minuten | drama | Acteurs: Alba Rohrwacher, Pierfrancesco Favino, Teresa Saponangelo, Giuseppe Battiston, Fabio Troiano, Monica Nappo, Tatiana Lepore, Sergio Solli, Gisella Burinato, Gigio Alberti, Francesca Capelli, Danilo Finoli, Martina De Santis, Leonardo Nigro, Adriana De Guilmi, Raffaella Onesti, Clelia Piscitello, Antonino Bruschetta, Carla Chiarelli, Bindu De Stoppani, Claudia Coli, Ditta Teresa Acerbis, Paolo Riva, Michele Di Giacomo, Elisabetta Piccolomini, Edwin Rojas Condor, Hassan Azougagh, Rocco Ozzimo, Stefania Casiraghi, Adriano Passoni, Federica Potenza, Sebastiano Moise, Pietro Romano, Nicoletta Maragno
Toeval of niet? In 2010 komen twee ervaren Italiaanse regisseurs met een film over overspel. Hoewel de films hetzelfde onderwerp behandelen, zijn ze in vrijwel alle opzichten elkaars tegenpolen. ‘Io sono l’amore’ (Bellocchio) is een theatraal, uitbundig gestileerd melodrama over overspel in hogere kringen. ‘Cosa voglio di piú’ (Soldini) is een ingetogen realistisch drama over overspel in de lage middenklasse. Wat de films behalve het onderwerp delen, is de hoge kwaliteit.
Die kwaliteit zit bij ‘Cosa voglio di piú’ in de geslaagde uitwerking van een uitgekauwd onderwerp. De focus ligt niet zozeer op de passie van een ontbrand stel, maar op de eenzaamheid van de overspelige. Er zijn relatief weinig scènes waarin vreemdgangers Anna en Domenico samen zijn, en in die scènes is er slechts woordeloze, dampende seks. Het grootste deel van de film zien we Anna en Domenico in hun eigen omgeving. Door het geheim van het overspel hebben ze zich geïsoleerd van familie, vrienden en collega’s, en die eenzaamheid wordt alleen doorbroken door het wekelijks uurtje motelseks.
Eveneens geslaagd is het gebrek aan drama. Net als in voorganger ‘Giorni e Nuvole’, laat regisseur Soldini zien dat drama eerder een menselijke eigenschap is dan een opeenvolging van gebeurtenissen. Er zijn tranen, er wordt gevloekt en gescholden, maar alles blijft binnen het redelijke. Dramatische muziek en theatraal acteerwerk blijven dan ook achterwege.
Met subtiel spel maken Alba Rohrwacher en Pierfrancesco Favino van hun personages diep menselijke karakters, elk met zijn eigen zwaktes, eigenaardigheidjes, angsten en dromen. De redenen voor het overspel zijn verklaarbaar: Domenico zit onder de plak bij echtgenote en bazin, Anna staat voor een levensveranderende beslissing. Omdat onze vreemdgangers zo levensecht zijn kost het geen enkele moeite met hen mee te leven. Dat levensechte geldt voor alle personages, van Anna’s kettingrokende tante tot Domenico’s pragmatische schoonvader.
De aantrekkelijke fotografie, wat aardige grapjes en sterke dialogen completeren de lofzang van dit drama. Zonder opgeheven vingertje overtuigt Soldini met deze schets van een eeuwenoud probleem. Een probleem waarvoor maar één oplossing is: bezint eer ge begint. Wat natuurlijk niet geldt voor een bezoekje aan deze film.
Henny Wouters
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 7 oktober 2010