Cow-boy (2007)

Regie: Benoît Mariage | 92 minuten | drama, komedie | Acteurs: Benoît Poelvoorde, Gilbert Melki, François Damiens, Julie Depardieu, Bouli Lanners, Jean-Marie Barbier, Geneviève Grzelczyk, Christine d’Argenton, Olivier Gourmet, Philippe Nahon

Journalist en aspirant filmmaker Daniel Piron is op een missie om zijn sociale boodschap voor het voetlicht te brengen en niets, zelfs de waarheid niet, zal hem daarbij tegenhouden. Hij is vastberaden een film te maken die zich qua toewijding en maatschappelijke betrokkenheid kan meten met het werk van een Ken Loach. Want Sacchi kaapte dan wel een bus en kidnapte kinderen, maar het was allemaal voor het “goede doel”. Om aandacht te vragen voor het onrecht in de salariëring van verschillende bevolkingsgroepen.

Middels een reconstructie van die bewuste kaping, met alle betrokkenen er weer bij, wil Piron een bescheiden meesterwerkje doen ontstaan. Want het kan niet anders of het gaat vonken tussen al deze mensen die dezelfde traumatische gebeurtenis hebben meegemaakt. Wat zou er toch gebeuren wanneer de slachtoffers opnieuw oog in oog komen met de kaper? Dat moet wel heftige “televisie” opleveren! Het blijkt echter iets anders te verlopen dan hij had gehoopt. Om te beginnen lijkt Sacchi in bijna niets meer op de bevlogen activist van weleer. Hij heeft een groot huis met riante tuin, en heeft dure kleding. En hij blijkt bijzonder kieskeurig wanneer hij in een chique restaurant afspreekt met Piron. Bijzonder schrijnend is het dan, wanneer Piron met alle betrokkenen bij de bewuste bus heeft afgesproken, en Sacchi zich als de grote ster van de productie met een taxi laat afzetten en in het bijzijn van iedereen onbeschaamd de 80 euro bij Piron declareert die het ritje gekost heeft. Het is een ongemakkelijk moment voor de slachtoffers. En ook voor Piron zou je zeggen, maar kennelijk nog niet ongemakkelijk genoeg, aangezien hij dit alles zonder protest accepteert.

Hij lijkt dus iets minder sociaal betrokken te zijn dan op het eerste gezicht het geval leek. Het levert droogkomische alsmede ironische scènes op. Zo gedreven is Piron om zijn maatschappelijk bewuste film te maken, dat hij zijn onderwerp soms uit het oog dreigt te verliezen en teveel om het succes van zijn eigen film lijkt te geven. Ook komt hij soms lichtelijk hypocriet over. Terwijl hij het met een collega, zittend in een auto, over het idee van zijn film heeft, wordt zijn voorruit gewassen door een arme straatjongen. Wanneer deze echter later om geld vraagt, negeert Piron hem. En wanneer hij naar de arme wijk gaat waar de oud-slachtoffers van het kapingincident wonen, komt hij met beschrijvingen voor de buurt op de proppen die nu niet bepaald fijngevoelig genoemd kunnen worden. Hij lijkt meer voor sensatie en kijkcijfers te willen gaan dan voor authenticiteit. En als er spontaan niets interessants gebeurt, in zijn ogen, dan moet hij zijn “personages” maar vertellen wat ze moeten zeggen. Dit resulteert in een potsierlijke scène aan het strand waar de bus wordt nagebootst en betrokkenen op theatrale wijze hun emoties verwerken. Zelfs de cameraman vindt het nu echt te bont worden.

De starheid van Piron is ironisch gezien de “open mind” die hij toch wordt geacht te hebben. Een boeiende film is voor hem conflict, aangezien dit het uitgangspunt voor drama is. Maar er komt maar geen conflict. Er ontstaat zelfs iets veel mooiers. Een intrigerend harmonisch samenzijn tussen dader en slachtoffers, die samen naar muziek luisteren en in een soort collectieve meditatieve stemming verkeren. Maar omdat dit niet is wat Piron voor ogen had, ziet hij de pareltjes voor zijn ogen niet. En bedient hij zich van dezelfde filosofie als Sacchi destijds: het doel heiligt de middelen. Jammer dat het doel in beide gevallen niet bereikt is. Dan het doel maar een beetje wijzigen en realistischer of authentieker maken.

‘Cow-boy’ is een kleine film, die rustig voortkabbelt maar langzaam maar zeker meer resonantie krijgt. De droge humor, het onderkoelde acteerwerk, en de uiteindelijk wel degelijk boeiende thematiek maken deze niet heel subtiele film toch nog zeker de moeite waard.

Bart Rietvink