Crack Willow (2008)
Regie: Martin Radich | 94 minuten | drama | Acteurs: Mark Bennett, Reg Bennett, Melanie Luby, Alexis Marshall-Maye, Ryan Mitchell
Eenzaamheid, dood, rouw en verdriet zijn universele thema’s, die al vaak zijn gebruikt in de filmwereld. Elke regisseur geeft er zo weer zijn eigen invulling aan. De Brit Martin Radich maakte tien korte films voor hij zich aan zijn eerste speelfilm waagde. Voor zijn korte films ‘In Memory of Dorothy Bennett’ (1998) en ‘A Good Man is Hard to Find’ (2000) kreeg Radich de Fox Searchlight Award op het Edinburgh International Film Festival. ‘In Memory of Dorothy Bennett’ leverde hem bovendien een BAFTA-nominatie op, die hij deelde met Catherine McArthur. De familie Bennett staat blijkbaar erg dicht bij Radich, want in zijn eerste lange film wordt de hoofdrol gespeeld door Mark Bennett en speelt diens vader Reg eveneens een belangrijke rol. De relatie tussen vader en zoon vormt als het ware de rode draad in ‘Crack Willow’ (2008). Wanneer na zijn moeder ook zijn vader komt te overlijden, is het voor Mark moeilijk om zijn plaats in de wereld te vinden. Hij is eenzaam, wanhopig en heeft geen idee hoe hij met andere mensen om moet gaan.
‘Crack Willow’ heeft geen duidelijke verhaallijn. De film opent met Mark, die naar zijn vader gaat om voor hem te zorgen. Pa heeft niet al te lang geleden een beroerte gehad en kan zichzelf niet meer alleen redden. We leren Mark in deze eerste scènes kennen als een bijzonder liefhebbende en zorgzame zoon, die eten klaarmaakt voor zijn vader, zijn baard en hoofd scheert en hem schrobt en boent onder de douche. Samen spelen ze een spelletje, ze lachen en praten. Op het eerste gezicht lijkt er niets aan de hand met Mark. Maar niet lang daarna, wanneer zijn vader overlijdt, gaat het mis. Hij blijkt al die jaren te veel aan zijn vader (en daarvoor ook aan zijn moeder) te hebben gehangen dat hij, nu hij alleen over is, geen idee heeft hoe hij in contact moet komen met andere mensen. Hij verlangt hevig naar een vrouw. Omdat hij niet weet hoe hij vrouwen moet benaderen, gaat hij maar naar een prostitué. Maar het gaat hem eigenlijk helemaal niet om de seks. Hij heeft vooral behoefte aan liefde en genegenheid, een arm om hem heen.
Had Radich zich beperkt tot de zoektocht van Mark naar liefde en diens rouwverwerking, had ‘Crack Willow’ allicht de nodige structuur gehad. Maar om volkomen onduidelijke redenen heeft de regisseur het portret van deze gebroken man gelardeerd met heftige, schimmige beelden van een psychopaat die via de telefoon zijn moeder toespreekt, ondertussen op de zeurende dreunen van Aphex Twin zijn blote penis in de rondte zwaaiend. Later in de film ontmoeten we een jonge vrouw die in een psychiatrische kliniek verblijft. Wie ze is, waarom ze daar zit en wat haar relatie tot Mark is, blijft onduidelijk. Ze reageert nergens op. Er moet een trompetspelende medepatiënt die een clownsact opvoert aan te pas komen om een minzaam glimlachje op haar gezicht te toveren. De achterliggende gedachte achter hun aanwezigheid in de film blijft een groot raadsel. In feite leiden ze alleen maar af van het enige waar we ons als kijker wél aan op kunnen trekken, namelijk de beslommeringen van Mark. Maar ook zijn gedrag is niet altijd even helder te verklaren. Zo zitten we er niet echt op te wachten om te zien hoe hij in zijn eigen badwater ligt te plassen…
Voor de meeste filmliefhebbers is ‘Crack Willow’ te experimenteel. De film is niet makkelijk te duiden, zeker vanwege de onnodige zijsporen waar Martin Radich zijn publiek mee naartoe neemt. De rauwe, realistische stijl van filmen die hij hanteert en het op de huid zitten van de personages hebben we al eerder – en beter – gezien (mensen als Ken Loach, Andrea Arnold en Mike Leigh werken op dezelfde manier), dus daarmee brengt hij niets nieuws onder de zon. Waarmee Radich écht opvalt is zijn ongestructureerde manier van verhalen vertellen. Het zal dan ook niemand verbazen dat ‘Crack Willow’ zonder een echt script werd gemaakt, met een minimaal budget. Waar de film hoopvol begint met vertederende scènes tussen vader en zoon Bennett, ontspoort de zaak al gauw tot een onherbergzame en naargeestige opeenstapeling van onsamenhangende, onfrisse en shockerende scènes, met als gevolg dat de boodschap die Radich uit wilde dragen compleet verloren gaat.
Patricia Smagge