Cradle of Fear (2001)
Regie: Alex Chandon | 120 minuten | horror, thriller, misdaad | Acteurs: Dani Filth, David McEwen, Edmund Dehn, Emily Booth, Eileen Daly, Rebecca Eden, Melissa Forti, Louie Brownsell, Emma Rice, Stuart Laing, Barry Lee-Thomas, Angela Kay, Mark Rathbone, Al Stokes, Willie Evans, Sean Boru, Tony Hickson, Neil Keenan, Gian Sessarego, Tony Taras
Deze film uit 2001 is een low budget horrorproductie van de hand van regisseur Alex Chandon. Het bevat vier verhalen die worden verteld in een omvattend vijfde verhaal waarin de seriemoordenaar Kemper en politie-inspecteur Neilson de hoofdpersonen zijn.
Melissa heeft een one night stand met een Gothic. Die blijkt echter over nogal wat merkwaardige duivelse trekjes te beschikken en het een en ander verloopt niet bepaald zoals Melissa in gedachten had. Wanneer Melissa de volgende dag naar het huis van haar vriendin Natalie gaat heeft ze de indruk overal demonen tegen te komen.
Een geslaagd duister verhaal door de naar buiten komende duivelse aard van de Gothic, de claustrofobische sfeer die de her en der opduikende demonen oproepen en een geslaagd macaber slot wanneer het nageslacht van de Gothic zich op weerzinwekkende wijze aandient.
Emma en Sophie breken in bij een oude man om hem te beroven, maar de beroving loopt op gewelddadige wijze uit de hand wanneer ze de wakker geworden man vermoorden en daarna hun sporen uit moeten wissen.
Opnieuw een geslaagd verhaal. Dit komt door de humor, hoe zwartgallig dan ook, wanneer Emma en Sophie keer op keer op steeds gewelddadiger wijze hun slachtoffer proberen van kant te maken. Ook geslaagd door de gewetenloosheid van met name Sophie, diverse effectieve schrikmomenten en een passend slot.
Nick heeft een complex doordat zijn been na een ongeluk is geamputeerd. Zijn vriendin zit er niet mee, maar hij besluit een oude kennis te vermoorden, diens been af te zagen en een chirurg te dwingen dat bij hem eraan te zetten. Afstotingsverschijnselen levert dat niet op, maar na de nodige revalidatie blijkt dat Nicks nieuwe been toch niet helemaal bij zijn lichaam past.
Een aardig, maar vooral ook voorspelbaar verhaal. Het wijkt niet veel af van tal van soortgelijke zich clichématig ontwikkelende verhalen waarin een aangezet of getransplanteerd lichaamsdeel over een eigen wil blijkt te beschikken. Ook duurt het wat lang voor het verhaal op gang komt. Niettemin weer een aardig duister sfeertje waarin de eigen wil van Nicks nieuwe been zich op onaangename wijze en met de nodige vervelende gevolgen laat gelden.
Richard Neilson, de zoon van inspecteur Neilson, werkt bij een internetbedrijf. Tijdens kantooruren houdt hij zich vooral bezig met het bezoeken van sites waarop zowel porno als gewelddadigheden te vinden zijn. Hij raakt verslaafd aan een site waarop gekozen kan worden hoe slachtoffers mishandeld worden en gaat op zoek naar de herkomst van de site. Hij weet die te vinden, maar ontdekt tot zijn onaangename en pijnlijke verrassing dat de site hem voorgoed niet meer zal loslaten.
Het minste verhaal in deze film, en tegenvallend ook. Het komt langzaam op gang en is ook daarna te traag en te langdradig. Het bevat ook teveel niet ter zake doende scènes en maar al te clichématige ontwikkelingen met een te voorspelbare afloop.
Het vijfde en omvattende verhaal gaat over inspecteur Neilson, de vader van Richard Neilson die in het vierde verhaal de hoofdpersoon is. Inspecteur Neilson krijgt er lucht van dat de oorzaak van de gevallen slachtoffers de seriemoordenaar Kemper is. Neilson gaat bij de opgesloten Kemper verhaal halen en merkt dat Kemper niet alleen staat in zijn misdaden, maar geholpen wordt door ‘The Man’, zijn satanische helper die het nu ook op Neilson zelf heeft voorzien.
Een relatief kort verhaal, te kort wellicht ook om het als een volledig op zichzelf staand verhaal te beschouwen. Gepaste duistere ontwikkelingen, dat wel, hoewel vooral duidelijk wordt dat dit verhaal enkel in het leven geroepen is om de overige verhalen met elkaar te verbinden, ook omdat het deels daartussen door wordt verteld.
Het is een verbinding die echter nogal vergezocht overkomt. Wat de personages met Kemper precies te maken hebben wordt niet altijd even duidelijk of komt te onwaarschijnlijk over om geloofwaardig te zijn. Nogal overbodig en kunstmatig, net als de satanische aard waarover Kempers handlanger ‘The Man’ blijkt te beschikken. Dat maakt wel de nodige enge ontwikkelingen mogelijk, maar maakt ook een wat zwakke indruk omdat het gebrek aan logica in de diverse ontwikkelingen er duidelijk door naar voren komt. Iets dat al opvalt in de vier overige verhalen. Als verhalenverteller toont regisseur Chandon zich in deze productie niet bijster bekwaam en het is raadzaam om niet alles even serieus te nemen. Verder is het acteerwerk af en toe voor verbetering vatbaar, wordt de duistere sfeer soms te krampachtig opgeroepen en is de op de achtergrond afgespeelde muziek her en der te overdadig aanwezig,
Maar ondanks de diverse tekortkomingen heeft deze productie al met al qua horror, spanning en humor genoeg te bieden. Temeer daar Chandon de tekortkomingen meer dan voldoende compenseert met tal van gore en splatter. En wel in een dusdanige mate dat de onlogische ontwikkelingen in de verhalen ook maar al te vaak in het leven lijken geroepen om de verschillende voorbijkomende gruwelijke taferelen mogelijk te maken. Een greep uit het rijtje: ingeslagen en uit elkaar getrokken schedels, afgeschoten en ontploffende hoofden, opengescheurde kelen, steek- en hakpartijen, uitgevoerde amputaties, kattendarmen die verzwolgen worden, een demonisch wezen dat uit een opensplijtende maag naar buiten komt, afzichtelijke zombies met kwaadaardige bedoelingen, martelingen van diverse aard…. Het zijn taferelen waar deze film in al zijn bloederigheid bol van staat. En binnen de ver doorgevoerde gewelddadigheden komen de talrijke speciale effecten op een enkele uitzondering na geslaagd over, een knappe prestatie gezien het lowbudget gehalte van deze productie. De camera staat er meestal ook pal bovenop en de liefhebbers van expliciete gore kunnen er dus ruimschoots hun lol mee op, reden waarom dit voor vele horrorfans ook datgene is wat de grootste aantrekkingkracht van deze film zal vormen. Al met al heeft regisseur Chandon met deze ‘Cradle of Fear’ dan ook een onderhoudende horrorfilm afgeleverd. Met een speelduur van 120 minuten wellicht een ietwat lange zit, maar zeker meer dan de moeite waard.
Frans Buitendijk