Cream in My Coffee (1980)

Regie: Gavin Miller | 91 minuten | drama, musical | Acteurs: Lionel Jeffries, Peggy Ashcroft, Martin Shaw, Peter Chelsom, Shelagh Mcleod, Faith Brook, Leo Dolan, Will Stampe, Dawn Perllman, Pik Sen Lim, Walter Sparrow, Howard Attfield, Robert Fyfe, Tracey Eddon

Bernard (Jeffries) en Jean (Ashcroft) proberen de magie van vroeger opnieuw te beleven. Ze bezoeken het hotel waar hun liefde echt begon. Maar de herinneringen van toen kunnen ze in werkelijkheid maar nauwelijks terugvinden. Het hotel en de bijbehorende sfeer is slechts een schaduw van wat het vroeger was. Het meubilair is oud, het eten smaakloos, de band amateuristisch en de gasten bejaard. Maar niet alleen het hotel valt tegen, ook het samenzijn is niet meer wat het geweest is. Jean probeert enthousiast iets leuks van de vakantie te maken, maar Bernard blijft maar tegensputteren. Als hij zich niet ergert aan Jeans ongedurigheid, dan is het wel aan het idee dat ze niet naar hem luistert. En als ze niet begrijpt wat hij bedoelt, maakt hij er geen probleem van om haar te laten weten dat ze dom is. Jean begrijpt niet waarom haar man zo onaardig tegen haar doet. Ze voelt zich regelmatig aangevallen, maar blijft de situatie positief benaderen. Het was toch zolang geleden ook zo leuk, waarom kan dat nu dan niet zo zijn?

De Britse schrijver Dennis Potter heeft talloze films en tv-series op zijn naam staan. Hij is het bekendst geworden met de serie ‘The Singing Detective’, die wel gezien wordt als een van de belangrijkste series van de 20e eeuw. Potters werk is meestal geschreven rondom elementen als het onderbewustzijn, gedachten en herinneringen. Personages komen in situaties terecht, waarbij het handig was geweest elkaars gedachten te kunnen lezen of hun fantasie helpt hen door een moeilijke tijd heen. Ook in ‘Cream in My Coffee’ speelt de herinnering een belangrijke rol.

Beelden van het heden worden afgewisseld met beelden uit het verleden. Het ene moment zie je Bernard en Jean als verbitterd echtpaar, het andere moment zie je ze in de jaren 30 als verliefd koppel, nog niet getrouwd, maar het wel van plan. Het hotel is dan nog een prachtig 5 sterren verblijf, met aardige bediening, gezellige dansavonden en een luxe hotelkamer. In deze periode lijken de twee personen het fundament te leggen voor de frustraties in het heden.

Maar helaas komt deze uitwerking over als psychologie van de koude grond. De interesse die Jean (McLeod) toont voor de zanger Jack Butcher (Shaw) lijkt langzaam een traumatische reden te worden en de band die jonge Bernard (Chelsom) heeft met z’n dominante moeder (Brook) blijkt hij te imiteren in de relatie met z’n vriendin. Potter maakt het zich hiermee makkelijk vanaf, want je vraagt je af of een verbitterd gevoel in een relatie zo simpel terug te brengen is tot twee situaties in het verleden en het niet eerder een opeenstapeling is van allerlei kleine gebeurtenissen. Dialogen zijn hier en daar dan ook te zichtbaar ingezet om naar die twee punten te leiden. Ook het spel laat zo nu en dan te wensen over. Hoewel de spelers duidelijk vaardig zijn, spelen ze soms te theatraal voor het witte doek.

Het verhaal is echter wel zodanig opgezet dat het blijft boeien. De afwisseling van toen en nu in scènes en de opbouw van spanning zorgen ervoor dat je niet alleen wilt weten wat er precies in het verleden is gebeurd, je bent ook benieuwd hoe de oplopende irritaties zich in het heden zullen ontwikkelen. Het gegeven dat het verleden een onuitwisbare invloed heeft op het heden wordt fascinerend genoeg in beeld gebracht. En op de minpunten na, maakt dit de film dan toch geslaagd.

Karin van der Laan