Creepshow 2 (1987)
Regie: Michael Gornick | 85 minuten | komedie, animatie, fantasie, science fiction, horror | Acteurs: Domenick John, Tom Savini, George Kennedy, Philip Dore, Kaltey Napoleon, Maltby Napoleon, Tyrone Tonto, Dorothy Lamour, Frank Salsedo, Holt McCallany, David Holbrook, Don Harvey, Dan Kamin, Dean Smith, Shirley Sonderegger, Paul Satterfield, Jeremy Green, Daniel Beer, Page Hannah, Lois Chiles, David Beecroft, Tom Wright, Richard Parks, Stephen King, Cheré Bryson, Joe Silver
Deze film is gebaseerd op verhalen van de in horrorkringen alom bekende schrijver Stephen King en bevat drie verhalen die afgewisseld worden met delen van een tussentijds verteld animatiefilmpje.
Old Chief Wood’nhead
Het oudere echtpaar Ray en Martha Spruce hebben een winkel. Ze worden overvallen door wat plaatselijk schorem. De zaken lopen uit de hand wanneer Ray en Martha bij de overval gedood worden. De daders gaan er van door, maar zijn er zich niet van bewust dat hun wandaden zijn gadegeslagen door een sinds vele jaren trouw metgezel van het echtpaar. Kwalitatief het minst sterke verhaal van deze film. Een nadeel is het wel erg zoetsappige eerste deel waar de winkeleigenaar toch vooral zo sympathiek mogelijk wordt neergezet om het lot dat hem later treft des te aangrijpender te maken. Een ander nadeel is ook de voorspelbaarheid van de toekomstige ontwikkelingen wanneer duidelijk wordt dat de reusachtige houten indiaan die voor de winkel staat er verder toch niet zo bewegingloos bij zal blijven staan als in eerste instantie wellicht verwacht zou worden. Ook komt het acteerwerk niet altijd even overtuigend over. Qua horror wel weer geslaagd door de absolute willekeur, onverschilligheid en meedogenloosheid waarmee de boosdoeners in dit verhaal te werk gaan en door de gruwelijke en bloederige wijze waarop er met hen afgerekend wordt. Ook is er herhaaldelijk een geslaagde spanningsopbouw aanwezig met ook nodige geslaagde speciale effecten.
The Raft
De vrienden Randy en Deke gaan met hun vriendinnen Laverne en Rachel een dagje uit naar een meer. Ze komen op het midden van het meer op een vlot vast te zitten wanneer een in het meer drijvend object een verslindend monster blijkt te zijn dat zijn zinnen op het viertal heeft gezet.Het beste verhaal in deze film. Geslaagde spanning en horror in een verhaal waarvan op de uitwerking niet veel aan te merken is. Qua horror geslaagd door de onduidelijke maar overduidelijk dreigende aard van het rond het vlot dobberende ‘blob’achtig monster. Ook diens eindeloos geduld en herhaaldelijke verraderlijke en ongemerkte besluipingen van zijn beoogde slachtoffers vergroot de sinisterheid die er van hem uitgaat. Ook geslaagd weergegeven zijn de machteloosheid van het viertal op het vlot, diverse speciale effecten aangaande het gruwelijk lot dat de slachtoffers van het wezen ondergaan, en een even onverwacht als sarcastisch einde.
The Hitchhiker
Annie Lansing rijdt op een verlaten weg een wegwerker aan. Ervan overtuigd dat ze hem doodgereden heeft, slaat ze in paniek op de vlucht. De wegwerker blijkt echter toch niet zo dood te zijn als ze had gedacht want hij duikt steeds weer op haar pad op. Of is er wat anders aan de hand? Kwalitatief het tweede verhaal in de film. Qua spanning en horror geslaagd door de steeds weer opduikende en maar niet aan te ontsnappen verschijningen van de er steeds gruwelijker uitziende ‘thanks for the ride’ wegwerker – keurig vormgegeven overigens. Die voldoende schrikmomenten en zwarte humor met zich meebrengen, ook in de scènes waarin Annie zich op steeds gewelddadiger wijze definitief van de wegwerker probeert te ontdoen. Mogelijk nadeel is dat de horror in dit verhaal ondergesneeuwd raakt door de aanwezige humor, hoewel ook dit weer bijdraagt aan het entertainment dat dit verhaal biedt. Ook zal identificatie met de vrouwelijke hoofdpersoon maar tot op zekere hoogte mogelijk zijn doordat ze er, hoewel door haar paniek wellicht begrijpelijker wijs genoeg, na de aanrijding vandoor is gegaan.
De drie verhalen worden onderling verbonden door een animatiefilmpje over de schooljongen Billy die wordt gepest en die met zijn kwelgeesten afrekent door ze mee te lokken naar een plek waar reusachtige vleesetende planten groeien. Met op de achtergrond de getekende ‘Creep’ die zowel over Billy’s perikelen als over de drie afzonderlijke verhalen wat commentaar levert. Dit animatiefilmpje voegt niet bijster veel toe aan de kwaliteit van deze productie, al heeft het zijn amusante momenten door de manier waarop de pestkoppen neergezet worden en hoe ze door Billy te grazen worden genomen.
Al met al een op diverse punten geslaagd vervolg op ‘Creepshow’ uit 1982, maar wel een film die het niveau daarvan niet weet te evenaren. Ook de door George Romero geschreven scripts kunnen daar, evenmin als de verschijningen van Stephen King en de ook in horrorkringen bekende Tom Savini, niet veel aan verhelpen. Ook bevat deze film minder verhalen dan in ‘Creepshow’ voorkomen. Niettemin heeft het, en zeker voor de liefhebbers van ‘Creepshow’, voor de horrorfan genoeg vermaak en geslaagde momenten te bieden.
Frans Buitendijk