Crime d’amour (2010)

Regie: Alain Corneau | 104 minuten | thriller | Acteurs: Kristin Scott Thomas, Ludivine Sagnier, Mike Powers, Guillaume Marquet    

Het valt niet mee om tegenwoordig nog een moordmysterie te bedenken dat de aandacht van de kijker (of lezer) kan vast houden. Helemaal wanneer de dader al bij de kijker bekend is, moet de premisse wel erg origineel zijn om te kunnen boeien. Of anders moet in ieder geval het acteerwerk voldoende imponeren of moeten de personages een interessante ontwikkeling doormaken. ‘Crime d’amour’ gooit hoge ogen op alle vlakken.

Enerzijds is de plot van ‘Crime d’amour’ – of liever, het plannetje van de moordenaar – goed uitgedacht, wat altijd leuk voor de kijker is om te ontrafelen. Het is alsof je bij een illusionist achter zijn truc probeert te komen, en wanneer duidelijk wordt hoe het konijn precies uit de hoed komt, geeft dit altijd wel enige voldoening. Anderzijds leunt het verhaal niet alleen op een simpel trucje en is er ook een sterke psychologische component aanwezig.

Om te beginnen maakt het hoofdpersonage – Isabelle – zelf een heftige persoonlijke ontwikkeling door, wanneer zij in haar emoties wordt gemanipuleerd door de koele, opportunistische Christine. Christine past een uitgekiend spelletje toe, waarbij ze stukje bij beetje de labiele, naar liefde en bevestiging snakkende Isabelle van haar afhankelijk maakt. In de openingsscène zitten ze samen ’s avonds bij Christine thuis op de bank nog wat te brainstormen terwijl Isabelle op haar laptop werkt. Christine wordt steeds intiemer met Isabelle, die zich hier duidelijk ongemakkelijk door voelt. Ze komt dichterbij zitten, geeft Isabelle complimentjes, zegt dat ze lekker ruikt, en geeft haar zelfs haar eigen sjaal wanneer Isabelle deze bewondert. Ook geeft ze haar kort een zoen in haar nek. Een minuut later is ze echter weer koeltjes, waardoor Isabelle niet precies weet wat ze hiermee aan moet. De onzekerheid neemt hierdoor toe. Nog zo’n moment van emotionele desoriëntatie vindt plaats wanneer Isabelle in het kantoor van Christine is, vlak voor een gezamenlijke zakenreis. Als tip zegt Christine dat Isabelle haar haar eens los moet gooien. Wanneer ze dit doet (en er beeldschoon uitziet), verschijnt er slechts een flauwe glimlach op het gezicht van Christine en zegt ze dat het opgestoken toch leuker was. Waarmee ze eigenlijk heel subtiel te kennen geeft dat beide stijlen haar niet aanstaan. Het genuanceerde acteerwerk van Scott Thomas en Sagnier zorgt ervoor dat de ongemakkelijkheid van dit soort situaties perfect wordt overgebracht op de kijker.

Door de manipulaties en subtiele (en minder subtiele) wreedheden van Christine (ze laat Isabelle zelfs toegeven dat ze van haar houdt en naar liefde hunkert, om haar vervolgens ten aanzien van het hele bedrijf voor gek te zetten), verwordt Isabelle tot een emotioneel wrak. Ze lijkt een vriend te hebben in de minnaar van Christine en ook haar directe collega heeft een zwak voor haar, maar de vraag is óf en hoe ze kan overleven.

Het is toepasselijk dat psychologie ook onderdeel van het moorddadige plannetje is in de film. De dader lijkt precies te weten hoe de politie op verdachten reageert en weet hier haarfijn op in te spelen. Hoewel het redelijk snel duidelijk is wat precies de bedoeling is van de dader, blijft het boeiend om te zien hoe en of het allemaal wel zo perfect klaargespeeld wordt. De ontwikkeling van de personages blijft daarnaast ook nog interessant, zodat de kijker – los van het verrassingselement van het moordmysterie – altijd blijft geven om het lot van Isabelle en haar omgeving.

Wellicht dat vanuit psychologisch oogpunt vraagtekens gezet kunnen worden bij de geloofwaardigheid van de uitgedachte plot en natuurlijk valt het wel erg mee dat alles precies zo verloopt zoals verwacht, maar dit is van ondergeschikt belang. Het feit dat het plan van de dader zo origineel is en op zijn minst aannemelijk is hier genoeg. Daarbij is het open einde voldoende prikkelend en ambigue om de kijker in het ongewisse te laten over de afloop, wat het realisme ten goede komt. En met topactrices als Ludivine Sagnier en Kristen Scott Thomas om de film te dragen, is er nooit een saai moment in zicht.

Bart Rietvink

Waardering: 4

Bioscooprelease: 19 augustus 2010