Crustacés et coquillages (2005)

Regie: Olivier Ducastel, Jacques Martineau | 90 minuten | komedie | Acteurs: Valeria Bruni Tedeschi, Gilbert Melki, Jean-Marc Barr, Jacques Bonnaffé, Edouard Collin, Romain Torres, Sabrina Seyvecou, Yannick Baudin, Sébastien Cormier, Julien Weber, Marion Roux

‘Crustacés et coquillages’, de nieuwe film van Olivier Ducastel en Jacques Martineau, is niets minder dan een authentieke klucht met een dikke roze rand. Een klucht omdat de plot berust op een opeenstapeling van grappige misverstanden en een roze rand omdat de film, ondanks de veelvuldige heteroseks, toch voornamelijk lijkt te mikken op een publiek van mannelijke homoseksuelen. De vele shots van mannelijk bloot en de campy liedjes zullen dan ook vooral voor deze doelgroep zijn bestemd. Vraag blijft natuurlijk wel of die klucht nog een beetje lollig is.

‘Crustacés et coquillages’ speelt zich af in een door seks beheerst milieu, waar de personages zich voornamelijk laten leiden door de grillen van hun geslachtsorganen. Een milieu waar jonge jongens ‘s nachts het park ingaan om met de eerste de beste de liefde te bedrijven, waar de douche zelden wordt gebruikt om te douchen en waar ieder gesprek om seks lijkt te draaien. Een wereldje kortom, dat soms wat doet denken aan dat van een tienerkomedie. Dat is dan meteen het grootste bezwaar tegen deze productie, die toch echt bestemd is voor volwassenen.

Wellicht dat in andere tijden dit vrolijke seksgedoe nog een functie zou hebben maar in een cultuur waar nauwelijks nog taboes zijn, valt er weinig te doorbreken. Het onbezorgde hetero- en homogedartel geeft de film niet alleen iets anachronistisch maar ook iets triests, het trieste van een milieu dat verdrinkt in zijn eigen oppervlakkigheid. En als dan op het eind de voltallige cast ook nog uitbarst in vrolijk gezang wordt het verlangen naar de aftiteling wel héél erg groot.

Toch is het zeker niet allemaal kommer en kwel. Het acteerwerk is dik in orde, de omgeving van de Côte d’Azur is zomers en aangenaam groen, soms wordt er een aardig grapje gemaakt en onder de oppervlakte schemert een vage boodschap over generatiekloven en seksuele remmingen. Het is dan ook goed voor te stellen dat deze film zijn publiek uiteindelijk wel zal vinden en dat sommige toeschouwers na afloop spoorslags zullen afreizen naar Zuid Frankrijk. Maar het is al even goed voor te stellen dat weer anderen na afloop de behoefte zullen voelen aan een lange periode van seksuele onthouding. Of aan een goed gesprek. Maar dan alsjeblieft niet over seks.

Henny Wouters

Waardering: 2

Bioscooprelease: 11 augustus 2005