Crying Fist – Jumeogi unda (2005)
Regie: Seung-wan Ryoo | 134 minuten | drama, sport | Acteurs: Min-sik Choi, Seung-beom Ryu, Kil-Kang Ahn, Hie-bong Byeon, Ju-bong Gi, Ho-jin Jeon, Byeong-ok Kim, Won-hie Lim, Mun-hee Na, Dal-su Oh, Hye-rin Seo
In ‘Crying Fist’ staan twee losers centraal. Gang-Tae Shik (Min-sik Choi) is voormalig bokser en behaalde ooit een zilveren medaille op de Aziatische spelen maar is daarna enorm afgegleden in de maatschappij. Yoo Sang-hwan (Seung-beom Ryo) is een jonge gangster die (onvermijdelijk) in de gevangenis terechtkomt. Beide proberen ze door te gaan boksen opnieuw enige zelfwaarde te verwerven. De keuze om twee aan lager wal geraakte, maar totaal verschillende individuen te volgen is een zeer interessante. Door voor twee good guys te kiezen staat de kijker voor een dilemma, voor welk personage voel je meer sympathie? Het is namelijk onmogelijk om tijdens een gevecht niet de zijde van één van de twee te kiezen.
De gevechten an sich zijn uitstekend in beeld gebracht. Een gevecht in de gevangenis toont de typerende elementen van Koreaanse gangstergevechten; een knokpartij die uitblinkt in chaos en massaliteit en doet denken aan films als ‘A Bittersweet Life’ en ‘Dirty Carnival’. Het blijft een genot om naar te kijken hoe de choreografen met deze scènes hebben gespeeld en er een adrenalinepompend schouwspel van maken. Ook het eindgevecht wordt op een indrukwekkende wijze getoond, de vele verschillende cameraposities zorgen voor een prachtige en intense belevenis.
Min-sik Choi, vooral bekend vanwege zijn legendarische rol in ‘Oldboy’, weet opnieuw te imponeren. Zijn karakter voorziet hij van zo’n troosteloosheid en totaal gebrek aan zelfwaarde dat het bijna pijn doet om naar te kijken. Het is simpelweg fantastisch hoe hij de tactloze man kan spelen en tegelijk de harten van de kijkers weet te winnen. Het totale gebrek aan sympathie en liefde tussen hem en zijn vrouw is al pijnlijk genoeg, maar de scène waarin hun zoontje op een meter staat en de verwijten en scheldkanonnades tussen zijn ouders gade slaat snijdt door de ziel. ‘Crying Fist’ is hiermee zeker geen feel-good movie en kan door velen als depressief worden ervaren maar toch krijgt Seung-wan Ryoo het voor elkaar om aan het eind van de bekende donkere tunnel een klein lichtje voor de hoofdpersonen te laten schijnen.
Een typisch Koreaanse productie bevat altijd een enorme lading aan drama, en ook ‘Crying Fist’ is hierop geen uitzondering. Dit aspect gaat soms wat over de top, vooral het einde is iets te melodramatisch. Ook het ontbreken aan realisme is soms iets storend, vooral de manier waarop Yoo Sang-hwan na een paar lessen al de beste bokser wordt is wat te veel gevraagd van de kijker.
‘Crying Fist’ is een prima boksdrama waarin de afwisseling tussen de gevechten en drama goed geproportioneerd is. Misschien ontbreekt het de film aan realiteit, maar het is zeker een genot om naar te kijken. Het lef van de regisseur om voor een zeer depressieve invalshoek te kiezen pakt verrassend goed uit, evenals de keuze om twee good guys te volgen, wat een bijzondere, verfrissend element voor de kijker betekent.
Meinte van Egmond