Cyrus (2010)
Regie: Jay Duplass, Mark Duplass | 88 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: John C. Reilly, Jonah Hill, Marisa Tomei, Catherine Keener, Matt Walsh, Diane Mizota, Kathy Wittes, Katie Aselton, Jamie Donnelly, Tim Guinee, Charlie Brewer, Steve Zissis, Newell Alexander, Steve Alterman, Mitch Carter
Heb je genoeg van al die platte komedies waar lichaamssappen en goed gevulde decolletés volgens de makers ervan het summum van humor zijn? Kortom: wil je wel iets hoogstaandere grappen? Als je twee keer instemmend geknikt hebt op bovenstaande vragen dan is ‘Cyrus’ misschien wel iets voor jou. Laat je niet afschrikken door de synopsis die een soort klucht beschrijft, want deze film is veel meer dan dat. De debuterende broers Jay en Mark Duplass hebben een excentrieke, maar warme film gemaakt.
In ‘Cyrus’ wordt de gescheiden John (C. Reilly) verliefd op de mooie Molly (Tomei). Het onwaarschijnlijke koppel (hij is lelijk en onzeker, zij is mooi en innemend) begint een voorzichtige relatie. Het koppel lijkt het geluk vonden te hebben. John kan goed opschieten met Molly’s 21-jarige zoon Cyrus (Hill), die nog steeds bij zijn moeder inwoont en buitengewoon veeleisend is. John vindt de wel erg hechte band tussen moeder en zoon een tikkie vreemd, maar zijn liefde voor Molly is sterk dus laat hij het tweetal hun gang maar gang. Dat zoonlief dag en nacht op zijn moeders lip zit en zich niet los van haar maakt, verontrust John wel. Maar goed, hij geniet van zijn tijd bij zijn nieuwe liefde. De situatie verandert als John en Cyrus met elkaar in de clinch komen. Beide mannen strijden om de liefde van Molly.
Wat ‘Cyrus’ zo sterk maakt is het respect waarmee de personages worden vormgegeven. Zwakheden worden niet uitgebuit en elk personage heeft evenveel goede als zwakke punten, zodat ze allemaal inleefbaar worden. Het is tof om Reilly weer eens in een volwassen rol te zien, na de zwik boertige komedies die hij aan de lopende band maakte (‘Step Brothers’ en ‘Walk Hard’ bijvoorbeeld). Dat de acteur met de droeve hondenblik wederom een loser speelt, zal geen verrassing zijn maar de manier waarop hij dat doet wel. John is namelijk een intelligente man die de hoop op liefde heeft opgegeven. Als hij Molly ziet, gelooft hij weer in zichzelf en bloeit hij langzaam op.
Tomei zet haar personage neer als een onzelfzuchtige vrouw die alles aan de kant zet voor haar zoon. Dat ze daar te ver in door is geslagen, moge duidelijk zijn. Cyrus wordt door Hill vertolkt als een groot kind dat zich vastklampt aan zijn moeder. De donkere kanten, zoals zijn bezitterige aard, worden ingetogen gespeeld door Hill die van de apathisch ogende zoon een complex personage maakt. De rode draad van dit debuut vormt de weg naar zelfstandigheid. John zit nog steeds vast aan zijn ex (Keener) die hij dagelijks belt om mee te praten, dit tot ongenoegen van haar nieuwe vriend. Cyrus en Molly zitten ook vast aan elkaar en dat belemmert hun persoonlijke groei. Omdat de personages zo sympathiek en inleefbaar zijn, gun je ze het allerbeste.
‘Cyrus’ balanceert tussen humor en ernst en dat geeft de film een scherp randje. De excentrieke personages, het ingetogen spel en het vreemde verhaal zijn duidelijk niet voor iedereen, maar voor iedereen die wel eens iets anders wil proberen is ‘Cyrus’ zeker de moeite waard. Je zult niet van de bank afrollen van het lachen, maar de liefdevolle invulling van de personages en hun vreemde gedrag leveren wel een glimlach op. Na afloop ben je van deze mensen gaan houden.
Frank v.d. Ven