Dagdromen (2018)

Recensie Dagdromen CinemagazineRegie: Yim Brakel | 10 minuten | korte film, drama | Acteurs: Juna de Leeuw, Luciano Hiwat, Mees Fernandes, Adam El Bakhti, Hilary Kyeremeh, Mimoun Ouled Radi, Lucretia van der Vloot, Mike Libanon

‘We zijn allemaal het zelfde; de mensen. Ieder op zijn eigen planeet. Lichtjaren uit elkaar.’ Met die boodschap schetst Jonathan (Mees Fernandes) meteen het uitgangspunt van de NTR Kort!-film ‘Dagdromen’ (2018). Want ook al zitten we min of meer in het zelfde schuitje, we kijken er allemaal op een andere manier naar. In de film draait het om Zoë (Hilary Kyeremeh), die vanwege een ernstige ziekte niet naar school kan komen. Wat ze precies onder de leden heeft, wordt niet uit de doeken gedaan, maar dat het serieus is, daar bestaat geen twijfel over. Om niet te ver achter te raken op haar klasgenootjes, volgt ze de lessen vanuit het ziekenhuis via een beeldverbinding. Haar afwezigheid heeft zijn weerslag op de andere kinderen op deze middelbare school. Drie van hen proberen onder woorden te brengen wat de situatie rond Zoë met hen doet. Jonathan is stiekem verliefd op haar en mist haar op een manier zoals die bij een hopeloze romanticus past. Een andere jongen, Yahya (Adam El Bakhti), is tot zijn eigen verbazing uitgekozen als Zoë’s buddy – ‘het is vast omdat ik de sterkste ben’ – en moet op school het beeldscherm en de camera aansluiten zodat ze de les vanuit het ziekenhuis kan volgen. En dan is er nog Egon (Luciano Hiwat), Zoë’s oudere broer, die door de ziekte van zijn zusje geplaagd wordt door gedachten over leven en dood en voor wie zijn onverschillige houding een dekmantel is voor de angst en pijn die hij van binnen voelt.

‘Dagdromen’ werd geschreven en geregisseerd door Yim Brakel. In slechts tien minuten biedt hij ons een kijkje in de diepste zielenroerselen van drie tieners. Via voice-over krijgen we te horen wat er door hen heengaat; de monologen zijn soms poëtisch van toon maar geven onmiskenbaar weer hoe de jongens reflecteren op de ziekte van hun klasgenootje/zusje. Want wat het met je doet als iemand die zo dicht bij je staat zo ernstig ziek is, dat is voor iedereen weer anders. Hoe veel je ook met elkaar gemeen hebt, iedereen leeft in zijn eigen wereldje (op zijn eigen planeet, zo je wilt) en reageert op zijn eigen manier op zoiets heftigs. Jonathan begrijpt niks van de ogenschijnlijke ongevoeligheid van Egon. En waarom kreeg uitgerekend Yahya de belangrijke taak toebedeeld zich om Zoë’s beeldverbinding te bekommeren, die geeft toch helemaal niks om haar? Dat Egons houding een manier is om zichzelf te beschermen tegen de pijn en het verdriet, en dat Yahya’s zelfvertrouwen een enorme boost krijgt doordat hij er nu eindelijk eens echt toe doet voor iemand, komt niet in hem op. ‘Dagdromen’ biedt een interessant psychologisch kijkje in de ziel van de mens; denk er maar eens over na in hoeverre je zelf klaarstaat met oordelen en meningen over een ander. We redeneren allemaal vanuit onze eigen visie, maar dat maakt de visie van een ander niet minder belangrijk, waardevol of oprecht.

Met ‘Dagdromen’ maakte Yim Brakel een boeiend, dromerig drieluik over drie jongeren die elk op hun eigen manier omgaan met de ziekte van hun klasgenootje/zusje. Met degelijk acteerwerk van de veelal jonge cast; in minuscule bijrolletjes zien we onder anderen de ervaren acteurs Mimoun Ouled Radi, Lucretia van der Vloot en Mike Libanon.

Patricia Smagge

Waardering: 3.5