Damien: Omen II (1978)
Regie: Don Taylor | 107 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: William Holden, Lee Grant, Jonathan Scott-Taylor, Robert Foxworth, Nicholas Pryor, Lew Ayres, Sylvia Sidney, Lance Henriksen, Elizabeth Sheperd, Lucas Donat, Allan Arbus, Fritz Ford, Meshach Taylor, John J. Newcombe, John Charles Burns, Paul Cook, Diane Daniels, Robert E. Ingham, William B. Fosser, Corney Morgan, Russell P. Delia, Judith Dowd, Thomas O. Erhart Jr., Sorin Serene Pricopie, Robert J. Jones Jr., Rusdi Lane, Charles Mountain, Cornelia Sanders, Felix Shuman, James Spinks, Owen Sullivan, William J. Whelehan, Leo McKern, Ian Hendry
Twee jaar na het succes van Richard Donner’s klassieke horrorfilm ‘The Omen’ uit 1976, verschijnt het tweede deel. Regisseur Taylor richt zich in ‘Damien: Omen II’ op de puber Damien Thorn, het kind van de duivel, die zich bewust wordt van zijn afschuwelijke lot. Het voornoemde uitgangspunt is stevig genoeg om de gebreken van de film te camoufleren.
De eerste ‘Omen’-film toonde al dat iedereen die in de nabijheid verkeerde van de jonge Damien in levensgevaar was of aan een onprettig einde van zijn leven kwam. In deel twee gaat regisseur Taylor (‘The Island of Dr. Moreau’) vrolijk verder met de onschuldig ogende zoon van Lucifer, die dood en verderf zaait. ‘Omen II’ toont een indrukwekkend aantal mensen dat, doorgaans op zeer pijnlijke manier, de pijp uit gaat.
Eén van de meest in het oog springende slachtoffers is de betweterige journaliste Hart (Shepherd), die al jaren onderzoek doet naar de handel en wandel van de machtige Thorn-familie. De afschuwelijke wijze waarop zij op een verlaten landweg aan haar einde komt, prijkte jaren op de VHS-versie van ‘Omen II’. Vanzelfsprekend blijft het niet bij dat ene sterfgeval. Sterker, iedereen die een bedreiging vormt voor de jonge Damien en zijn vazallen gaat een groezelige toekomst tegemoet. De film bevat zoveel scènes van mensen die aan een verschrikkelijk einde komen, dat het haast een sport lijkt, die de spanning gaandeweg niet ten goede komt.
De beschrijving van Damien Thorn’s (Scott-Taylor) karakter zit behoorlijk in elkaar. Interessant is het moment waarop hij langzaam door heeft dat hij over ongelofelijke krachten beschikt. Een “dienaar” in zijn directe omgeving wijst hem erop. De ontwikkeling van naïeve jongen tot kille moordenaar is een sterke kant van de film. Staat tegenover dat er weinig chemie bestaat in de scènes van Scott-Taylor en zijn iets oudere neef (Donat). De twee jongens doorlopen een traditionele, militaire academie, maar de verhaallijn is niet goed uitgewerkt. Veelal saaie scènes en weinig toegevoegde waarde.
Een ander gedeelte van het verhaal, over het machtige familiebedrijf Thorn Industries, behoort ook niet tot het sterkste gedeelte van de film. De directeur van het wereldconcern en oom van Damien, een vermoeid ogende Holden, zet alle zeilen bij om de geslepen Foxworth, met zijn krankzinnige ideeën over commercialisering van hongersnood, in toom te houden. Foxworth (‘Falcon Crest’) is misschien een gevaarlijke gek, maar hij blijkt ook één van de betere acteurs in ‘Omen II’. Bovendien zit er wellicht meer achter zijn optreden dan je in eerste instantie verwacht. Holden (‘The Wild Bunch’) bedankte nog voor een hoofdrol in de eerste ‘Omen’, maar was er als de kippen bij om te participeren in het vervolg. Holden is echter geen Gregory Peck.
‘Omen II’ blijkt een nogal wisselvallig geheel. Zal ook te maken hebben met het feit dat een aantal scènes van de oorspronkelijke regisseur Hodges (‘Get Carter’) behouden zijn in de uiteindelijke film. Tegenover zwakke kanten van het verhaal staat een aantal ijzersterke elementen. Zo is het begin van de film, waarin de eigenaardige Bugenhagen (McKern) een lugubere vondst doet, interessant en hoopgevend. Daarnaast is het einde van ‘Omen II’ alleen al aan te raden vanwege de verrassende slotscènes.
Al met al is ‘Omen II’ een behoorlijke horror, die her en der uit balans is. De film wisselt goede, spannende elementen af met vervelende en de wisseling van regisseur blijkt niet bevorderlijk. Spanning is er echter genoeg. Het aantal personen dat onprettig aan zijn einde komt – toch een belangrijk onderdeel van een geslaagde horror – is indrukwekkend. In ‘Omen II’ zit het ongeluk in elk klein hoekje.
Robbert Bitter