Dance for All (2007)

Regie: Elena Bromund, Viviane Blumenschein | 92 minuten | documentaire | Met: Philip Boyd, Phyllis Spira

Dance for All is een non-profit organisatie die dansonderwijs geeft aan minder bedeelde kinderen en jongeren in Kaapstad en omgeving. Dance for All streeft ernaar om leerlingen plezier te geven. Door middel van het medium dans spreekt Dance for All de creativiteit en zelfdiscipline van de kinderen aan, zodat ze meer zelfvertrouwen krijgen en een groter gevoel voor eigenwaarde. Dance for All leidt ook professionele dansers op die onder andere in het eigen dansgezelschap optreden.

Oprichter van Dance for All is Philip Boyd, voormalig balletdanser bij dansgezelschap Cape Town City Ballet en echtgenoot van ballerina Phyllis Spira die ook gedanst heeft bij Cape Town City Ballet. Spira heeft haar opleiding genoten aan de Royal Ballet School in Londen en bij verschillende dansgezelschappen gedanst. In 1984 wordt ze uitgeroepen tot Prima Donna Assoluta en krijgt verschillende prijzen.

Als Spira in 1998 gewond raakt tijdens de eerste voorstelling van Giselle en moet stoppen met dansen, blijft ze actief in de danswereld en wijdt ze al haar tijd en energie aan Dance for All. Ze vervult daar een rolmodel voor de kinderen. In 2003 wordt ze benoemd als lid van de Order of the Disa vanwege haar bijdrage aan het ballet en de ontwikkeling van ballet in minderbedeelde gemeenschappen. In 2007 raakt ze gewond. Ze ondergaat verschillende operaties, maar overlijdt in 2008 aan complicaties.

Dance for All is succesvol. In 2007 zijn er zevenhonderd leerlingen die les krijgen in ballet, Afrikaanse dans, moderne dans, muzikaal theater en/of Spaanse dans. En inmiddels zijn zeventien graduates werkzaam in de danswereld in of buiten Zuid Afrika.

De documentaire ‘Dance for All‘ bestaat uit een afwisseling van fragmenten van danslessen, optredens, gesprekken met leerlingen en hun familie en beelden van het dagelijkse leven. Jammer genoeg is er geen structuur aangebracht in deze verzameling fragmenten, zodat er geen verhaallijn te ontdekken valt. Dat maakt de documentaire enigszins rommelig en oppervlakkig. De kijker heeft al snel het idee dat hij kijkt naar steeds meer van ongeveer hetzelfde. Een ander minpuntje is het grotendeels ontbreken van ondertiteling, waardoor de gesprekken niet altijd even goed te volgen zijn. Dat neemt natuurlijk niet weg dat zowel de organisatie als de film ‘Dance for All’ sympathieke initiatieven zijn.

Iris Schreurs