Dancing Arabs (2014)

Regie: Eran Riklis | 103 minuten | drama | Acteurs: Tawfeek Barhorn, Razi Gabareen, Yaël Abecassis, Michael Moshonov, Ali Suliman, Daniel Kitsis, Marlene Bajali, Laëtitia Eïdo, Norman Issa, Khalifa Natour, Kais Natour, Loai Nofi, Rona Lipaz-Michael, Shirli Deshe, Keren Tzur, Shani Klein

Vraag een Nederlander naar zijn favoriete Israëlische film en hij zal met zijn mond vol tanden staan. Voor de Nederlandse arthouseliefhebber ligt dat anders. In het laatste decennium zag die al prachtige Israëlische producties langskomen als animatiefilm ‘Vals Im Bashir’ (2008) en tankdrama ‘Lebanon’ (2009). Aan dat rijtje voegen we voorzichtig ‘Dancing Arabs’ (2014) toe, een film die net als zijn voorgangers niet aan de Israëlische problematiek ontkomt.

In ‘Dancing Arabs’ maken we kennis met Eyad, een intelligente jongen die begin jaren 90 deel uitmaakt van de Palestijnse minderheid in Israël. Om de best mogelijk opleiding te volgen, stuurt zijn vader hem naar een Israëlisch college in Jeruzalem. Na een korte wenperiode als enige Palestijn in een klas vol joden, vindt Eyad langzaam zijn draai. Hij wordt verliefd op de mooie Naomi, raakt bevriend met een klasgenoot die lijdt aan een fatale spierziekte en probeert een zakcentje te verdienen als afwasser. Maar het zijn bewogen jaren in de Israëlische geschiedenis, met de Intifada en Saddams Scudraketten als dieptepunten.

Wie nu een loodzwaar drama verwacht zit helemaal mis. ‘Dancing Arabs’ lijkt meer op een Europees coming of age drama dan op een Israëlische probleemfilm. Toch speelt die problematiek een belangrijke rol. Ondanks zijn acceptatie in de klas merkt Eyad dat hij nooit een voldragen Israëlisch burger zal zijn. Zo wenst de moeder van Naomi haar dochter liever een terminale ziekte toe dan de liefde van een Palestijn. De enige die hem echt begrijpt is de moeder van zijn zieke vriend, die ziet dat het enige wat Eyad onderscheidt van haar eigen zoon een joods paspoort is.

Ondanks de serieuze issues kenmerkt ‘Dancing Arabs’ zich door zijn humanistische visie en door heel veel humor. Vooral het eerste half uur valt er volop te lachen, om het amateuristische televisiestation van Eyads wijkgenoten, om het goedbedoelde schoolproject waarbij iedere Arabische scholier een joods exemplaar mee naar huis neemt en om de vederlichte ‘politieke’ discussies in huize Eyad. Het acteren is ook al prima, met een leuke rol voor Razi Gabareen als de jonge versie van Eyad.

Het is jammer dat de film het laatste half uur wat indut, maar voor die tijd is het volop genieten van een intelligent, humoristisch en ontroerend drama. Waarbij je niet aan de impliciete boodschap ontkomt dat medemenselijkheid al net zo koppig is als het Israëlisch-Palestijns conflict zelf. Hoopvol dus, zij het met een droevige ondertoon.

Henny Wouters

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 4 juni 2015