Dans la vie (2007)
Regie: Philippe Faucon | 73 minuten | drama | Acteurs: Houria Belhadji, Sabrina Ben Abdallah, Mohamed Chabane-Chaouche, Ariane Jacquot, Oumria Mouffok, Zohra Mouffok, Hocine Nini, Philippe Faucon
Frankrijk is, mede dankzij de expansiedrift van vorige generaties maar vooral door de immer voortschrijdende migrantenstroom, een smeltkroes van culturen. In de moderne Franse maatschappij zorgt dat voor onrust. Niet alleen is er de kloof tussen de eerste lichting migranten en hun verwesterde nakomelingen, die alsmaar groter wordt. Ook speelt er het thema van racisme, zowel aan de zijde van de (islamitische) migranten – in de vorm van antisemitisme – als aan de zijde van de autochtone Fransen. Regisseur Philippe Faucon, in Marokko geboren maar in Frankrijk opgegroeid, maakt dankbaar gebruik van deze actuele thema’s. In zijn eerdere films ‘Samia’ (2001) en ‘La Trahison’ (2006) speelde hij er al op in en ook in ‘Dans la vie’ (2007) laat Faucon zijn vertrouwde thema weer terugkeren.
‘Dans la vie’ is het portret van twee vrouwen op leeftijd. Esther (Ariane Jacquot) is een oudere joodse vrouw van Algerijnse afkomst. Door een ongeluk is ze grotendeels verlamd geraakt. Aan haar bed gekluisterd is ze afhankelijk van anderen. Haar zoon Elie (Faucon zelf) legt zijn moeder in de watten door verschillende verpleegsters en verzorgsters voor haar te regelen. Zelf heeft hij vanwege zijn drukke baan geen tijd om dag en nacht voor haar te zorgen. Een van de verpleegsters die bij Esther langskomt is Sélima (Sabrina Ben Abdallah), de verwesterde en geëmancipeerde dochter van streng gelovige moslims. Haar familie is afkomstig uit de zelfde Algerijnse streek als Esther, wat direct een band schept. De doorgaans stuurse en verbitterde Esther bloeit op. Haar andere verpleegster weet haar minder te bekoren; die stuurt ze weg. Omdat Sélima niet alles in haar eentje kan doen vraagt ze of haar moeder Halima (Zohra Mouffok) een handje komt helpen in het huishouden.
En daarmee begint de film pas echt. Want het draait hier om de relatie tussen Esther en Halima. Beide hebben aanvankelijk vooroordelen over elkaar, tot ze ontdekken dat ze bijzonder veel overeenkomsten hebben. Beide vrouwen zijn van dezelfde leeftijd, beleven hun geloof op een intense manier en komen uit dezelfde Algerijnse streek. Na een schuchter, afwachtend begin worden de vrouwen vriendinnen voor het leven. Als Elie voor zijn werk voor een langere periode weg moet, vraagt Halima of Esther tijdelijk bij haar in huis kan komen. Schoorvoetend stemt Elie toe. De aanpassing blijkt niet zo eenvoudig als het op het eerste gezicht leek, voor Esther niet maar ook niet voor Halima en haar man. Sélima vindt het initiatief van haar moeder geweldig, maar haar broer en zussen vragen zich vertwijfeld af waar Halima mee bezig is. En de buurt spreekt er kwaad van dat ze met het geld van een joodse vrouw haar bedevaart naar Mekka wil betalen…
In al zijn eenvoud is ‘Dans la vie’ een ijzersterk drama over vriendschap, vooroordelen en religie. Dankzij de sobere stijl van filmen van Faucon ligt de nadruk op het verhaal en de levensechte karakters. De acteurs zijn vrijwel allemaal amateurs. Die onervarenheid is weliswaar merkbaar maar versterkt wel de authenticiteit van het verhaal. Niemand is perfect, iedereen heeft vooroordelen over elkaar. Faucon schetst ze op hartverwarmende wijze, met drama maar zeker ook met humor. Tekenend is de scène waarin Halima probeert uit te vinden wat het verschil is tussen halal en koosjer koken. De culturen van de beide vrouwen botsen, maar ze gaan met respect met elkaar om. Bovendien hebben ze ontzettend veel plezier met elkaar. Wie had dat ooit gedacht, zie je ze aanvankelijk denken. In die zin doet Faucon een warm pleidooi om vriendschap te stellen boven religie. Niet voor niets laat hij zijn verhaal afspelen tegen de achtergrond van de Israëlische aanvallen op Beiroet in 2007.
‘Dans la vie’ is een bescheiden drama met het hart op de juiste plaats. Een verhaal dat uit het leven gegrepen is en genoeg stof tot nadenken geeft voor iedereen die zich wel eens laat leiden door vooroordelen op religieus of sociaal-maatschappelijk vlak. Voor ons allemaal een wijze les dus.
Patricia Smagge