Daredevil (2003)

Regie: Mark Steven Johnson | 110 minuten | actie, fantasie, science fiction | Acteurs: Ben Affleck, Jennifer Garner, Colin Farrell, Michael Clarke Duncan, Jon Favreau, Scott Terra, Ellen Pompeo, Joe Pantoliano, Leland Orser, Lennie Loftin, Erick Avari, Derrick O’Connor, Paul-Ben Victor, David Keith, Frankie J. Allison

Na het succes van de ‘Spider-Man’ en ‘Blade’ films, besloot de Amerikaanse uitgeverij Marvel-comics om meer superhelden uit hun stal te laten verfilmen. In de Verenigde Staten heerst een gehele cultuur rondom beeldverhalen. Grote uitgeverijen zoals Marvel, DC en Image vechten om de belangstelling van de lezers. Het karakter van Daredevil ligt diep verankerd in de Amerikaanse stripwereld. Het personage van de superheld werd al in 1964 bedacht en werd al snel een van de populairste helden uit de Marvel-stal. In de rest van de wereld is het personage niet zo bekend als in thuisland Amerika.

De geringe bekendheid van Daredevil in het buitenland weerhield regisseur Mark Steven Johnson er niet van om de avonturen van de superheld te verfilmen. Het personage van Blade was zelf in Amerika redelijk onbekend, maar wist desondanks internationaal geweldig te scoren aan de bioscoopkassa’s. Dat lukte de film van Johnson niet. In Nederland verdween de prent na een paar weken geruisloos uit de zalen. Ondanks de sterrencast was ‘Daredevil’ een flop geworden. Aan het verhaal kan het niet liggen. Het personage Daredevil vertoont enkele gelijkenissen met de populaire Spider-Man. Zo is Daredevil ook door een ongeluk aan zijn krachten gekomen. Spider-Man en Daredevil gebruiken ook ongeveer dezelfde werkwijze, ze werken ook alleen. Beide personages hebben een geheime identiteit om hun geliefden te beschermen. Als het verhaal goed uitgewerkt zou worden, dan had Marvel wederom goud in handen met deze stripfiguur. Helaas is dat niet gebeurd.

Regisseur Johnson was een verkeerde keus voor deze comicverfilming. De geringe ervaring van de jonge filmmaker is duidelijk te merken in de stijlbreuk in de prent. ‘Daredevil’ begint sterk met het neerzetten van de tragische geschiedenis van Daredevil, het alter ego van de jonge advocaat Matt Murdock. De verguisde acteur Ben Affleck speelt zijn rol erg goed. Door Afflecks ingetogen spel weet hij de tragiek van de ongelukkige ‘held’ prima te vertolken. Daredevil walgt van de wereld om hem heen.

Met name in het eerste half uur is de grimmige sfeer van de film erg goed getroffen. Het wordt al snel duidelijk dat de filmversie van Daredevil is geïnspireerd op de eerste twee Batman-films van regisseur Tim Burton. Daredevil wordt duidelijk gepresenteerd als antiheld, die geen zuivere motieven heeft. Zo vermoordt de vigilante in het begin van de film zonder gewetenswroeging een crimineel, door hem voor een tram te gooien. Helaas wordt de beklemmende, mysterieuze sfeer niet vastgehouden. Vreemd genoeg verdwijnt de spanning juist met de introductie van de schurken. De kleurrijke, flamboyante tegenstanders breken in een keer de zorgvuldige opbouw af. Alles verandert in de film. Van de stijlvolle muziek tot aan de personageontwikkeling.

Het karakter van Daredevil wordt in een keer niet meer geplaagd door een schuldcomplex en wraakgevoelens. Nee, hij is verliefd geworden op Elektra. De sfeer van de film wordt in een keer veel luchtiger. Helaas is het verplichte romantisch tintje ook niet eens boeiend uitgewerkt. Actrice Jennifer Garner heeft niet veel toe te voegen aan de film. Naast enkele vechtscènes hoeft ze alleen maar mooi te zijn in haar strakke leren pak. Een erg ondankbare rol, die duidelijk gericht is op een jong publiek van tienerjongetjes. Naast romantiek moet er ook gevochten worden in een superheldenfilm. De criminelen waartegen Daredevil in het begin van de film vocht, vormden geen uitdaging voor hem. Kingpin, de aartsnemesis van de superheld stuurt daarom de Ierse bad guy Bullseye op Daredevil af. Opkomend talent Colin Farrell speelt de Ierse huurmoordenaar die nooit mist. Blijkbaar zag Farrell niet veel uitdaging in de karikaturale rol, want verder dan hevig schmieren komt de acteur niet. Farrell zet zijn rol zo dik aan dat het erg over de top overkomt. De realistische, grimmige sfeer van de prent wordt in een keer teniet gedaan. Een volwassen publiek neemt de film allang niet meer serieus. De rest van de cast is het spoor na deze stijlbreuk ook volledig bijster. Naast eendimensionaal acteerwerk en harde rockmuziek is er niks meer te vinden in de film. Het enige lichtpuntje van de film is de doorbraak van Amerikaanse rockband Evanescence, die dankzij de soundtrack van de film bekend zijn geworden. Na het eerste deel van ‘Daredevil’ zwalkt het verhaal doelloos rond.

De regisseur heeft zich zwaar vertild aan de verfilming van de Amerikaanse stripfiguur. Met de introductie van de schurken, lijkt het wel alsof Johnson zijn productie totaal niet  meer serieus neemt. Alles wordt overdreven om het spektakel op te kunnen voeren. Uiteindelijk is ‘Daredevil’ vlees noch vis geworden. De liefhebbers van de strip zullen zich bekocht voelen door de chaotische en misplaatste behandeling van hun held. Actieliefhebbers krijgen te weinig goede scènes voor hun kiezen om te kunnen genieten van de prent.

Frank v.d. Ven

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 20 maart 2003