Dark Blue (2002)

Regie: Ron Shelton | 113 minuten | actie, drama, misdaad, thriller | Acteurs: Kurt Russell, Scott Speedman, Brendan Gleeson, Michael Michele, Ving Rhames, Lolita Davidovich, Kurupt, Dash Mihok, Jonathan Banks, Dana Lee, Jim Cody Williams, Khandi Alexander, Marin HinkleEloy Casados

Je hebt van die films die ondanks hun sterke kwaliteit, toch nooit op hun eigen merites worden beoordeeld. ‘Dark Blue’ is zo’n film. Deze productie wordt steevast vergeleken met het Denzel Washington’-vehikel ‘Training Day’. Beide films kennen inderdaad vele overeenkomsten zoals corrupte politiemannen en een mistroostige sfeer. De filmbewerking van deze twee politie-thrillers is dan ook geschreven door één persoon, David Ayer. Maar toch is het niet fair om ‘Dark Blue’ als een kopie te zien. De film verdient veel beter.

Het verhaal begint al direct vrij grimmig. De gebeurtenissen van de film spelen zich af tegen de achtergrond van het inmiddels beruchte Rodney King-incident. Deze zwarte Amerikaan werd door blanke politiemannen in elkaar geslagen, door een amateurfilmer werd de brute en mishandeling op film vastgeleghd. De politie van Los Angeles kwam zwaar onder vuur te liggen en een proces legde een beerput van corruptie en ongeoorloofd politiegeweld open. In deze setting leert de kijker de ruwe cop Eldon Perry (Russell) en zijn jonge, nog groene, leerling Bobby Keough (Speedman) kennen. De twee mannen zijn verwikkeld in een moordzaak waarvoor ze zich moeten verantwoorden in de rechtzaal. Hun baas de zwarte inspecteur Arthur Holland (Rhames) verdenkt de twee van racisme en corruptie en twijfelt aan de door hun zelf opgelegde onschuld. Ondertussen moeten deze verdachten ook nog eens een dubieuze moordzaak oplossen.

Het verhaal van ‘Dark Blue’ is niet eens zo bijzonder. Corruptie in politiegelederen is een dankbaar onderwerp voor veel films. Maar de loodzware, inktzwarte sfeer van deze productie geeft de film een geheel eigen smoel. Ook de setting van een waargebeurd schandaal zorgt voor een extra beladen ambiance. Daarnaast weet de sterk acterende cast ook nog positief op te vallen in de film. Geen enkel personage uit ‘Dark Blue’ is overwegend sympathiek, sterker nog de meeste karakters zijn rasechte klootzakken met een dubbele agenda. Dat maakt het soms moeilijk om je te identificeren met de personages. Maar deze vorm van karakterontwikkeling zorgt er wel voor dat geen enkel figuur uit deze film een stereotypering wordt, dankzij de toevoeging van slechte karaktertrekken kijk je naar echte mensen en niet naar een stel Hollywoodhelden.

Zonder te overdrijven kun je zeggen dat ‘Dark Blue’ eigenlijk de film van Kurt Russell is. In deze productie laat Russell zien wat hij waard is en dat is niet niks. Sterker nog, je zou deze prent tot het beste acteerwerk van Russell kunnen rekenen. De Amerikaan is heerlijk op dreef als racistische, nukkige, vuilbekkende politieman die zichtbaar moeite heeft met zijn veranderende werkklimaat. De politieman beseft dat zijn gloriedagen al lang achter hem liggen en dat hij niet thuis hoort in de wereld van de jaren 90. Van de gerespecteerde agent die hij was, is Sheldon verworden tot een op het bot gecorrumpeerde politieman met volslagen foute werkmethodes. Waar hij vroeger succesvol mee was, daar wordt hij nu voor veracht. Russell weet zijn personage met een zekere tragiek neer te zetten.

Naast de flair waarmee Russell zijn vol opgekropte woede zittende personage neerzet, steekt de rest van de cast daar wat bleekjes bij af. Het is vooral de jonge acteur Speedman die volledig wordt ondergesneeuwd door Russell’s krachtige performance. De nieuwbakken acteur heeft niet voldoende uitstraling en talent om indruk te maken naast zijn tegenspeler. Maar ook de acteur Ving Rhames kan Russell’s prestatie niet bijbenen. Rhames is een overschatte en erg beperkte acteur die in feite maar een enkel kunstje kent. Namelijk het afsteken van felle, vet opgeklopte donderpreken met bezwerende stem. Dat deed hij al eerder in films als ‘Pulp Fiction’ en ‘Bringing Out the Dead’ en nu dus weer in deze productie. Ondanks Rhames’ vlakke acteerwerk blijft het wel indrukwekkend om de man weer een dergelijke beladen speech te horen opdreunen.

Acteurs als Gleeson en Davidovich zetten leuke rolletjes neer als respectievelijk een corrupte politieman en de vriendin van Russell. Hun spel is degelijk en aantrekkelijk om naar te kijken. De soundtrack van Terence Blanchard is sfeervol met zijn pessimistische composities. In de kern van de film schuilt een verhaal over beschadigde mensen die beseffen dat ze niet thuis horen in een snel veranderend decennium. Pijnlijke verledens en foute keuzes zorgen voor interne, emotionele worstelingen waar niemand ongeschonden uit kan komen. ‘Dark Blue’ is dan ook een film geworden die door zijn scherpe randjes niet voor iedereen toegankelijk is. Zoals gezegd moet je wel van de sombere, depressieve uitstraling van de prent houden. De gitzwarte personages zijn niet de gemakkelijkste om enige vorm van sympathie op te wekken. En omdat ook niet ieder castlid even sterk uit de hoek komt, doet de film ook niet evenveel recht aan. Daarnaast is deze productie ook geen echte actie-film, al wil de promotie rondom de prent je dat wel doen geloven. De productie kent wel enkele spannende en keiharde geweldsscénes maar dat is maar een zeer klein aspect van ‘Dark Blue’.

Actiefans zullen waarschijnlijk wel een kleine teleurstelling te verwerken krijgen. Maar mensen die van sterk acteerwerk houden zullen veel plezier beleven aan dit duistere werkje van regisseur Shelton.

Frank v.d. Ven

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 6 november 2003
DVD- en blu-ray-release: 23 mei 2023