Dark Souls – Mørke sjeler (2010)
Regie: César Ducasse, Mathieu Peteul | 95 minuten | horror, thriller | Acteurs: Morten Rudå, Kyrre Haugen Sydness, Ida Elise Broch, Johanna Gustavsson, Christopher Angus Campbell, Espen Eckbo, Caroline Støyva Eriksen, Frank Aron Gårdsø, Gustav-Adolf Hegh, Kristian Holter, Jan Hårstad
Moordenaars houden van zwaar gereedschap. Leatherface had zijn kettingzaag, Patrick Bateman had zijn bijl en de psychopaat in de Noorse horrorfilm ‘Dark Souls’ leeft zich uit met een drilboor. Een echte killer is de laatstgenoemde overigens niet, want in plaats van zijn slachtoffers te vermoorden reduceert hij hen tot kasplantjes. Ook geen prettig vooruitzicht.
‘Dark Souls’ begint aardig, met een jonge hardloopster die tijdens een trimtochtje in het bos overmeesterd wordt door een man in een oranje overall. Hij boort een gat in haar schedel en laat haar voor dood achter. Dezelfde dag nog wordt de vader van het meisje gebeld door de politie: het lijk van zijn dochter is gevonden en moet geïdentificeerd worden. De man weet dat er sprake moet zijn van een misverstand, want hij zag zijn dochter vijf minuten geleden thuiskomen. Het meisje blijkt echter in catatonische toestand achter haar computer te zitten en zwarte smurrie uit te braken. Dood is ze dus niet, maar wat is er dan met haar aan de hand?
Terwijl politie en medici in het duister tasten beginnen er steeds meer slachtoffers van de hobby-lobotomist in de oranje overall op te duiken. De gefrustreerde vader van de hardloopster besluit daarom zijn eigen onderzoek te starten. Met zijn halfcomateuze dochter op de passagiersstoel rijdt hij alle bouwplaatsen in Oslo af, in de hoop een glimp op te vangen van de dader. Dat lukt zowaar, maar in plaats van de politie te bellen zet hij zelf de achtervolging in. Hij stuit daarbij op een complot dat zo vreemd is dat alleen een infodumpende zwerver er helderheid in kan brengen.
Het verhaal van ‘Dark Souls’ klinkt spannender dan het is. Het lage budget is aan de film af te zien, vooral bij de scènes die lekker goor hadden moeten zijn, en de gebeurtenissen worden traag en rommelig in beeld gebracht. Verder heeft de man in de overall blijkbaar ook de nodige gaten in de plot geboord, want er zijn maar weinig personages die logisch of geloofwaardig handelen. Zo lijken politie en medici zich verbazingwekkend weinig zorgen te maken over het groeiende aantal smurriekotsers. En als de professionals in slaapstand staan, waarom zou je je dan als kijker druk gaan maken?
Van originaliteit moet de film het ook al niet hebben. Zwarte smurrie die mensen infecteert kennen we nog uit ‘The X-Files’, drilboorfanatici uit ‘Driller Killer’ en de ontknoping van ‘Dark Souls’ is voor films uit dit genre bijna standaard. Op zich is er niets mis met clichés, als ze maar een vermakelijke film opleveren. En vermakelijk is ‘Dark Souls’ nou net niet. De film mag dan een aantal obscure horrorprijzen gescoord hebben, ons zieltje weet hij niet te winnen.
Paula Koopmans
‘Dark Souls’ verschijnt september 2012 op DVD.