Dark Water – Honogurai mizu no soko kara (2002)
Regie: Hideo Nakata | 101 minuten | horror, thriller | Acteurs: Hitomi Kuroki, Rio Kanno, Mirei Oguchi, Asami Mizukawa, Fumiyo Kohinata, Yu Tokui, Isao Yatsu, Shigemitsu Ogi
‘Dark Water’ is een psychologische horrorfilm. In Japan was de film al een groot succes en in Amerika is men al druk bezig met een remake. Het succes zal gedeeltelijk te verklaren zijn door de roem die regisseur Hideo Nakata had verwerft door zijn vorige Ringu-film. Die film werd ook aangepast voor een Westers publiek. Regisseur Gore Verbinski scoorde enorm goed met zijn versie van ‘The Ring’. Alle aandacht voor de Amerikaanse remake, zorgde ervoor dat de originele Japanse Ring naar de achtergrond verschoven werd. Geheel ten onrechte, want het origineel was beter dan de remake.Nu is de originele versie van ‘ Dark Water’ op de Westerse markt gebracht. Hopelijk krijgt deze film wel alle aandacht die het verdient. Het valt namelijk te betwijfelen of deze film overtroffen kan worden door de Amerikaanse remake. Werkelijk alles klopt aan deze film. Het is de meest griezelige en spannende film die ik ooit gezien heb. De kracht van deze film schuilt, net als in ‘voorloper’ Ringu, in de suggestie. Nakata weet rondom de meest alledaagse voorwerpen levensbedreigende situaties te schetsen. Ook ‘Dark Water’ is een spookverhaal. Het is zonde om teveel over het verhaal te vertellen, want dat zou de spanning bederven.
Het verhaal focust op de relatie tussen moeder en dochter Matsubara. Briljant gespeeld door beide actrices. Moeder Yoshimi wordt vertolkt door actrice Hitomi Kuroki. Ze weet van haar personage een echt mens te maken en geen scream queen, zoals je die al zoveel ziet in horrorfilms. Tijdens het verloop van de film, wordt de kijker het al snel duidelijk dat het verleden van haar personage nogal dubieus en raadselachtig is. Je begint je af te vragen of haar personage wel betrouwbaar is, zonder om overigens de sympathie voor haar te verliezen. Ze sleept je mee op haar zoektocht naar de onverklaarbare gebeurtenissen waarin ze zich bevind. Als kijker kun je haar machteloosheid en wanhoop bijna letterlijk voelen. Zelden zo’n intense acteerprestatie gezien.
De werkelijke ster van het verhaal is de kleine Ikuko Matsubara. Het meisje wordt gespeeld door Rio Kanno. Het is werkelijk ongelooflijk hoe goed Kanno haar personage neer zet. In tegenstelling tot de Amerikaanse kindacteurs, lukt het haar wel om als een echt normaal kind over te komen. Kanno komt echt naturel over, je zou bijna vergeten dat ze acteert, zo natuurlijk komt ze over. Het is dankzij haar en Kuroki’s acteerwerk dat de film zo geslaagd is. De chemie tussen die twee spat het scherm af.
Regisseur Nakata weet echt het uiterste uit zijn acteurs te krijgen. Na ‘Ringu’ lukt het hem weer om een intense, zenuwslopende horrorfilm te maken zonder dure effecten en overbodige goorheid. Sterker nog, hetgeen wat je juist niet te zien krijgt is enger dan het visuele. De suspense wordt torenhoog opgevoerd. Helaas wordt de spanning in het einde wat afgezwakt. Om de afloop van de film een anticlimax te noemen gaat te ver, maar een lichte teleurstelling blijft hangen. Maar dat doet niets af van het feit dat zulke spannende, intense films ontzettend schaars zijn. Deze film verdient erkenning en hoort nu al in het rijtje van moderne (horror)klassiekers thuis!
Frank v.d. Ven