David Bailey: Four Beats to the Bar and No Cheating (2010)
Regie: Jérôme De Missolz | 90 minuten | documentaire
Één van de interessantere kanten van de verdieping in kunstenaars is misschien wel het ontdekken van het netwerk en de lijntjes die zij vaak hebben met tal van andere beroemdheden en getalenteerde artiesten. Samen hebben zij vaak een periode in de kunstgeschiedenis bepaald. In de documentaire ‘David Bailey: Four Beats to the Bar and No Cheating’ valt daarover veel te ontdekken. Catherine Deneuve, Mick Jagger, Andy Warhol, Brigitte Bardot: het zijn allemaal mensen uit het persoonlijke leven van Bailey. Decennia van invloedrijke kunstenaars passeren de revue. Verschillende van hen vertellen over deze Britse fotograaf. Bijna iconisch zijn de beelden van gesprekken met Andy Warhol.
Bailey, zelf opgegroeid in het armere deel van Londen, leidt de documentairemakers rond in zijn leven. Belangrijke plekken uit zijn heden en verleden fungeren als filmlocatie. Steevast met een camera op de borst, vertelt de oude Bailey zelf over ‘echte’ fotografie. Want wat hem betreft is de digitale fotografie van vandaag de dag een heel ander vakmanschap dan het handwerk waarmee hij groot is geworden. De titel ‘Four Beats to the Bar and No Cheating’ heeft daar betrekking op. Het is de uitspraak van jazzmuzikant Count Basie waar Bailey zich altijd aan vast heeft gehouden. Je kunt de boel niet belazeren, je kunt het of je kunt het niet.
Voor wat betreft het werk van Bailey legt deze documentaire de nadruk op de verschillende fases die Bailey doormaakte. Nu, aan het einde van zijn leven, bepaalt de dood in grote mate de invulling van zijn werk. Gedroogde bloemen en schedels lijken bijna op elke foto terug te keren. Regisseur en cineast Jérôme de Missolz filmt in het huis en het atelier van Bailey. De ruimtes hebben veel weg van een rariteitenkabinet. De kijker krijgt daarmee iets meer inzicht in het brein van deze bijzondere fotograaf. Omringd door zijn kinderen en kleinkinderen lijkt Bailey nog bij leven zijn gedachtegoed aan hen te willen overbrengen.
Prettig aan deze documentaire is de ongedwongenheid waarmee het is gemaakt. Het geheel is weinig vooropgezet en verschillende scènes lijken dan ook door het toeval te zijn bepaald. Bijvoorbeeld het moment waarop Bailey op straat rondslentert en hij een toevallige passant op de gevoelige plaat wil vastleggen. Het leidt tot spontane momenten en gesprekken. Het vertelt iets over de werkwijze van de oude Bailey. Een werkwijze waarbij puurheid en echtheid hoog in het vaandel staan.
‘David Bailey: Four Beats to the Bar and No Cheating’ laat Bailey zowel als groot kunstenaar als charmante vader en opa zien. Geheel volgens zijn eigen stijl is deze documentaire transparant en echt van opzet.
Tjeerd Kooistra