David’s Birthday – Il compleanno (2009)
Regie: Marco Filiberti | 108 minuten | drama | Acteurs: Alessandro Gassman, Maria de Medeiros, Massimo Poggio, Michela Cescon, Christo Jivkov, Piera Degli Esposti, Thyago Alves, Marianna De Rossi, Daniele De Angelis, Lynn Swanson
Een opera als inspiratiebron voor een relatiedrama, dat kan toch eigenlijk alleen maar in een Italiaanse film? ‘David’s Birthday’ (‘Il compleanno’, 2009) van regisseur Marco Filiberti opent met een uitstapje van twee bevriende stellen naar Wagners klassieke opera ‘Tristan und Isolde’. De tragische liefdesgeschiedenis tussen Tristan en Isolde staat symbool voor wat er komen gaat. Want ook al ogen deze veertigers aanvankelijk vrij gelukkig, niets is minder waar. Dat merken we wel wanneer ze in de zomervakantie een maand lang een vakantiehuis delen aan de Italiaanse Riviera. De onderhuidse spanningen lopen op. Matteo (Massimo Poggio) is een intellectuele man, die een goede relatie lijkt te hebben met zijn lieve, naïeve vrouw Francesca (Maria de Medeiros). Zijn aandrang om iedereen te pas en te onpas te verbeteren en zich superieur te voelen aan mensen die minder gestudeerd hebben dan hij, lijkt zijn enige vervelende eigenschap. Zijn beste vriend Diego (Allessandro Gassman) heeft al jaren een knipperlichtrelatie met Shary (Michela Cescon), die hem lui, lomp en onverantwoordelijk vindt.
De botsende karakters tussen het viertal zorgt, zelfs in de stralende zon, voor de nodige strubbelingen. De zaken lopen uit de hand wanneer David (Thyago Alves), de achttienjarige zoon van Shary en Diego, hen vanuit New York komt opzoeken om zijn verjaardag men hen te vieren. Niet alleen de meisjes op het strand zijn direct onder de indruk van de knappe David, ook Matteo kan zijn ogen niet van de jongen afhouden. En hoewel hij van zijn vrouw houdt, raakt hij in de ban van David. De jongen wordt een obsessie voor hem. Vanaf het moment dat David in beeld komt, draait de film uitsluitend nog om Matteo’s intense verlangen om bij hem te zijn. Andere verhaallijnen worden naar de achtergrond gedreven. En eigenlijk is dat wel zo prettig, want ‘David’s Birthday’ begint als een soap, met heel veel ontwikkelingen en verhaallijntjes van weinig belang. We zien Shary en Diego bekvechten, psychiater Matteo behandelt een patiënt, Francesca stuurt haar dochtertje naar haar zus, een bevriend echtpaar – waarvan maar niet duidelijk wordt wat hun rol is in het verhaal – duikt op en Shary’s broer Leonard (Christo Jivkov) blijkt een geheim met zich mee te dragen.
Lekker belangrijk allemaal… Waar het écht om gaat, merken we zodra de bruingebronsde, gespierde jonge god David ten tonele verschijnt. De manier waarop regisseur Filiberti Matteo’s groeiende obsessie voor David in beeld brengt, tegen een achtergrond van de stralende zon, is erg mooi; je raakt zelf ook haast betoverd door de jongen. Het acteerwerk is van een uitstekend niveau (al hoeft debutant Alves eigenlijk alleen maar mooi te wezen). Vooral alleskunner Maria de Medeiros (die de meesten nog wel zullen kennen als de vrouw van Bruce Willis in ‘Pulp Fiction’ (1994) en Poggio maken indruk. Poggio speelt veruit het meest interessante personage uit de film. In zijn gedachtewereld gaat heel wat om, met één blik weet hij je in zijn greep te houden. Het acteerwerk maakt gedeeltelijk goed wat men met het onevenwichtige script laat liggen. ‘David’s Birthday’ is wat je noemt ‘acquired taste’. Niet alleen vanwege de homo-erotische lading die steeds sterker wordt (en die tegen het einde uitmondt in een – overigens zeer stijlvol uitgevoerde – opwindende vrijscène, maar ook vanwege het melodramatische karakter van de film, dat doet terugdenken aan de relatiedrama’s die Douglas Sirk in de jaren vijftig maakte. Ook de geest van Vittorio De Sica is nooit ver weg.
Net als de opera waarmee wordt geopend, eindigt ‘David’s Birthday’ in een tragedie. Het past in de lijn van deze film dat het slotakkoord nogal heftig en over de top is (kenmerkend is dat naarmate het einde nadert, de zware operamuziek steeds nadrukkelijker aanwezig is – om het drama nóg vetter aan te zetten). Liefhebbers van intens Italiaans melodrama én de fans van Douglas Sirk weten hier wel raad mee. Helaas is de film wat onevenwichtig en worden soms te veel verhaallijntjes aangehaald die niet van belang zijn of niet voldoende worden uitgewerkt. De apotheose is wel erg abrupt en tragisch. De mooie, dromerige beelden en het prima acteerwerk weten de aandacht desondanks tot het einde vast te houden. En daar mag regisseur Marco Filiberti vooral hoofdrolspeler Massimo Poggio zeer dankbaar voor zijn.
Patricia Smagge