Days of Heaven (1978)

Regie: Terrence Malick | 94 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Richard Gere, Brooke Adams, Sam Shepard, Linda Manz, Robert J. Wilke, Jackie Shultis, Stuart Margolin, Timothy Scott, Gene Bell, Doug Kershaw, Richard Libertini, Frenchie Lemond, Sahbra Markus, Bob Wilson, Muriel Jolliffe, John Wilkinson, King Cole

Filmkijkers vallen grofweg in twee categorieën. Zij die (films van) Terrence Malick haten en zij die er mee weg lopen. Voor de eerste groep is het goede nieuws dat ‘Days of Heaven’ waarschijnlijk de meest toegankelijke is uit het oeuvre van de regisseur. Het zou hierna twintig jaar duren voor Malick weer iets van zich zou laten horen, in de vorm van ‘The Thin Red Line’, wat eigenlijk óók positief is voor de mensen die zijn werk verafschuwen.

Het is 1916 en Bill (Richard Gere) moet noodgedwongen zijn woonplaats verlaten, omdat hij bij een conflict zijn baas heeft doodgeslagen. Hij vertrekt samen met zijn vriendin Abby (Brooke Adams) en zusje Linda (Linda Manz) naar de Texas Panhandle om daar op het land van een boer te gaan werken. Om niet in problemen te komen, doen Bill en Abby of ze broer en zus zijn, maar vanaf het moment dat de boer (Sam Shepard) verliefd wordt op Abby worden de zaken gecompliceerd. Bill bedenkt een plan om hun geldzorgen voorgoed achter zich te laten.

Zoals altijd in Malicks films is sfeer een belangrijk element en die wordt vanaf het begin goed neergezet. De – toen nog gebruikelijke – begintitels bevatten sepia portretten, begeleid door de mysterieuze muziek van Camille Saint-Saëns. Het verhaal wordt ondersteund door een voice-over van Linda en hoewel dat gezien kan worden als een zwaktebod in een narratief, werkt het hier goed omdat het een mooi inkijkje biedt in de belevingswereld van een kind in omstandigheden die nu moeilijk voor te stellen zijn; het werken als seizoenarbeider op het land.

Visueel gezien kan er geen discussie zijn. Het is een aaneenschakeling van prachtige shots, waarvan er veel zijn opgenomen tijdens het zogeheten “Magic hour”. Dat is een periode van ongeveer vijfentwintig minuten – geen uur dus – na zonsopgang of voor zonsondergang. Dit resulteert in mooie natuurlijke beelden van luchten met een rode gloed die de meerwaarde bewijzen van het pre-computertijdperk.

De plot van het verhaal is een beetje dun, wat waarschijnlijk een voorbode is voor het latere werk van Malick, waarin de interne werelden van de personages een veel grotere rol zouden gaan spelen. Dit wordt meer dan gecompenseerd door de hoogstaande visuals en bijbehorende muziek van Ennio Morricone. De componist had altijd een hekel aan vragen over zijn scores voor Spaghettiwesterns, omdat zijn werk veelzijdiger was. Dat bewijst hij hier en het is een kleine schande te noemen dat de Oscar in dat jaar aan zijn neus voorbij ging.

Al met al is ‘Days of Heaven’ een film die bij iedere liefhebber in de kast moet staan. Het is een masterclass in regie, camerawerk en muziek. Verplichte kost dus, zelfs voor hen die hoopten dat de in 1978 ingelaste pauze van Malick definitief zou zijn.

Gijsbert Ambachtsheer

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 31 mei 1979