De Celestijnse Belofte – The Celestine Prophecy (2006)

Regie: Armand Mastroianni | 99 minuten | avontuur | Acteurs: Matthew Settle, Thomas Kretschmann, Sarah Wayne Callies, Annabeth Gish, Hector Elizondo, Joaquim Almeida, Jurgen Prochnow, John Aylward, Obba Babatundé, Robyn Cohen, Petrus Antonius, Rachel Erickson, Joel Antonio Juan, Vernee Watson-Johnson

Herinner je je nog die vermoeiende, quasi-filosofische momenten in de ‘Matrix’-films, waarin Neo, wanneer hij weer eens vroeg wat hij moest doen of waar hij naartoe moest, met dooddoeners om de oren werd geslagen als: “Dat weet je alleen zelf”, of “Je moet je eigen pad volgen”? Welnu, ‘The Celestine Prophecy’, een verfilming van een bestsellerroman van James Redfield, bestaat vrijwel uitsluitend uit dit soort dialoog. Echter, jammer genoeg bevat de film géén van de spetterende actie en baanbrekende effecten van eerdergenoemde films. Dat wil zeggen, actie is wel aanwezig, maar echte spanning is ver te zoeken. Wat betreft visuele effecten is de situatie echter ronduit treurig te noemen. Wanneer vervolgens het acteerwerk ook niet hoogstaand is, de muziek stroperig “spiritueel”, en de montage soms van de hak op de tak of contraproductief, blijft er weinig over om enthousiast over te zijn.

Toch is de essentie van de film, en het oorspronkelijke boek, te weten de verzameling Inzichten, wel degelijk interessant. Hoewel de meeste inzichten wat zweverig overkomen, vertegenwoordigen ze nuttige waarheden. Dat het belangrijk is jezelf “open te stellen” voor alle toevalligheden om je heen (en te beseffen dat deze wel degelijk een doel hebben), maar vooral dat je op een gelijkwaardige, gevende manier met andere mensen leert te communiceren. In de film wordt dit behandeld middels het benoemen van energiestromen. Zo dien je niet de energie van een ander te stelen of te domineren, maar eenieders energie uit te wisselen en zo te vergroten. De kracht en het belang van interactie is een intrigerend, immer relevant thema, maar jammer genoeg is het een kitscherige en drammerig educatieve wijze waarop dit gepresenteerd wordt en zal dit waarschijnlijk niet voor veel zieltjes kunnen zorgen. We zien door cheesy effecten, en op een letterlijke manier, weergegeven aura’s, energiestromen en oplichtende aandachtspunten. En vrijwel ieder personage dat John tegenkomt, heeft weer een nieuwe wijze les of Inzicht voor hem, waarbij ook nog eens voortdurend de eerdere Inzichten voor John (en de kijker?) nog eens herhaald worden. Waar Céline (Julie Delpy) in ‘Before Sunrise’ de Inzichten eigenlijk in een paar zinnen, en eenmalig, samenvat door te zeggen dat “als er een God bestaat, deze zich in het stukje tussen de mensen moet bevinden; in de poging om elkaar te begrijpen”, heeft ‘The Celestine Prophecy’ hier ruim anderhalf uur voor nodig.

Regisseur Mastroianni (geen familie van begenadigd acteur Marcello) probeert al deze wijze lessen in te kleden in een spannend thrillerplotje in Peru, waar onze helden respectievelijk bedreigd worden door het leger, de Kerk, en rebellen, die allemaal wat te vrezen hebben voor of te winnen bij de opgegraven perkamenten met de Inzichten erop. Niet alleen lijkt het wat absurd te zijn dat deze ideeën als zo bedreigend worden beschouwd door verschillende groepen, maar de schurken worden ook zo duidelijk als zodanig neergezet en zijn zo direct identificeerbaar of aanwezig op de verschillende locaties dat interesse in hun personages nihil is, wat ook geldt voor gegenereerde spanning. Om te beginnen is John zelf lange tijd niet in gevaar omdat ze hem niet durven aan te raken door zijn moeilijke (politieke) status als buitenlander, maar de voorspellende (dag)dromen van John en het gegeven dat alles voorbestemd is en de heldengroep vol vertrouwen op de toekomst afstevent, doen ook af aan de mogelijke spanningsopbouw. Er lijkt immers toch niets fout te kunnen gaan. Bovendien zijn de personages te summier vormgegeven, en worden ze te mat geacteerd, om veel om ze te kunnen geven.

Thomas Kretschmann (bekend als kapitein in zowel ‘U571’ als Jacksons ‘King Kong’) is nog het meest overtuigend als de man die John in Peru tegen zijn achtervolgers beschermt en hem op sleeptouw en spirituele ontdekkingstocht neemt. Verder is het leuk, en soms ronduit komisch, om bekende (b-)acteurs in rollen van geestelijke of schurk te zien, zoals Hector Elizondo als een kardinaal, Jürgen Prochnow als de opportunistische en cynische Jensen, en Joaquim de Almeida (bekend uit seizoen drie van de serie “24”) als pater Sanchez.

Er is ook campy plezier te halen uit de tenenkrommende dialoog en beroerde green screen effecten in het oerwoud, waardoor shots overkomen als van die toeristische, roze-blauw new age kaarten met dolfijnen of amoureuze stelletjes erop.

Oftewel, je kunt best nog plezier beleven aan ‘The Celestine Prophecy’, al is het dan niet op de manier die de makers voor ogen hebben. Inhoudelijk zou je zelfs geïnspireerd kunnen raken door bepaalde ideeën, maar hiervoor volstaan slechts enkele scènes of regels dialoog. Het is jammer dat de film die hieromheen is gebouwd, niet meer indruk kan maken. Dan had de “boodschap” wellicht vele oren kunnen vinden, anders dan die van de kijkers die al bekend zijn met het oorspronkelijke boek van Redfield.

Bart Rietvink

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 20 juli 2006