De drie dogadiers-The Three Dogateers (2014)

Regie: Jesse Baget | 84 minuten | familie | Acteurs: Dean Cain, Richard Riehle, Bill Oberst Jr., Andrea Monier, Sabrina Gomez | Nederlandse stemmencast: Kim-Lian van der Meij, Reinder van der Naalt, Ludo Hellinx

Wanneer hun baasje vlak voor Kerstmis plotseling op zakenreis moet, blijven de hondjes Arfamis, Barkos en Wagos, die zichzelf de  drie dogadiers noemen, moederziel alleen achter om de cadeaus onder de kerstboom te bewaken. Maar dan wordt er ingebroken en nemen de dieven alle geschenken mee. Op initiatief van de dromerige, door de romantische riddertijd geïnspireerde Arfamis besluiten de drie honden om ongezien met de inbrekers mee te liften. Zal het ze lukken om de kerstcadeautjes op tijd weer thuis te krijgen? En hoe blijven ze uit handen van de fanatieke hondenvanger Barney Gloat? Met hulp van de Kerstman zelf beleven Arfamis, Barkos en Wagos het grootste avontuur van hun leven.

Drie pratende honden die zich opwerpen als harige musketiers en Kerstmis proberen te redden, het klinkt op het eerste oor als een aardige en originele aanvulling op de toch al grote collectie films met trouwe viervoeters in de hoofdrol. Toch is dit maar ten dele het geval. Bij vlagen slaagt ‘De drie dogadiers’ (‘The Three Dogateers’) er aardig om het altijd komische gegeven van pratende honden met sterk menselijke trekjes te koppelen aan het magische kerstsfeertje dat met name veel Amerikaanse familiefilms omgeeft. Maar de grappen werken lang niet altijd en zullen zeker door hun hoog slapstickgehalte, kinderlijke eenvoud en platvloersheid bij volwassen kijkers nogal eens voor gefronste wenkbrauwen zorgen. Ook de computereffecten laten wat te wensen over, waardoor met name de hondenbekken tijdens het praten niet erg soepel bewegen en er vrij nep uitzien. De weinige mensen die in de film zitten, waaronder de voormalige Superman Dean Cain als baas van de honden en klungelige zakenman, bezondigen zich geregeld aan eclatante vormen van overacting. De honden, die de ware hoofdrolspelers in dit epos zijn, zullen zeker bij jongere kinderen wel in de smaak vallen. De drie helden verschillen sterk van karakter: de met een Spaans accent sprekende Arfamis (die wel erg veel trekjes heeft van de Gelaarsde Kat uit het Shrek-universum) is de zelfbenoemde leider van het drietal, maar droomt in de praktijk vooral van een bestaan als ridderlijke held in lang vervlogen tijden. Barkos is een niet overdreven intelligente hond die eigenlijk 24 uur per dag denkt aan eten, terwijl Wagos vooral een mondig en verwend luxepaardje is.

‘De drie dogadiers’ is in alle opzichten een film die vooral op jonge kinderen is gericht en het vooral tijdens de kerstdagen goed zal doen. Voor de jongste spruiten onder ons is de prent wel een kijkbeurt waard, maar films als ‘Homeward Bound: The Incredible Journey’, ‘Balto’, ‘Fluke’ of ‘Cats &Dogs’ zijn betere en vermakelijkere opties als je echt graag pratende honden op je televisiescherm wil toveren.

Frank Heinen

Waardering: 2.5

DVD-release: 6 november 2014