De gendarme op vrijersvoeten – Le gendarme se marie (1968)

Regie: Jean Girault | 92 minuten | komedie | Acteurs: Louis de Funès, Jean Lefebvre, Geneviève Grad, Christian Marin, Yves Vincent, Guy Grosso, Michel Modo, Maurizio Bonuglia, Mario David, Claude Gensac, Michel Galabru, Nicole Vervil, France Rumilly, Guy Verda, Jean-Pierre Bertrand, Nicole Garcia, Claude Bertrand

‘De gendarme op vrijersvoeten’ (‘Le gendarme se marie’) is de derde film uit de komische reeks over het stuntelende politiekorps van St. Tropez. Na een uitstapje naar New York in het tweede deel, keren we voor deel drie terug naar het Zuid-Franse badplaatsje. Daar raakt sous-chef Ludovic Cruchot hopeloos verliefd op een aristocratische wegpirate. Tegelijk moet hij blokken voor een examen om hogerop te komen binnen het korps. En dan loopt er ook nog een boef rond in St. Tropez met de frisse naam Fredo de Slager.

Dit derde deel lijkt in veel opzichten op de eersteling. Het verhaal is ietsjes beter en de humor is iets minder flauw, maar qua sfeer, fysieke humor en drukdoenerij ontlopen de films elkaar weinig. Met een iets grotere rol voor chef Gerber (Michel Galabru) en een nog idioter optreden van de manische non Clotilde, in een zijspan dit keer.

Bij deze derde film vallen de fundamentele kracht en zwakte van de filmreeks voor het eerst op. Sterk is opnieuw de bijzondere verhouding tussen Cruchot (Louis de Funès) en zijn volwassen dochter Nicole (Geneviève Grad). Dat een onaanzienlijk mannetje als Cruchot een langbenige blondine als dochter heeft is al grappig genoeg. Dat hij deze schoonheid behandelt als een zoon, compleet met duwen, porren en trekken, is al even grappig. Helaas zou dit de laatste film zijn met Nicole.

Minpuntje is opnieuw de rol van de overige korpsleden. Zelfs na drie gendarmefilms is het lastig de leden van het vierkoppig korps uit elkaar te houden. Alleen de kleine Fougasse (Jean Lefebvre) heeft een kenmerkende rol als de schlemiel van de groep, de andere drie zijn inwisselbaar. Hierdoor rust de film te veel op de schouders van de tierende, opgewonden, druk gebarende Cruchot.

Kwalitatief zit deze derde film zo’n beetje tussen de eerste twee in. De gevarieerde humor uit deel twee zien we niet terug, maar de ellendig flauwe grappen uit het eerste deel ook niet. Bovendien is het verhaaltje, hoe eenvoudig ook, een stuk beter te verteren dan de gekunstelde onzin van het eerste deel. Een twijfelgevalletje dus, behalve voor fans van De Funès. Die gaan zich hier opperbest mee vermaken.

Henny Wouters

Waardering: 3

Bioscooprelease: 19 december 1968
DVD-release: 25 juni 2015