De idylle (2025)

Regie: Aaron Rookus | 99 minuten | drama | Acteurs: Nabil Mallat, Beppie Melissen, Hadewych Minis, Eelco Smits, Isacco Limper, Omar Ahaddaf, Denise Aznam, Thomas Cammaert, Sia Cyrroes, Ype Driessen, Pieter Embrechts, Anne-Marie Jung, Fien Lindenhovius, Sam Louwyck, Nathan Mbui, Ellen Parren, Shane Redondo, Eli Rietveld, Barbara Sloesen, Titus Theunissen, Lilo van den Bosch, Folkert van Diggelen, Ramses van Hall

Een standbeeld van een struisvogel vliegt onder een helikopter over stad en land. Waar heb je iets vergelijkbaars gezien? ‘La dolce vita’ (1960, Federico Fellini) natuurlijk. Na de millennial dramady ‘Goodbye Stranger’ (2023) komt filmmaker Aaron Rookus met het zingevingszoekende ‘De idylle’. Hoe kan je je best mogelijke leven leiden? Op speelse wijze twijfelt Rookus, die voor het eerst het scenario zelf schreef, of dit überhaupt wel een te behappen vraag is voor een mens.

Het verhaal cirkelt rond zes personages. Zo is er de psychiater, Victor, (Eelco Smits) die op veertigjarige leeftijd uit de kast komt en aan een nieuw hoofdstuk in het leven probeert te beginnen. Zijn vrijgevochten zus Annika (Hadewych Minis) is een beroemde operazangeres en krijgt te horen dat ze ongeneeslijk ziek is. Ze durft dit alleen niet te delen. Hun misantropische moeder, Joke (Beppie Melissen), is dan weer volledig klaar met het leven en doet tevergeefs pogingen om er definitief uit te stappen.

Dan is er nog de depressieve leraar Musa (Nabil Mallat) die wars is van identiteitspolitiek maar ook van zichzelf. Daarnaast zit hij gevangen in een liefdeloos huwelijk met Hannah (Hadewych Minis). Musa vertelt zijn tienjarig zoontje Timo dat hij niets speciaals is, zodat Timo geen al te hoge verwachtingen van het leven heeft. Het zoontje heeft echter een groter probleem op zijn bordje. Een waarzegster heeft hem namelijk nog maar een week gegeven. Vervolgens stelt hij een bucketlist op en streept deze samen met een schoolvriendje één voor één af.

In deze mozaïekfilm over de aankondiging van een ongewisse dood toont regisseur Rookus mensen met een sterke wil, wat niet altijd wil zeggen dat ze krijgen wat ze verlangen. Oma Joke is bijvoorbeeld diep teleurgesteld in het leven en wilde niet eens kinderen. Toch is het haar overkomen en geeft het, ondanks haar misantropie, betekenis. Daarnaast verhult succes in de film, zoals bij Annika, een innerlijke leegte en de mensen die daar eerst tot aangetrokken waren, zijn van haar afgedreven.

Merkwaardige humor en lichte absurditeit gaan hand in hand met de puzzelstructuur van ‘De idylle’. Alle personages zijn met elkaar verbonden, is het niet familiaal dan wel metafysisch: de dood, en het leven, brandmerkt eenieder. Doodsangst fladdert als het rode kledingstuk in ‘De jurk’ (Alex van Warmerdam, 1996) van typetje naar typetje. Soms betekent dat geluk en lichtheid, evengoed het noodlot.

Waar het meanderende ‘De idylle’ het vooral van moet hebben is de droge humor van onder meer Smits die als Victor constant achterloopt in het leven. Vrij terloops haalt hij dit in. Maar dit geldt niet voor iedereen. Aan ieders bucketlist komt sowieso een einde voordat je de laatste adem hebt geblazen, of je die wel of niet volledig hebt afgevinkt. Het leven overkomt je vooral. Omarm het, fluistert Rookus in je oren. Is dit wel een goede struisvogeltactiek?

Roy van Landschoot

Waardering: 3

Bioscooprelease: 13 maart 2025