De Smurfen – The Smurfs (2011)
Regie: Raja Gosnell | 102 minuten | animatie, familie | Acteurs: Neil Patrick Harris, Hank Azaria, Jayma Mays, Sofía Vergara, Tim Gunn | Nederlandse stemmencast: Kim-Lian van der Meij, Jack Wouterse, Tygo Gernandt, Freddie Tratlehner, Ollicio Locadia, Pepijn Lanen, Sascha Visser, Giel Beelen, Johnny Kraaijkamp jr., Sander de Heer, Frans Limburg, Florus van Rooyen, Huub Dikstaal, Lottie Hellingman | Originele stemmencast: Katy Perry, Anton Yelchin, Alan Cumming, Paul Reubens, B.J. Novak, George Lopez, Kenan Thompson, Jonathan Winters, Fred Armisen, John Oliver, Jeff Foxworthy, Gary Basaraba, Wolfgang Puck
Zit de wereld te wachten op een driedimensionale live action/animatiefilm van de Smurfen? Volgens regisseur Raja Gosnell wel. Sterker nog, als alles volgens planning verloopt geeft ‘The Smurfs’ het startschot voor een heuse trilogie, waarin onder andere zal worden onthuld hoe het komt dat Gargamel zo’n Smurfenhatende zuurpruim is geworden. In deze film moet de slechterik het nog even zonder psychologische achtergrond stellen, maar dat betekent niet dat hij er bekaaid vanaf komt. De door Hank Azaria vertolkte wannabe-tovenaar mag dan regelmatig een blauwtje lopen, hij gaat er in deel 1 wel met de beste scènes vandoor.
In ‘De Smurfen’ komen Grote Smurf en een aantal van zijn dorpsgenootjes via een waterig wormgat terecht in het hedendaagse New York. De blauwe ex-pats worden op de hielen gezeten door Azrael en Gargamel (Hank Azaria), die Smurfenextract nodig heeft voor een brouwsel dat hem de machtigste tovenaar ter wereld zal maken. De Smurfen zoeken zich een veilig heenkomen in het appartement van Patrick (Neil Patrick Harris), een reclamemaker die werkt aan een opdracht die zijn carrière kan maken of breken. In eerste instantie drijven de Smurfen Patrick tot wanhoop, maar al snel sluit hij de wezentjes in zijn hart en gaat hij samen met hen op zoek naar een manier om het portaal naar het veilige Smurfenland te heropenen. Ondertussen worden er wijze lessen geleerd: neem het leven zoals het komt, geniet van al het moois en geloof in jezelf.
Er is één ding dat de filmmakers goed begrepen hebben, en dat is dat de Smurfen minstens evenveel meligheid als jeugdsentiment opwekken. Aan de ene kant is ‘De Smurfen’ met zijn warme moraal een hommage is aan de klassieke strip van Peyo, aan de andere kant laat het scenario geen mogelijkheid onbenut om de draak te steken met het Smurfenbestaan. Zo wordt er gerefereerd aan het hoge jengelgehalte van het Smurfenlied of het toch wat bedenkelijke feit dat Smurfin als enige vrouw in een dorp vol mannen woont (“Nee hoor, dat is helemaal niet verknipt!”, merkt Gargamel niet geheel onterecht op). Sommige grappen lijken vooral bedoeld voor een volwassen publiek, zoals een opmerking over Passief-aggressieve Smurf – die ogenschijnlijk aardig is, maar je toch met een rotgevoel achterlaat.
Al met al is ‘De Smurfen’ leuker dan je zou verwachten. Fans van de tv-serie zullen het wellicht jammer vinden dat de Smurfse kneuterigheid in de moderne setting enigszins verloren is gegaan, of dat de Smurfen het qua charisma moeten afleggen tegen de personages van vlees en bloed, maar daar staat tegenover dat de eigentijdse aanpak veel goede grappen oplevert. Je moet toch even gniffelen als je een New Yorkse stadsgek hoort mompelen over kleine blauwe mannetjes. Verder zijn de 3D-effecten geslaagd en maakt de film leuk gebruik van landmarks als Times Square, speelgoedwinkel FAO Schwarz en de befaamde metroroosters – die volgens Gargamel dankzij de opstijgende waterdamp de perfecte locatie zijn voor een theatrale opkomst. Voor kids biedt ‘De Smurfen’ genoeg spektakel; een paar vette knipogen houden de ouders bij de les. Ze zijn dus best okay, die Smurfen. Haten doen we ze in ieder geval niet.
Paula Koopmans
Waardering: 3
Bioscooprelease: 3 augustus 2011
DVD- en blu-ray-release: 25 november 2011