De vrais mensonges (2010)

Regie: Pierre Salvadori | 105 minuten | drama | Acteurs: Audrey Tautou, Nathalie Baye, Sami Bouajila, Stéphanie Lagarde, Judith Chemla, Cécile Boland, Didier Brice, Daniel Duval, Yilin Yang, Lan Qui, Patrice Bouret, Paul Morgan, Santiago Reyes

Een leugentje – al dan niet om bestwil – kan verstrekkende gevolgen hebben. Vaak blijft een leugen iemand altijd achtervolgen: het moet een keer uitkomen. Neem nou Emilie (Audrey Tautou), de mede-eigenaresse van een beautysalon annex kapsalon, die de liefdesbrief die ze zelf kreeg van een anonieme bewonderaar overtypt en hem naar haar moeder stuurt om haar op te vrolijken. Het is natuurlijk goed bedoeld, maar hoe lang kun je zo’n leugen volhouden? Want moeder Maddy (Nathalie Baye) wil natuurlijk weten wie haar liefdesbrieven stuurt en gaat op onderzoek uit. Ze betrapt haar ‘bewonderaar’ als hij de brief in de bus doet en achtervolgt hem naar haar dochters schoonheidssalon. De man die ze meent betrapt te hebben is Jean (Sami Boujila), de schuchtere klusjesman die door Emilie gevraagd was de post te bezorgen. Maddy is ervan overtuigd dat Jean haar geheime aanbidder is en biedt zich aan hem aan. Wat zowel Emilie als Maddy niet weten is dat Jean degene is die de oorspronkelijke liefde schreef voor zijn grote liefde Emilie.

In ‘De vrais mensonges’ (2010) draait het om leugentjes om bestwil, die enorm uit de hand lopen. De drie centrale personages raken, ondanks hun goede bedoelingen, verstrikt in hun eigen web van onwaarheden. De film werd geregisseerd door Pierre Salvadori (‘Hors de prix’, 2006, ook met Audrey Tautou in de hoofdrol), die tevens het scenario schreef. Het is een luchtige romantische komedie, waarin met name Tautou en Baye zich uit mogen leven met hun personages. Tautou zet Emilie neer als een bazige, koppige tante, die niet altijd even vrolijk en levenslustig is (in dat licht bezien is het opmerkelijk dat Jean voor haar valt, want eigenlijk is ze helemaal niet aardig, maar dat terzijde). Ook hier valt weer op hoe camerageniek de kleine Française is. Baye heeft het als Maddy moeilijk dat haar echtgenoot haar vier jaar geleden inruilde voor een twintigjarige blom. De liefdesbrief die ze ontvangt brengt haar levensvreugde terug. En laat dat nou precies de bedoeling zijn geweest van Emilie. Echter, één brief blijkt lang niet genoeg te zijn voor Maddy en dus moet ze zelf aan de slag. Dan blijkt dat het schrijven van een goede liefdesbrief lang niet zo eenvoudig is. Onze sympathie ligt bij Jean, de goedzak die te verlegen en onzeker is om voor zichzelf op te komen en zich voor Emilies karretje laat spannen. Kon hij maar vertellen wat hij voor haar voelde… dan was hij niet verstrikt geraakt in het chaotische web van moeder en dochter.

De misverstanden stapelen zich hoe langer hoe meer op, waardoor ‘De vrais mensonges’ steeds meer op een soap gaat lijken. Gelukkig weet Salvadori hier en daar een leuke komische noot in te passen (vooral de door Judith Chemla gespeelde stoicijnse stagiaire is hiervoor verantwoordelijk), waardoor het allemaal goed te verteren blijft, maar feit is dat het script tegen het einde veel van zijn charme verliest, doordat er van de hak op de tak wordt gesprongen om er een bevredigend einde aan te breien. Een film als ‘De vrais mensonges’ hebben we al vaker gezien. Het is een beproefde formule die lekker wegkijkt, licht en luchtig. Dat geldt ook voor deze film. Ondanks zijn gebreken – waarbij het onsympathieke personage Emilie toch wel het grootste minpunt is – weet deze komedie de aandacht de volledige 105 minuten weet vast te houden. Grote pluspunten zijn dan weer de fijne soundtrack en het zonovergoten zuiden van Frankrijk, waar het verhaal zich afspeelt. Kijkend naar een stel neuroten dat zichzelf in de problemen brengt zul je beseffen dat je eigen misstappen zo erg nog niet zijn.”

Patricia Smagge